از حسن آباد تا مریلند

معاون وزیر بود، صدایش می کرد دکتر، و حتما به این دلیل که معاون توسعه فناوری اطلاعات یک وزارتخانه است؛ دکترایش هم با حوزه کاری مرتبط است. اصلا کاری نداریم دکتر در هر رشته ای هم باشد تفاوتی ندارد، وقتی که میگوید بودجه تولید محتوای بومی برای فضای مجازی معادل ۵% بودجه خرید گندم! است و در این مورد گله می کند، یعنی می فهمد که موضوع تولید محتوا در فضای مجازی مهم است.
رادیو را روشن کرده بودم تا در مسیر و ترافیکی که به خیابان های تهران بازگشته، صدایی به جز بوق خودروها شنیده شود. آقای دکتر معاون وزیر، گلایه می کرد که چرا بودجه تولید محتوا برای فضای مجازی معادل درصدی از بودجه خرید گندم است. ایشان البته از کل بودجه اختصاص یافته برای توسعه فناوری اطلاعات هم گله مند بود که بعدا مشخص شد بسیار بیشتر از اینها است. کاری نداریم که گندم، و خرید تضمینی آن چه نقشی در اقتصاد، کشاورزی و بخش های دیگر جامعه دارد، اما همین که بودجه مشخص شده برای فعالیت دیگری را حتی معادل ۵% آن تعیین کنند یعنی آن موضوع از دید مجری و قانونگذار مهم است.
تولید محتوا برای فضای مجازی، به زبان خودمانی تر یعنی اینکه برای درج در سایت های اینترنتی مطلب تهیه شود، این نیاز از آنجا ریشه گرفته است که سیاستگذران نظام جمهوری اسلامی تصور می کنند برای جلب بخشی از مراجعه کنندگان پرشمار سایت های اینترنتی باید مطالبی تهیه و عرضه کنند تا این افراد مغلوب و مسحور سایتهای خارجی نشوند؛ درست مثل همان سیاست تولید انبوه فیلم و سریال، ترانه و آهنگ، بازی رایانه ای، . . .
یاد مذاکره جالبی افتادم که نزدیک به ۱۵ سال پیش با یکی از دولتمردان داشتم، زمانی که اینترنت اندک اندک معرفی می شد، و شرکت های کم شماری وظیفه ارائه خدمات اینترنتی را برعهده گرفته بودند. در این میان هرکس که ارتباط بیشتری با جهان غرب به ویژه آمریکا داشت، با ایجاد ارتباطاتی واسطه عرضه خدمات این شرکت ها در کشور و کسب سود برای خودش هم می شد. وقتی به این دولتمرد سابق و تاجر امروزی می گفتم که بیش از ۸۰% زیر ساخت اینترنت دنیا در آمریکا ایجاد شده و بیش از ۹۰% پهنای باند در اختیار این کشور و مرکز بسیاری از اتصالات در مریلند است (مطابق با آمار آن زمان)، گفت یه سری به همین حسن آباد خودمون بزن ببین اون آنتن های بزرگ ماهواره ای چه عظمتی داره، ما میتونیم اگر دولت کمک کنه همین جا یه چیزی درست کنیم در حد مریلند.
همین تفکر سالها مقادیر فراوانی از بودجه کشور را برباد داد و چیزی جز جیب واسطه هایی از نوع همان دولتمرد را پر نکرد. یادمان هست چند سال پیش درست در روزهای ماه عسل دولت رایحه خوش خدمت (احمدی نژاد) عده ای خواهان انتقال سایت های همه شرکت ها و سازمانهای ایرانی به سرورهای خدمات دهنده داخلی شدند. در ادامه همین مسیر شروع به دریافت بودجه و هزینه برای ساخت مراکز داده (دیتا سنتر) در بسیاری از سازمان ها و وزارتخانه ها شدند، هزینه های گزافی صرف کردند و در انتها ماندیم با انبوهی سخت افزار در حال کهنه شدن که خرید آنها البته سود کلانی عاید برخی کرد.
گویا همیشه کاری را که در نقاط دیگر دنیا به طور طبیعی انجام می شود و بخش خصوصی و دولتی هر کدام سهم و نقش مناسب خود را در آن دارند، اینجا باید برعهده بودجه عمومی گذاشت و البته بی نتیجه رها کرد و به شاخه دیگری پرید. رشد شتابان تکنولوژی به ویژه در حوزه فناوری اطلاعات مدیون دور ماندن بخش دولتی از آن است. اگر دولت ها در تامین زیرساخت ها مداخلاتی می کنند در تولید محتوا تقریبا مداخله ای ندارند، ولی روشن است در کشوری که مدل مو هم باید به تایید نهادهای حکومتی برسد، تامین محتوای اینترنتی هم باید با بودجه دولتی آن هم در حد تامین نان مردم، انجام شود.
سالها گذشته است، ما در حسن آباد یه چیزی ساخته ایم مثل مریلند! در مقابل ویلاهای حسن آبادها همان خودروهایی پارک شده که در مریلند هست، صاحبان آنها به همان شهرهای اروپایی سفر می کنند که ثروتمندان مریلند، ساعت و کیف و کفش و . . . همه شان هم از مارک های مشابه است. سرمایه گذاری های دولت در بخش هایی که نباید وارد آن می شده، به بار نشسته است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)