ایران بعد از اعدامهای دسته جمعی‌ “ویدئو‌های اعتراف” را به نمایش می‌‌گذارد

مقامات ایران ویدئو‌های “اعترافات” تعدادی از ۲۵ زندانی اعدام شده در ماه آگوست ۲۰۱۶ را وسیعا در رسانه‌‌ها به نمایش می‌‌گذارند. ولی‌ بنا به گزارشات سازمان عفو بین‌الملل، این اعترافات تحت شکنجه بوده‌اند. در بسیاری از این فیلمهای ویدیوی، زندانی بعد از دستگیری، مسئولیت جنایات خود را بر عهده گرفته است.

بعد از اعدام ۲۵ زندانی سنی مذهب، ۲۲ نفر کرد و سه‌ نفر عراقی، مقامات ایران در ماه آگوست کارزاری را علیه حقوق انسانی‌ این زندانیان اعدام شده بپا کردند. وبسایت‌های دولتی ویدئوهایی را با موزیک و اِفِکت‌های تصویری از اعترافات زندانیان نشان می‌‌دهند. این مردان خود را خلافکار و تروریست خطاب می‌‌کنند و به مقامات حق می‌‌دهند که با آنها هر جور که می‌‌خواهند، رفتار کنند. ولی‌ آنگونه که از گزارش تازه سازمان عفو بین‌الملل برمی‌آید، این اعترافات تحت شکنجه ابراز شده‌اند.

“احساس می‌‌کردم، گزینه‌ دیگری ندارم”

در فیلمهایی که مخفیانه از زندان به بیرون راه پیدا کرده‌اند، بسیاری از این مردان بیان می‌‌دارند که ماهها شکنجه و زندان انفرادی آنان را وادار به شرکت در این فیلمهای ویدیویی کرده است. آنها بیان می‌‌کنند که چگونه تحت لگد، کتک و زیر ضربه‌های شلاق الکتریکی‌، ممانعت از خواب و نرساندن غذا و دارو به آنان، مجبور به این اعترافات شدند. در یکی‌ از فیلم‌ها، مختار رحیمی، یکی‌ از اعدام شده‌ها می‌‌گوید: “حس می‌‌کردم انتخاب دیگری ندارم. دیگر توانایی تحمل زندان و شکنجهٔ را نداشتم. آنها (مقامات زندان) مرا مقابل دوربین قرار دادند و گفتند در صورتی‌ که هر چه که آنها می‌‌خواهند را جلو دوربین بیان کنم، پرونده من بسته خواهد شد و مرا آزاد خواهند کرد. ولی‌ اظهارات من علیه خود من بکار گرفته شدند و مرا محکوم کردند.

“می‌بایست جلو دوربین لبخند بزنم.”
کاوه شریفی هم که جزو اعدام شده هاست، پیش از اعدام، در نوار ویدویی که مخفیانه به بیرون درز کرده می‌گوید: مقامات سازمان “امنیت” متن شش صفحه ای‌ آماده شده ای را به من دادند و خواستند که آنرا از بر کنم. من روزی دو ساعت با متن کار کردم تا همه آنرا از بر شدم. بعد آنها مرا مقابل دوربین بردند. به من یاد دادند چگونه جلو دوربین لبخند بزنم و دستانم را حرکت دهم که کسی‌ به اینکه سلول انفرادی بوده‌ام و شکنجه شده‌ام، پی‌ نبرد. من مجبور بودم به حرفهایشان گوش دهم که در معرض فشارهای بعد‌ی نباشم.” از اینجا می‌‌توان به اجباری بودن این اعترافات واقف شد که بسیاری از زندانیان پس از دستگیری به ارتکاب جرم اعتراف کرده اند.

“دادگاه‌های ناعادلانه”
این مردان به جرم عضویت در گروه سنی مذهب سَلَفی و انجام اعمال تروریستی و قتل، به “دشمنی با خدا” محکوم شدند. بسیاری از این محکومین این جرائم را و شرکت در عملیات تروریستی را اکیداً ردّ کرده بودند. اینکه همه این ۲۵ نفر بیگناه بودند یا نه، برای سازمان عفو بین‌الملل محرز نشده، چرا که این دادگاهی‌ها سراسر با مخفی‌ کاریهایی همراه بوده است. ولی‌ این واضح است که این دادگاهی‌ها سراسر ناعادلانه برگزار شده اند. همه زندانیان از داشتن یک وکیل در دوران بازجویی‌ها محروم بوده‌اند. بازجویی‌های که با شکنجه همراه بوده‌اند و اعترافات دروغین، حکم اعدام آنان را رقم زده است.

“اعتراض شدید”
“فیلیپ لوتر Philip Luther ” نماینده سازمان عفو بین‌الملل – بخش خاورمیانه و شمال آفریقا، شدیدا به نشان دادن این “فیلمهای اعترافی” اعتراض دارد: مقامات ایران سعی‌ دارند با نشان دادن فیلم “اعتراف” زندانیان اعدام شده از تلویزیون بین مردم اینگونه وانمود کنند که زندانیان مجرم بوده‌اند. غافل از اینکه آنان نمی‌‌توانند این واقعیت را کتمان کنند که زندانیان تحت ناعادلانه‌ترین شکل محاکمه به مرگ محکوم شده اند.