جنبش اکوفمینیستی

کمربند سبز در کنیا، چیپکو در هند و کانال عشق در آمریکا همه دارای یک وجه مشترک هستند: رهبری زنانی قدرتمند و مصمم.

دکتر وانگاری ماآتای که به عنوان پایه گذار جنبش کمربند سبز در کنیا شناخته شده است، اولین زن آفریقایی و اولین مدافع محیط زیست است که در سال ۲۰۰۴ موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شد. او همچنین اولین زنی بود که در شرق و مرکز آفریقا موفق به کسب درجه دکترا شد.

ماتاآی در سال ۱۹۷۶ ایده خود مبنی بر کاشت درخت برای حفاظت از محیط زیست و بهبود کیفیت زندگی اجتماعی را در شورای ملی زنان کنیا مطرح کرد. ایده ای که مورد اقبال سازمان های مردم نهاد زیست محیطی و دیگر کشورهای آفریقایی قرار گرفت و نهایتا «جنبش کمر بند سبز» را بوجود آورد. ماآتای به زنان برای کاشت بیش از ۳۰ میلیون درخت در مزارع، مدارس و محل های زندگیشان کمک کرد. ماتاآی درهنگام دریافت جایزه صلح نوبل گفت: این جنبش می خواهد برای مردم الهام بخش باشد که خود را نسبت به محیط زیست مسئول بدانند و زندگی و آینده خود را با آن اداره کنند.

واندانا شیوا از شرکت کنندگان در جنبش چیپکو در دامنه کوه های هیمالیا در هند در سال ۱۹۷۰ بود. جنبشی که زنان در هند برای مقابله با قطع درختان به دور آنها حلقه زدند و مانع قطع درختان توسط چوب برهای مورد حمایت دولت شدند.  شیوا امروزه به عنوان یکی از مهمترین اکوفمینیست ها در جهان شناخته می شود. شیوا دانش آموخته فیزیک است اما در زمان جنبش چیپکو فعالیت خود را در زمینه محیط زیست و اکوفمینیسم آغاز کرد.

در سال ۱۹۸۸ شیوا کتاب خود را با عنوان “زنده ماندن: زنان، اکولوژی و توسعه” منتشر کرد. این کتاب همچنین بحث مبارزات زیست محیطی زنان در کشورهای جهان سومی را برای اولین بار مطرح ساخت.

شیوا سازمانی را جهت مقابله با تهدیدهای زیست محیطی و اکولوژیکی در هند تشکیل داد و در سال ۱۹۹۱، جنبش ملی ناودانیا را مبتنی بر حمایت از تنوع منابع حیاتی و کشاورزی ارگانیک پایه گذاری کرد. شیوا در وب سایت ناودانیا اینگونه نوشته است: «برای من محیط زیست و فمینیسم دو عنصر جدا ناپذیر هستند.»

لوییس گیبز زن خانه داری که نگران بیمارشدن کودکان خود در زمان شیوع بیماری غیرمنتظره ای در شمال نیویورک بود از جمله پایه گذاران جنبش کانال عشق بود. گیبز در سال ۱۹۷۸ با مراجعه ی خانه به خانه در خصوص بیماری ای که کودکان منطقه  را تهدید می کرد، شروع به اطلاع رسانی به خانواده های محل کرد. او همچنین در گزارشی که به مقامات ارائه کرد از تخلیه زباله های سمی و خطرناک کارخانه های صنعتی در مناطق فقیر پرده برداشت. گزارشی که ابتدا واکنش سرد مسئولان ره به دنبال داشت. اما نهایتا گزارش های تکمیلی نشان داد که آمار سقط جنین و تولد نوزادان معلول در سال های ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۸ در میان خانواده های ساکن منطقه به دلیل دفع زباله های شیمیایی بالا بوده است. گیبز بعدها مرکز «بهداشت، محیط زیست و عدالت» را پایه گذاری کرد.

اکوفمینیسم مبتنی بر این نظریه است که ایده و فکری که به سرکوب و ظلم زنان می پردازد با ایدئولوژی تخریب محیط زیست هم جنس است. به بیان دیگر اکوفمینیسم معتقد است تبعیض و ظلم مبتنی بر جنس، نژاد و طبقه مستقیما با بهره برداری و تخریب محیط زیست در ارتباط است.

http://science.howstuffworks.com/environmental/green-science/ecofeminism3.htmمنبع:

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)