بدن ِ زن؛ سوژه‌‌ای سکسی

نویسنده: حامد احمدی

وضعیت فعلی به شدت سکسی است. نه به دلیل فیلتر ظاهری نوشته‌ها و عکس‌هایی مربوط به سکس؛ نه به دلیل گشت‌هایی که شامل چند آدم مات است که وظیفه‌شان دیدن بدن مردها و زن‌هاست و تشخیص نوع و شکل و اندازه‌ی لباس‌شان و پیدایی و ناپیدایی پس پشت پوشش‌ها.

همیشه دلایل بهتری وجود دارد. نزدیک به یک دهه و نیم پیش، روی پرده‌ی سینما ، زن‌ها کم‌کم روسری‌ها را برداشته بودند و کلاه جای‌گزین پوشش سنتی-مذهبی شده بود. زن‌ها سربندشان را لک‌لکی می‌بستند و گردن‌شان پیدا بود. اما ظاهر شدن ناپیداها به هیچ‌وجه سکسی نبود. چیزها و شکل‌ها به نسبت راحت نمایش داده می‌شدند؛ چه کسی بود که دیگر گردن هدیه تهرانی را تصور کند؟

اما پوشش‌ها دوباره برگشتند. از کلاه و سربند مدل لک‌لکی و گردن‌های معلوم خبری نیست. برهنه‌گی پوشیده و ناپیدا شده است. سکسی شده. پوشش‌ها دوباره آمده‌اند تا برجسته‌گی‌ها نمایان شوند. در فیلم کنعان- تولید۱۳۸۶- برجسته‌‌گی پستان ترانه علی‌دوستی، حواس تماشاگران را پرت می‌کند تا درباره‌ی این شکل ناپیدا اما برجسته شده، در تاریکی سینما حرف بزنند. این پنهان‌سازی و عریان ساختن چنان است که تماشاگر گمانه می‌زند. مثلا پستان‌های‌ش سربالاست. مثلا سایزش ۸۰ است.
نمی‌خواهم به بدن بازیگر تعرض کنم. تصویر تعرض می‌کند. تصویر به ذهن تماشاگر مدام تعرض می‌کند. در یک فیلم دیگر- فیلم محیا؛ تولید همان سال- برجسته‌گی سینه‌های بازی‌گر-مهسا کرامتی- سینما را به یک شور و پچ‌پچ کاملا سکسی می‌کشاند. کسی به کشمکش‌های داستان و شخصیت‌ها توجهی ندارد؛ همه توجه‌شان به آن پنهان برجسته‌ی ریز یا درشت قایم که گوشه‌ی تصویر شیطنت‌آمیز خودنمایی می‌کند، پرت است. بعدتر در شکل دیگر، این اتفاق در فیلم “زنده‌گی خصوصی”-تولید ۱۳۹۰- می‌افتد. بند سوتین بازی‌گر-هانیه توسلی- پیداست. تماشاگر از پیراهن، به بند سوتین و از آن‌جا به بعدترش می‌رسد. داستان فیلم جلو می‌رود و ذهن تماشاگر در بدن پوشیده‌ی بازی‌گر جا مانده.

مردان ایرانی تماشاگر، در سالن سینما و بعدتر در کوچه و خیابان، تکه‌های رها و گوناگون بازیگران- و شهروندان زن- را کنار هم می‌چینند تا به بدن سکسی و لخت‌شان دست پیدا کنند. اجزای منفرد و نادیده، آن‌قدر ذهن مخاطب را پر می‌کنند تا به یک چیز بزرگ و سلطه‌گر تبدیل شوند؛ ذهن مخاطب توسط پوشش‌های زیادی و اضافی، تعرض و تجاوز و تسخیر شده و آدم را هر آینه یاد سکانسی از فیلم “آنچه همیشه می‌خواستید درباره‌ی سکس بدانید اما می‌ترسیدید بپرسید”- وودی آلن- می‌اندازد؛ پستانی که بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد و دنبال شخصیت‌های فیلم می‌افتاد و نابودشان می‌کرد. مثل حالای ما که تکثیر پستان به جوک‌های فیس‌بوکی و وایبری رسیده. جوک‌هایی که خود ِ زنان هم در انتشارش سهم دارند تا سایز یک عضو بدن تبدیل به سوژه‌ای سکسی برای خنده بشود.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)