تا نگویند که از یاد فراموشانند – ۲۲ خرداد

پنج سال از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ می‌گذرد. انتخاباتی که نشان داد حتی رای دادن و فعالیت صرف انتخاباتی در چارچوب‌های تنگ تعریف شده توسط حاکمیت از سوی خود آن مورد تحمل قرار نمی‌گیرد (صدور احکام بازداشت حتی پیش از برگزاری انتخابات و اعتراضات متعاقب)٬ شک در نتیجه انتخابات پیش از بررسی مردود اعلام می‌شود و اعتراض‌های مسالمت‌آمیز (مورد اعتراف سران نظامی) در مورد نحوه برگزاری انتخابات با خشونت حاکمیت مواجه می‌شود به طوری که به روی مردم اسلحه می‌کشد٬ خون آن‌ها را بی‌محابا می‌ریزد و عده زیادی را روانه بازداشتگاه٬ شکنجه‌گاه و تبیعدگاه می‌کند، همه را به چوب فتنه می‌راند بی آنکه بپذیرد فتنه مرعوب کردن ملتی است که اگر نه بیش که کمتر از او بر این سرزمین محق و سزاوار نیست.

در مجموعه پیش رو بیش از بحث از دلایل و ریشه‌ها و عواقب چنین دیدگاه و سیاستی٬ مقصود یادآوری آن روزها از خلال تصاویر وقایع و نام شهداست تا تاملی شود بر جان‌های از دست رفته و ظلم‌های روی داده. تا بیندیشیم چطور چنین شکاف و خصومتی در میان هم‌وطنان شکل گرفته که یکی خود را محق به ستاندن جان دیگری می‌داند به صرف آنکه سوال می‌کند: رای من کجاست؟

۲۲ خرداد ۸۸ – انتخابات دهم ریاست جمهوری

اس.ام.اس ها قطع شد٬ مانور ضد شورش در تهران برگزار شد٬ به ستاد موسوی در قیطریه حمله شد٬ منابعی هوادار احمدی‌نژاد او را در حین برگزاری انتخابات با ۲۴ میلیون رای برنده دانستند و موسوی نیز متقابلا خود را برنده قطعی انتخابات دانست.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)