شاید اگر این روز ها اندکی با دقت بیشتر به دیوار های حاشیه اتوبان ها، مجتمع های بزرگ و خلاصه هر دیوار کوچک و بزرگی نگاه کنیم تصاویر و نوشته هایی می بینیم که برای چشمان ما ” غیر معمول” هستند و البته در همان نگاه اول مخاطب را جذب می کند.
چند سالی است که هنر گرافیتی در ایران متداول شده است. هنرمندان جوان و خوش ذوق ایرانی نیز همچون هم سن و سال هایشان این هنر متفاوت و بعضا معترض را در خیابان های شهر جاری ساخته اند.
گرافیتی یا همان دیوارنویسی ( Graffiti) در واقع به تصویر کردن نقش‌ها، اشکال، حرف‌ها، نشانه‌ها، نمادها، الگوها و کلمه‌ها بر روی دیوارها و یا هر مکان عمومی‌ای دیگری است که متفاوت و جذاب تر از نوشتن و کشیدن معمولی است.
لغت گرافیتی (دیوارنویسی) از واژه گرافیو در زبان ایتالیایی گرفته شده است که به معنی اثر گذاری سریع یا خط خطی است. این هنر زیرمجموعه ی هنرخیابانی است. گرافیتی در کوچه و خیابان های شهر متولد شد و ادامه یافت. یک هنرمند جوان که معمولا با یک سطل رنگ و قلمو یا شاید یک اسپری رنگ، دیوار های شهر را با هنر خود تغییر می دهد. برخی از این آثار بار معنایی والایی دارند که ممکن است حاوی یک پیام اجتماعی یا فرهنگی باشند. اما هر چه هست این هنر دیوار نویسی و گرافیتی یک نحوه ی بیان از سبک زندگی متفاوت و نوین است.
متاسفانه در ایران با هنر گرافیتی برخورد مناسبی نشده است. بعضا علاوه بر این که به این هنر بی توجهی می شود، آن را به نوعی جرم هم تلقی می کنند. برخی نیز آن را یک رفتار وندالیستی ( ضد اجتماعی) تعبیر می کنند. در حالی که اگر با دقت نظر بیشتری به این هنر نگاه کنیم، می بینیم که نه تنها این گونه نیست که این هنر فرصتی است برای تخلیه انرژی جوانان به شکل مثبت و البته موجب زیبا تر شدن شهرها می شود. به نظر می رسد باید این هنر جوان و متفاوت را بپذیریم و سعی کنیم که آن را بسط بدهیم. تا زیبایی بصری به دیوار ها و خیابان های شهرمان بدهیم.
این مجموعه عکس ها تنها حاصل تلاش عکاس نیست. بلکه بار اصلی آن بر دوش ده ها جوان بی نام و نشانی است که تنها از سر عشق با کمترین امکانات این زیبایی را تقدیم همشهریان خود کرده اند و ای کاش بیشتر ارزش آنان را بدانیم و با پاک کردن یا پاشیدن یک سطل رنگ این همه هنر و زیبایی را نابود نکنیم.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)