تلویزیون جمهورى اسلامى براى نخستین بار به مناسبت هفته ى قوه قضاییه به انتقاد از عملکرد دستگاه قضایى کشور پرداخته؛ اما گویا همین یکبار کافى بود تا رییس قوه قضاییه را به شدت بیازارد و بر تلویزیونى بتازد که تا کنون حتى ناعادلانه ترین احکام قضایى را با آب و تاب پوشش داده و کمتر از گل به “داروغه و شحنه” نگفته است.

صادق آملى لاریجانى که پنج سال پیش بدون طىّ کوچکترین پله هاى تجربه و مدیریتِ حقوقى و قضایى ناگهان به بالاترین مقام این قوه رسید و توسط على مطهرى «روحانىِ خوش شانس» لقب گرفت دیروز اختیار از کف داد و با یک برنامه ى انتقادى تلویزیون برآشفت و گفت:

«درست نیست صداوسیما حیاط خلوت افراد خاصی شود و عوامل برنامه‌ای دست به دست هم دهند تا قوه‌ای را محاکمه کنند… برخی از برنامه‌های صداوسیما صددرصد تخریبی بود. برنامه‌های یکجانبه و محاکمه قوه قضاییه بدون حضور طرفین که بعضا عناوین مجرمانه دارد صحیح نیست… در همه دستگاه‌ها ممکن است مشکلات وجود داشته باشد اما قضاوت‌ها باید عادلانه باشد نه اینکه در برنامه‌ای مجری، تهیه‌کننده و مدیر شبکه دست به دست هم داده تا قوه‌ای را محاکمه کنند… اینکه شخصی در برنامه‌ای حاضر شود و بگوید بدون پارتی بازی نمی‌شود در قوه قضاییه کاری کرد صحیح نیست. چهارده میلیون پرونده در قوه قضاییه رسیدگی می‌شود و نباید قضات متدین را مایوس کرد… برای رییس سازمان صداوسیما متاسفم…».

در میان این سخنان، عجیب ترین جمله ى رییس قوه قضاییه این است که «برنامه‌های یکجانبه و محاکمه قوه قضاییه بدون حضور طرفین که بعضا عناوین مجرمانه دارد صحیح نیست». چگونه است که وقتى نوبت به “ارباب” مى رسد «محاکمه و عناوین مجرمانه بدون حضور طرفین» بد است اما به “رعیّت” که مى رسد مجاز و مباح است؟ مگر این همان تلویزیون نیست که در نزدیکترین تجربه، همین پنج سال اخیر را با نسبت دادنِ شبانه روزىِ “عناوین مجرمانه” به مخالفان و منتقدان به سلامت گذرانده و أحدى به او اعتراض نکرده است؟

در این سالها، قاضى القُضاتِ کشور که باید مظهر عدالت باشد نیز نه تنها اعتراض نکرده بلکه خود نیز از هر تریبونى براى حمله به منتقدان و مخالفان بهره برده و سخنانش هم از صدا و سیما بارها پخش شده بى آنکه آن سوىِ دعوا، اجازه ى دفاع از خود را داشته باشد.

آقاى لاریجانى خشمگین است که چرا «در برنامه‌ای مجری، تهیه‌کننده و مدیر شبکه دست به دست هم داده تا قوه‌ای را محاکمه کنند»؟ مگر هزاران برنامه در این چند سال با همدستىِ دستگاههاى امنیتى و سیاسى و مجریانِ دست پرورده ى آنها ساخته نشده که هر که را و هر چه را دلشان خواسته محاکمه کنند بى آنکه براى متهمان دقیقه اى اجازه ى حضور و نظر قائل شوند؟

از موسوى و کروبى و رهنورد تا یکایک زندانیانِ نامدار و گمنام سیاسى و در رسانه هاى مکتوب و تصویرى، آماج بى رحمانه ترین و غیر اخلاقى ترین اتهام ها قرار گرفته اند و حتى یک تن از مسئولان عالیرتبه ى نظام از جمله همین آقاى قاضى القُضات جز با همراهى و رضایت و لبخند، نکرده و نگفته اند بلکه سرمست از قدرتِ غیرپاسخگو در جاده ى بى انصافى و بى تقوایى تاخته اند…

کاش آقاى لاریجانى اندکى توان عبور و عبرت از این واقعه و تشابه را داشت و «لقمه ى شُبهه» نمى خورد تا خواجه ى شیراز هم به طعنه و تلخند نگوید:

«قاضىِ شهر بین که چون لقمه ى شُبهه مى خورد
پاردُمش دراز باد این حَیَوانِ بى علف»