آیا وقت آن نرسیده که

سالهاست همگی دست به دست هم داده ایم تا کنیم میهن مان آباد ! ولیکن بحرانهای خودساخته هرگز اجازه جهش و پیشرفت و درخشیدن را به کشورمان نداده است . حکومتی که مدیر و مدبر باشد بایستی از تهدیدات فرصت بسازد . لااقل به اندازه ی کشورهای همسایه هم برای پیشرفت کشورمان تلاش نکرده ایم . هربار به بهانه ای ، از جمله سالهای جنگ ، تحریمهای غرب ، استعمار جهانی ، دسیسه های دشمن ، تهاجم فرهنگی و غیره از قطار پیشرفت پیاده مان کرده اند و در این سالهای جا ماندگی فقط نظاره گر قربانی شدن منافع ملی به پای منافع جناحی بوده ایم . اهداف بلند مدت ، میان مدت و کوتاه مدت با شتابزدگی طرح ریزی شده و با سپردن به مسئولین ناکارآمد و با برنامه ریزی های مقطعی ، انحلال سازمان برنامه و بودجه ، اعمال سیاست های یک شبه ، تصویب قوانین نامتجانس ،و غیره چشم انداز آینده را در هاله ای از ابهام فرو برده است .
قوه قضاییه مملو از قضات جوان و کم تجربه شده که شاید میبایست سالها زیر دست پیشینیان کارآموزی میکردند تا بتوانند بر تخت قضاوت تکیه زده و عدل و داد را جاری کنند . هر چهار سال افرادی که از فیلترهای چندگانه نظارتی عبور کرده اند آمده و با هزینه های تبلیغاتی هنگفت به عنوان نماینده مجلس وارد قوه مقننه شده و بجای حمایت از حقوق ملت در جهت افزایش منافع افرادی خاص شروع به تصویب قوانین انحصارطلبانه کرده و دست آخر با جیبی پر از پول های بدست آمده از خوش خدمتی ، مشاور فلان تشکیلات ثروت اندوزی میشوند . قوه مجریه هم با اعمال نفوذ سران حکومت از آدمهای کوتاه نظر و غیرمتخصص پر شده است . صدا و سیما هم که در دنیا مشهور به چشم و گوش مردم است ، به سانسورچی و دروغ پرداز حکومتی تبدیل شده است . ارتش که سالهاست از بین رفته و سپاه پاسداران ( که روزگاری برای حراست از آرمانهای انقلاب ایجاد شده بود ) تمام قدرت نظامی و انتظامی را دردست گرفته و در کمتر از یک دهه فعالیت در کلیه زمینه ها به وزنه ی بی رقیبی در اقتصاد ، امنیت ، اطلاعات و سیاست تبدیل شده است .
چرا مسئولین پس از گذشت سی و پنج سال از انقلاب ، فرقی نمیکند یا با به باد دادن ثروت های ملی و یا بالا کشیدن آن مملکت را با چنین وضعیت اسفناکی مواجه کرده اند ؟ کشوری در دام بیکاری ، فساد اجتماعی ، فقر ، اعتیاد ، تورم ، بیماری ، طلاق ، بی عدالتی ، اختناق و مظلومیت ؟
آیا وقت آن نرسیده که :
– ما هم از کشورهای موفق دنیا چیزهای خوبی مثل نظم ، احترام به حقوق شهروندی ، آزادی ، عدالت ، امید به آینده ، سلامت جامعه ، وجدان کاری ، حمایت از تولید ، اعتقاد به منافع ملی ، را سرمشق خود قراردهیم؟
– بجای حمایت از مستضعفین جهان از مستضعفین کشورمان حمایت کرده و جامعه ثروتمندی داشته باشیم نه افراد ثروتمند ؟
– سرمایه های ملی در جهت تولیدات صنعتی و کشاورزی بکار گرفته شوند و بجای اتکا به درآمدهای نفتی که هیچوقت به دست مردم نرسیده است به صادرات غیرنفتی ببالیم ؟
– بجای انجام همه کارها توسط خودمان از نیروهای متخصص خارجی بهره بگیریم ؟ تا شاهد بروز فاجعه های بزرگ از جمله محو بزرگترین دریاچه نمک دنیا از نقشه جهان نباشیم .
– کارها را به دست کاردان بسپاریم و ملاک گزینش مسئولین فقط وطن پرستی و کارآزمودگی و صداقت و درستکاری آنها باشد ؟
– در سایه صلح و دوستی با ملل دیگر نسبت به تبدیل کشورمان به یکی از قطبهای گردشگری جهان و بالطبع شکوفایی اقتصادی آن گام برداریم ؟
– با ایجاد اشتغال و درآمد زایی واقعی از سقوط جامعه به دام فساد و اعتیاد و انواع بیماری و طلاق و فروپاشی اخلاقیات ، جلوگیری نموده و به فکر شادی بیشتر جوانان بوده و بسترساز آینده روشنشان باشیم ؟
– از افراط و تفریط و خرافه پرستی دست برداشته و به صورتی متوازن با احترام به عقاید دیگران هم به امور دین و هم به امور دنیا بپردازیم ؟
– به جای شعار دادن و ظاهرسازی منبعد بیشتر به عمل پرداخته و درونمان را از غرور کاذب و خودبینی و دروغ و حیله تخلیه کنیم ؟
– تشکیلات موازی با شرح وظایف مشترک و حدود اختیارات نامحدود از بین رفته و هر موضوع اعم از اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی ، نظامی و انتظامی ، اطلاعاتی ، به متولی متخصص آن امر سپرده شود ؟
الف-میم

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)