بافت

این بافت ها من را به لذت ژرفی می برند . با هیچ قابل مقایسه نیستند . این ها دقیقا تمامند ، تمام همه چیز . نقطه ی گمگشتگی مفهوم ، در عمق مفهوم ؛ راوی خودآگاه جهانند ، راوی در حضور .
پیش از این که به این نقطه برسند گمان می کردم : یکی بافت تن شریک جنسی ام بشود ؛ دیگری بافت تن من و آن یکی بافت تنی که از آن زاده شده ام ، اما حالا همه به نقطه ای یکسان رسیده اند به خطوط ، لکه های یک شکل ، آنچنان یک شکل که از تشخیص و تفکیک بری شده باشند . حالا آنها از کنترل خارج اند ؛ قانون بر آنها صدق نمی کند ؛ هر یک می توانند آن دیگری باشد ؛ واقعیت را آنچنان می کاهند که بدل به تخیل ناکارامد می شود . آنها شهودند ، شهود واقعیت ، واقعیت تمام تخیل ها . یکی اند و همه چیزند

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)