«نخبگان سیاسی افغانستان تعریفی ازنیازهای این کشور ندارند»

آگاهان امور سیاسی معتقد اند که به علت نبود تعریف مشخص نزد نخبگان سیاسی افغانستان از نیازهای اساسی این کشور ؛ دولت مردان آن قادر به برآورده ساختن خواست‌های امنیت طلبانه مردم نیستند.
آنان می گویند: رهبری کننده‌گان حرکت‌های مدنی-تظاهرات ها- نیز باید عوامل اصلی نابسامانی‌ها را دریافته اعتراض‌ها و برنامه‌های مدنی را راه اندازی کنند.

در چند هفته اخیر اعتراض‌های افغان‌ها به دلیل سربریده شدن هفت تن از سوی داعش در زابل ولایت جنوبی افغانستان و تشدید نامنی‌ها بالا گرفته است. هرچند معترضین دلیل برپایی تجمعات گسترده مردمی در مرکز و دیگر ولایات را انتقاد از وضعیت امنیتی عنوان کردند اما از سوی برخی دولت مردان این کشور, به تجمعات مذکور رنگ و بوی سیاسی داده شد.
برای وضاحت بیشتر در این برنامه «افغانستان در یک نگاه» آقایان«محمود عمر» آگاه امور سیاسی و «حبیب اله حبیبی» روزنامه نگار را دعوت کردیم.

«حبیب اله حبیبی» یک تن از روزنامه نگاران حوزه غرب افغانستان معتقد است که جای گرفتن افراد منفعت طلب و سود جود در میان تظاهرات کننده‌گان و سردادن شعارهای که نفع عده‌ای خاص را در پی دارد سبب شد تا افراد باصلاحیت حکومت وحدت ملی به این حرکات مدنی برچسپ سیاسی بزنند.
این مساله را ناشی از کم دانشی مردم از حرکات مدنی و مردمی عنوان می کند.
«محمود عمر» آگاه امور سیاسی می گوید: حرکات و اعتراض‌های مدنی از ویژه گی‌های کشور دموکرات است اما در افغانستان به علتی این حرکات نتیجه‌ای در پی نداشته که طراحان این حرکات تا هنوز آسیب شناسی درستی از عوامل نابسامانی‌های امنیتی و سیاسی انجام ندادند.

وی تاکید می کند که نخبگان سیاسی کشور نیز تعریف مشخص از نیازهای اساسی و منافع ملی تا حال ندارند و این باعث می شود نتوانند به خواسته‌های امنیت طلبانه مردم باسخ روشن بدهند.
«عمر» می گوید: برای رهایی از این چالش باید ابتدا اولویت‌های ملی از سوی دولت مردان و فعالان مدنی سنجش شود تا ریشه ناکارایی‌های حکومت در کجا است.
او معتقد است که در وضعیت کنونی افزایش گروه‌های اجتماعی؛ آنها را از کنترل حکومت خارج می کند که در آن صورت مخالفین مسلح دولت و یا هم افراد سود جو از موقع استفاده می کنند و اوضاع را به نفع خود تغییر دهند.
به گفته «عمر» در بین معترضان تظاهرات‌های اخیر افرادی حضور داشتند که سعی بر مطرح کردن خود و قدرت طلبی بودند.
اما شماری از افرادی که در تظاهرات‌های دو هفته اخیر این کشور اشتراک داشتند حضور افراد استفاده جو در تجمعات اعتراضی شان را رد می کنند.
آنان می گویند: مردم تنها روی یک هدف در این اعتراض‌ها اشتراک کردند, اعتراض به کشتن افراد بی‌گناه از سوی گروهایی مانند داعش و طالب, تلاش دولت برای آوردن امنیت و ریشه کن کردن تروریزم از این کشور.
«حبیب اله حبیبی» با این گفته‌های اعتراض کننده‌گان چندان موافق نیست می گوید: تجربه نشان داده که در تظاهرات‌های مختلف در افغانستان افرادی هم وجود دارند که صرفن به تقلید از دیگران شعار می دهند بدون این‌که از موضوع اعتراض اطلاعی داشته باشند و یاهم عده‌ای در حرکات مدنی دیده می شوند که اهداف خاص خود را با استفاده از فرصت می خواهند به کرسی بنشانند.
وی همچنان می گوید: مردم به آن سطح فهم رسیده اند که کسی نتواند با استفاده از ابزارقومیت میان آنان تفرقه بیندازد.

«عمر» می گوید: نخبگان سیاسی افغانستان با توجه به وضعیت فعلی کشور از لحاظ سیاسی و امنیتی کارایی لازم را ندارند که بتوانند خواست‌های مردم در راستای امنیت و صلح وثبات را برآورده سازند. وی همچنان افزود باید حد اقل مدت سه دهه مطالعه, جستجو و تلاش شود تا راه کار مناسب برای برآورده شدن خواست‌های امنیت طلبانه مردم پیدا گردد.
از دید او رهبری کننده‌گان فعالیت‌های مدنی نیز باید برای سنجش راه‌کار مناسب برای بیرون شدن از این وضعیت امنیتی- سیاسسی, سیاست مداران را کمک کنند و حرکات مدنی را به مسایل سرنوشت ساز طرح ریزند نه موضوعات به طور تقریبی سطحی.
«محمود عمر» نهادهای مدنی که وابسته‌گی مالی به کشورهای خارجی دارند را بیشتر نهاد سیاسی می خواند تا مدنی.
«حبیب اله حبیبی» بیان می کند که در مواردی فعالیت‌های مدنی جهت تغییر مثبت تاثیرگذار بوده و می طلبد مردم سطح بینش سیاسی و اجتماعی خود را پرورش دهند.
خواستیم دیدگاه ارگ نشینان افغانستان را هم پیرامون موضوع برنامه داشته باشیم اما با تماس‌‌های زیاد موفق نشدیم.