نیویورک – جامعۀ جهانی بهائی از شنیدن این خبر که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران خاک‌برداری در قبرستان مهم و تاریخی بهائی در شیراز را آغاز کرده‌اند شدیداً متأسّف شد. این قبرستان، علاوه بر اهمّیّت‌های دیگر، محلّ دفن ده نفر از بانوان بهائی است که به دار آویخته شدن بی‌رحمانۀ آنان در سال ١٣۶٢ نموداری از ظلم شدید حکومت ایران به بهائیان شمرده شد.
بانی دوگال نمایندۀ ارشد جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متّحد
خانم بانی دوگال نمایندۀ ارشد جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متّحد گفت “روز گذشته از ایران خبر رسید که خاک‌برداری و تخریب قبور در این محل آغاز شده است و در حدود ۴٠ تا ۵٠ کامیون صفّ کشیده تا خاک‌ها را برداشته و به این کار سرعت بخشند.”
“ما با فوریّت از جامعۀ بین‌المللی دعوت می‌کنیم که به این عمل مشمئزکننده اعتراض نمایند.”
“و هم‌چنین مستقیماً از رئیس جمهور ایران، آقای حسن روحانی تقاضا می‌کنیم که این تخریب را متوقّف سازند.”
اخبار واصله تا کنون حاکی از آن است که مأمورین سپاه پاسداران در دویست متر مربّع و حدود یک متر و نیم عمق خاک‌برداری کرده‌اند. این گودال در نزدیکی تعدادی از قبور خیلی قدیمی و در قسمت غربی این قبرستان است ولی به نظر می‌رسد که عمق آن هنوز به اندازه‌ای نرسیده است که به اجساد صدمه وارد کرده باشد.
خانم دوگال گفت که بهائیان شیراز مستقیماً از سپاه پاسداران درخواست کرده‌اند که ساختمان مورد نظر را در ناحیه‌ای از این مکان بسازند که قبری در آن موجود نیست و آن قسمت که قبور در آن قرار دارد را به فضای سبز تبدیل نمایند و قبر مردگان را خراب نکنند.
خانم دوگال گفت “استیناف خواستن از اولیای امور از جمله فرماندۀ کلّ سپاه پاسداران، شهرداری شیراز، امام جمعه، فرماندار شهر، دادستان کلّ کشور ایران و رئیس قوّۀ قضائیّه نتیجه‌ای نبخشیده است.”
این مکان که از اوائل دهۀ ۱۹۲۰ میلادی متعلّق و مورد استفادۀ بهائیان شیراز بوده است در سال ١٣۶٣ از طرف دولت مصادره شد و در همان زمان سنگ‌های قبور با خاک یکسان شده و ساختمان اصلی آن ویران گردید. مالکیّت آن بعداً تغییر کرد و سه سال پیش، سپاه پاسداران استان اعلام نمود که مالک آن زمین است و تصمیم دارد در این محل یک “ساختمان فرهنگی و ورزشی” بنا نماید.
در حدود ٩۵٠ بهائی در این قبرستان مدفونند.
در بین مدفونین برجسته در این قبرستان “ده بانوی بهائی شیرازی” می‌باشند که در ٢٨ خرداد ١٣۶٢ در اوج کمپین حکومت در اعدام بهائیان به دار آویخته شدند. در سال‌های ١٣۶٧-١٣۵٧ بیش از ٢٠٠ نفر از بهائیان در ایران کشته شدند.
این ده بانو که در سنین بین ١٧ و ۵٧ بودند به جرایمی از قبیل “صهیونیست” بودن و تدریس کلاس‌های اطفال محکوم شدند. اعدام غیر قانونی و نمایشی آنان یک تحریم جهانی را به خود جلب نمود. بعد از محکومیّت آنان، به عنوان مثال، رئیس جمهور ایالات متّحدۀ امریکا رونالد ریگان درخواستی برای عفو آنان و ١٢ نفر از بهائیان که به اعدام محکوم شده بودند را صادر نمود.
در دوران محاکمه، به این ده بانو گفته شد که اگر تبرّی نمایند آزاد خواهند شد. زرّین مقیمی ابیانه، ٢٨ ساله، پاسخ داد “من بهائی هستم، اگر شما قبول کنید یا نکنید”. “با تمام وجود و قلبم بهائی هستم و شما نمی‌توانید آن را از من بگیرید.”
جوان‌ترین فرد در بین آنان، منا محمود‌نژاد، که در زمان مرگ فقط ١٧ سال از سن‌ّ او می‌گذشت نامش در موسیقی‌ها و ویدیوهای مختلف جاویدان شده است. بی‌گناهی آشکار و روح شجاع وی — و نُه نفر بانوی دیگر — در مقابله با مرگ او را نمادی جهانی از سرکوبی ناگوار ایران بر علیه بهائیان نمود.
در سال‌های اخیر حمله به قبرستان‌های بهائی یکی از ویژگی‌های متداول تضییقات وارده بر بهائیان ایران بوده است. در بین سال‌های ١٣٩٠-١٣٨٣ حدّ اقلّ ۴٢ قبرستان متعلّق به بهائیان مورد حمله واقع شده است.
این حملات اغلب با اشاره و یا حمایت مستقیم دولت صورت می‌گیرد، حملاتی که شامل پرتاب بمب‌های آتش‌زا بر غسّال‌خانه‌ها، شکستن سنگ‌های قبور، ریشه‌کن کردن درختان، نوشتن شعارهای ضدّ بهائی بر دیوارهای قبرستان، و نقش قبر کردن بوده است.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.