از دروازه ى تاریخ تا جغرافیاى تحقیر

این روزها مردم و دولت هاى مهربانِ اروپایى با لبخندها و خوراکى هاى مجانى از پناهجویانِ کشورهاى مختلف ، بخصوص سورى ها استقبال مى کنند.
سورى هاى خسته که از نبرد مرگ و زندگى ،جانِ سالم بدر برده اند در جغرافیاى اروپا پذیرفته مى شوند. سورى ها ،دمشق را که دروازه ى تاریخ نامیده مى شود پشت سر گذاشته اند و تن هاى خسته و ترسیده و رنج دیده شان را براى یک زندگى آرام به جغرافیاى تحقیر کشانده اند.
گرچه مثل همیشه ،مردم عادى رفتار دوستانه ترى دارند اما دولت ها از این مردم بى پناه براى پیشبرد اهداف سیاسى شان ،سوء استفاده مى کنند و سعى دارند که با زدنِ یک نقابِ انسان دوستانه ،چهره ى کریه جنگ طلب شان را پنهان کنند.اما موضوع ساده است ،کشورهاى اتحادیه اروپا با کمک آمریکا،عربستان،اسرائیل و ایران ،جنگى را در سوریه راه انداخته اند که نه تنها دموکراسى و آزادى را براى آنها به ارمغان نیاورد،بلکه با نابودى زیر ساخت هاى اقتصادى و اجتماعى ،منجر به به بروز فجایعى در حد و اندازه ى جنگ هاى جهانى قبلى گردید.
حالا اروپا دارد وانمود مى کند که آغوشِ امن اش را براى سورى ها گشوده است و در حال چانه زدن براى پذیرش ِ تعداد آنهاست .رسانه هاى بزرگ خبرى به طرز بى سابقه ایى بر موضوع پناه جویان متمرکز شده اند ،گویى همه فراموش کرده اند که از سال ٢٠١١ مردم از سوریه مى گریزند یا اینکه مدیترانه دیگر براى پذیرش اجساد پناهجویان جایى ندارد ،واقعن چه کسانى دنیا را آنقدر ناامن کرده اند؟
اروپا با مشکلات زیادى مواجه است و ترجیح مى دهد در حال حاضر نگاه جهانیان به آن مشکلات ،معطوف نشود. بنابراین یکباره در اروپا همه نگران پناه جویان شده اند و بدون اینکه إمکانات رفاهى لازم را در اختیار پناهجویان جدید بگذارند،مرزهاى شان را سخاوت مندانه به روى سورى ها گشوده اند.
سورى ها اما فراموش نخواهند کرد که چه کسانى کشورشان را تکه و پاره کردند تا اهداف جاه طلبانه ى سیاسى و اقتصادى شان را دنبال کنند.سورى هاى آرام و خسته ،خشم شان را فرو مى برند و براى زنده ماندن همه ى تحقیر ها راتحمل خواهند کرد.
نگاه هاى تحقیر آمیزِ پلیس هاى اتو کشیده که از پشتِ عینک هاى شان به آنها ،مثل لکه هایى که خیابان ها را سیاه کرده اند از یادِ سورى ها نخواهد رفت. اما قانونِ عبور از مرزِ نیازهاى زیستى،دیر یا زود سرو کله اش پیدا مى شود و وقتى نیازهاى زیستى برطرف شود و نوبت به نیازهاى برتر،مثلِ نیاز به احترام ،خودش را نشان دهد ؛سختى و تحقیر هایى که در حافظه ى پناه جویان حک شده است ،هر روز زنده و تکرار خواهد شد.
روزى که دیگر هیچ لبخند یا نو شیدنى مجانى نمى تواند این خاطرات را پاک کند،سورى ها در قاره ى سبز مى مانند و مقیم و شهروند خواهند شد اما زهرِ این همه ظلم و تحقیرى که در مرزهاى جغرافیایى در گلویشان چکانده شده است را فراموش نخواهند کرد و شاید روزى خوابِ دولت هاى مهربان و انسان دوست را به کابوسى تبدیل کنند ،روزى که جغرافیاى تحقیر در برابر دروازه هاى تاریخ ،تابِ مقاومت نخواهد داشت.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)