دختران در گروه‌ موسیقی: داستان ناگفته‌ی نوازندگان زن گروه‌های جاز

دختران در گروه موسیقی، برای اولین بار در سال ۲۰۱۱ در جشنواره‌ی فیلم ونکوور به نمایش در آمد و در سال ۲۰۱۲ در جشنواره‌های متعددی حضور پیدا کرد که جوایز معتبری همچون جایزه‌ی بهترین فیلم از نگاه تماشاگران، بهترین فیلم مستند با موضوع موسیقی و بهترین مستند را برای این فیلم به ارمغان آورد.
جودی چیکین کارگردان تحسین‌شده‌‌ی آمریکایی، کودکی خود را در خانواده‌ای اهل موسیقی سپری کرد. در نوجوانی به تحصیل موسیقی پرداخت و در مقطع راهنمایی به عنوان نوازنده‌ی ترومپت به گروه موسیقی مدرسه‌اش پیوست. اما او خیلی زود متوجه شد محیط گروه‌های موسیقی چندان برای دختران خوشایند نیست و از این‌رو تصمیم گرفت عطای این کار را به لقایش ببخشد. اگرچه او نواختن ترومپت را ادامه نداد، اما بخش عمده‌ی زندگی‌اش را صرف دنبال کردن علاقه‌ی وافرش به اجرا و هنرهای نمایشی کرده است. زندگی حرفه‌ای او با فرازونشیب‌های زیادی همراه بوده است. جودی پیش از  تبدیل شدن به کارگردان، فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده‌ی تحسین‌شده‌ی این روزها، زندگی حرفه‌ایش را با بازیگری آغاز کرد، مدتی به فعالیت در عرصه‌ی رقص مشغول شد و حتی شانسش را در استند‌آپ‌کمدی  هم امتحان کرد.

او در مصاحبه‌ای کوتاه با سایت «زنانی که باید بشناسید» مسیر زندگی حرفه‌ایش را این‌گونه توصیف می‌کند: «مسیری طولانی‌ را طی کرده‌ام. من کارم را حدوداً سی سال پیش، یعنی زمانی که به ندرت می‌شد زنی را در حوزه‌ی کارگردانی در سینما و تلویزیون پیدا کرد، آغاز کردم بنابراین برای طی کردن مسیر پیشرفت راه مستقیمی پیش رویم نبود. به همین دلیل در جاهای مختلفی مشغول به کار شدم، یعنی هر جایی که فرصتی برایم فراهم می‌شد: تئاتر، سینما، تلویزیون، ویدیو‌های تبلیغاتی، فیلم‌های آموزشی و مستند.  ابتدای راه بسیار دشوار بود اما در نهایت همین سختی‌ها تبدیل به چالشی شد که مرا مهیای فیلمسازی کرد. شاید فعالیت حرفه‌ای من به اندازه‌ی همکاران مذکرم برایم منفعت مالی نداشته، اما از جنبه‌های خلاقانه، کاملاً از آن رضایت دارم.»

جودی با آخرین اثر خود، دختران در گروه موسیقی، یک بار دیگر به ریشه‌های موسیقیایی‌ا‌ش بازگشته تا این بار در  یک مستند بلند، روایتگر داستان ناگفته‌ی نوازندگان زن در گروه‌های جاز از دهه‌ی سی میلادی تا به امروز باشد.  مستند جودی به ما نشان می‌دهد که این زنان بااستعداد چگونه دهه‌ها با تبعیض جنسیتی، نژادپرستی و فرصت‌های نابرابر دست‌وپنجه نرم‌ کرده‌اند و با این‌حال کماکان در محیطی ‌که کمتر پذیرای آن‌ها بوده، استعدادشان را حفظ کرده‌، توانایی‌شان را بهبود بخشیده‌ و الهام‌بخش دیگران شده‌اند. امروز، نسل جدیدی از زنان توانمند به شایستگی جایگاه خود را در دنیای جاز تثبیت کرده‌اند، دنیایی که دیگر نمی‌تواند منکر استعداد آن‌ها شود.

دختران در گروه موسیقی، برای اولین بار در سال ۲۰۱۱ در جشنواره‌ی فیلم ونکوور به نمایش در آمد و در سال ۲۰۱۲ در جشنواره‌های متعددی حضور پیدا کرد که جوایز معتبری همچون جایزه‌ی بهترین فیلم از نگاه تماشاگران، بهترین فیلم مستند با موضوع موسیقی و بهترین مستند را برای این فیلم به ارمغان آورد.

از آن‌جایی که جودی سال‌هاست ترومپت نواختن را رها کرده، کنجکاو شدیم بدانیم چه چیزی الهام‌بخش او برای ساخت این مستند تأثیرگذار شده، او این‌گونه جواب می‌دهد: «هشت سال پیش یکی از دوستانم صحبت زنی نود ساله را پیش کشید که به او گفته بود در دهه‌ی چهل در یک گروه بزرگ (گروه‌های جاز متشکل از نوازنده‌های فراوان) نوازنده‌ی درام بوده است. ابتدا باور نکردم چون هیچ‌وقت در هیچ گروه بزرگی نوازنده‌ی زنی ندیده بودم. بعد کمی تحقیق کردم و متوجه شدم مجموعه‌ای از نوازندگان جاز زن با استعدادهای ناب در طول تاریخ داشته‌ایم که هیچ‌کس تا به حال در مورد آن‌ها حرفی به میان نیاورده است.»

و حالا ما باید از جودی سپاسگزار باشیم که روایتگری داستان ناگفته‌ی این زنان را برعهده گرفته و از نادیده انگاشته شدن سهمی که این زنان در عرصه‌ی موسیقی جاز و گروه‌های بزرگ داشته‌اند و از این پس خواهند داشت، جلوگیری کرده است.

اطلاعات بیشتر در مورد جودی چیکین:

جودی فارغ‌التحصیل دوره‌ی کارگردانی ویژه‌ی زنان از مؤسسه‌ی فیلم آمریکاست و بخش عمده‌ی شهرت خود را بابت کارگردانی، نویسندگی و تهیه‌ی مستند نامزد جایزه‌ی امی یعنی «میراث لیست سیاه هالیوود» به دست آورده است. در سال ۲۰۰۴ او برای مستند «ساخت یک رؤیا: پروژه‌ی هنری خیابان نوهو» برای دومین بار نامزد امی شد. او اخیراً فیلم کوتاه کمدی‌ رمانتیکی را با عنوان «کوتیلون ۶۵» کارگردانی کرده که در چهل جشنواره به نمایش درآمد و جوایز  بهترین فیلم کوتاه، بهترین کمدی، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را به خود اختصاص داد.

از دیگر سوابق جودی در عرصه‌ی فیلم و سریال می‌توان به تهیه‌کنندگی و کارگردانی برخی از قسمت‌های «اف‌بی‌آی: داستان‌های ناگفته» تولید شبکه‌ی ای‌بی‌سی، تهیه‌کنندگی فیلم هفته‌ی سی‌بی‌اس «معصومیت به یغما رفته»، نویسندگی و کارگردانی مستند دو زبانه‌ی پی‌بی‌اس «لوس پاستورس» اشاره کرد. او همچنین در سال ۱۹۹۶ روبان آبیِ جشنواره فیلم‌ و‌ سریال آموزشی آمریکا را برای مستند-درام «سوجرنر تروث: من یک زن نیستم؟» با بازی جولی هریس از آن خود کرده است.

منبع: زنانی که باید بشناسید

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)