در روز ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ خواهران میرابل، توسط سازمان امنیت ارتش این کشور به قتل رسیدند. «جرم» آنها شرکت در فعالیت‌های سیاسی علیه حکومت دیکتاتوری دومینیکن بود. سال ۱۹۹۹ سازمان ملل ۲۵ نوامبر را به پاس تلاش و شهامت این خواهران و جلب افکارعمومی به موضوع خشونت علیه زنان به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان به رسمیت شناخت.
شورای امنیت سازمان ملل سال ۲۰۰۰ قطع‌نامه ۱۳۲۵را با عنوان «زنان، صلح و امنیت » به تصویب رساند. دراین قطع‌نامه برتامین مشارکت زنان در حیات سیاسی و اجتماعی و نیز جلوگیری ازاعمال هر گونه خشونت علیه آنها تاکید شده است .این قطع‌نامه مبنایی است برای آن که خشونت‌های گوناگون علیه زنان بدون مجازات نمانند وعاملان آنها محاکمه شوند.
در سال ۲۰۰۸ کمپین اتحاد برای پایان دادن به خشونت علیه زنان با شعار “دنیا را نارنجی کن” به ابتکار سازمان ملل تشکیل شده و هر سال بر یکی از جنبه های خشونت علیه زنان تمرکز دارد.
جنبش “دنیا را نارنجی کن” از( ۲۵ نوامبر/ ۴ آذر( به مدت ۱۶ روز برای آگاهی‌رسانی درباره خشونت علیه زنان و نمایش تلاش و عزم جدی دررفع آن است . تمرکز این کمپین امسال بر موضوع پیشگیری از خشونت علیه زنان و توقف قتل های ناموسی است.
هرعملی که منجر به آسیب جسمی، جنسی و روانی به زنان شود، خشونت علیه زنان است. زنان در ایران روزانه با انواع خشونت ها مواجه هستند واشکال گوناگون خشونت های جنسی جنسیتی در فضای عمومی و خصوصی را تجربه می کنند. با آنکه خشونت‌های فیزیکی (جسمی و جنسی) بارزترین نوع خشونت هستند شدید ترین آنها مانند قتل‌های ناموسی و اسیدپاشی تاکنون منجربه مرگ هزاران زن شده است. با این حال انواع دیگر خشونت‌ها نیز نسبت به زنان اعمال می‌شود که آثار سوء روحی و روانی بسیاری دارند مانند تحقیر زنان و تحمیل حجاب خشونت هایی هستند که هر روززنان با آن مواجه اند.
فعالان حقوق زنان در ایران سال‌ها ست که از یک طرف برای رفع انواع خشونت علیه زنان پیگیرانه برای بالا بردن آگاهی نسبت به حقوق زنان و نیز تغییر قوانین تبعیض‌آمیز تلاش می کنند، وازطرف دیگرهرگونه فعالیت مدنی آنها سرکوب شده و متحمل حبس طولانی مدت و محرومیت های اجتماعی می شوند، که از مصادیق بارز خشونت های دولتی است . همچنین، آموزش های لازم نه تنها برای کاهش خشونت علیه زنان وجود ندارد، بلکه سیستم آموزشی بر مبنای تبعیض های جنسی – جنسیتی است و قوانین موجود علاوه بر اینکه برای حمایت از زنان ناکارآمد است، بلکه درمواردی خود منشا خشونت علیه زنان است.
جمهوری اسلامی ایران جزو ۴ کشوری است که تاکنون به کنوانسیون رفع هرگونه خشونت علیه زنان نه پیوسته است. همچنین، سند ۲۰۳۰ که مبتنی بر اصول کرامت و حقوق بشر، عدالت اجتماعی، صلح و نیز بر مسئولیت مشترک و پاسخگویی استوار است نیز نپذیرفته است.
در سالهای اخیر خشونت علیه زنان بطور چشم گیری افزایش یافته، بویژه دردوران پاندمی کرونا زنان با خشونت خانگی بیشتری مواجه شده اند. آنها مجبورند ساعت های طولانی در کنار آزار دهنده خود باشند و تحمل کنند.قتل های ناموسی شدت گرفته و کمتر روزی است که خبری از قتل های ناموسی در رسانه ها منتشر نشود. با توجه به این نکته که در مواردی قتل زنان به صورت خودکشی نشان داده می شود و یا حتی آنها را وادار به خودکشی می کنند.
درسراسر ایران تنها ۲۲ خانه امن وجود دارد که به هیچ وجه پاسخگوی نیاز جامعه نیست. نیروهای انتظامی به جای اینکه حافظ جان افراد درخطر باشند، در کنار مردان خشونت گر خانواده قرار می گیرند و زنانی را که برای رهایی از خشونت فرار می کنند به مردان خانواده تحویل می دهند که اغلب آنها به دست همان مردان خانه کشته می شوند.
ضروری است که با اراده جمعی زنان و مردان مبارزه علیه قتل زنان با انگیزه ناموسی و هرگونه خشونت بر زنان را به یک گفتمان اجتماعی وخواست همگانی تبدیل کرده وبا آن مقابله کنیم.
کمپین توقف قتل های ناموسی همه وجدان های بیدار ونهاد های دمکراتیک را فرامی خواند تا ضمن همراهی با حرکت ۱۶ روز فعالیت برای برای پایان دادن به خشونت علیه زنان، با حمایت خود از کمپین توقف قتل های ناموسی در پیشگیری ازکشتن زنان به نام حفظ “ناموس” با ما همگام شوند.
کمپین توقف قتل های ناموسی
۱۰ نوامبر ۲۰۲۱ برابربا ۱۹ آبان ۱۴۰۰
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.