در سال‌های نخست پس از اعدام زندانیان سیاسی در دهه شصت با وجود حضور و همراهی همسران، خواهران، پدران و برادران اعدام‌شدگان در اعتراضات و حرکت‌های دادخواهانه، مادران در خط مقدم مبارزه و مقاومت قرار داشتند. در اغلب موارد جسارت و شجاعت مادران در دفاع از فرزندشان و دادخواهی برای آنها، نگاه سنتی- مذهبی جامعه به نقش مادری و تلاش مادران برای محافظت از مردان (پدران و برادران) و جوانان (همسران و خواهران) خانواده که بیشتر در خطر بازداشت و آزار و اذیت بودند، باعث شده بود که مادران حضور پررنگ‌تری داشته باشند. این حضور پررنگ برای آنها بدون هزینه نبود و بسیاری از مادران بارها مورد توهین و ضرب و شتم ماموران امنیتی قرار گرفتند، به خانه‌هایشان حمله شد، بازداشت شدند و با این حال همچنان با حضور در خاوران و زنده نگه‌داشتن یاد فرزندان‌شان به دنبال دادخواهی بودند.
تلاش خانواده‌ها برای برخورداری از عدالت همچنان ادامه دارد و از هر فرصتی برای محقق کردن این مطالبه استفاده می‌کنند. چنانکه مادران خاوران در هنگام دریافت جایزه گوانگجو در سال ۲۰۱۴ نیز اعلام کردند: «هرچند بسیاری از ما پیر و ضعیف و ناتوان و بیمار شده ایم و برخی نیز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داریم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنیا که باشیم، برای کشف حقیقت تلاش خواهیم کرد تا بتوانیم یک زندگی انسانی بسازیم و دیگر هیچ کسی به خاطر داشتن عقیده‌اش به بند کشیده نشود و جان خود را از دست ندهد.»
*بخشی از گزارش «داستان ناتمام مادران و خانواده‌های خاوران؛ سه دهه جست‌وجوی حقیقت وعدالت» از انتشارات «عدالت برای ایران» http://bit.ly/1OLKrqQ
کانال عدالت برای ایران در تلگرام https://telegram.me/Justice4iran
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.