«درﻣﺎن ﻫﻤﺠﻨﺲ ﮔﺮاﯾﯽ» ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗـﺎرﯾﺦ یک ﮐﺎﺑﻮس ﺗﮑﺮاری

ﺗﺼﻮﯾﺮی از ﻣﺮاﺳﻢ آﺗﺶ ﺳﻮزی دو ﺟﻮان ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا در ﻗرن ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ در آﻟﻤﺎن. داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎر زﻧﺎن و اﻋﺪام و ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن از ﮐـﻮه در ﻗـﺮن ﺑﯿـﺴﺖ و ﯾﮑـﻢ در اﯾـﺮان ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﻮد.

درآمد

ﻫﻤﺠﻨﺲ ﮔﺮاﯾﯽ و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ های آن ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﺎﺣﺜﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗـﺎرﯾﺦ ﭘﺰﺷـﮑﯽ ﺑـﺎ ﻓـﺮاز و ﻧﺸﯿب های ﺑﺴﯿﺎری ﻫﻤﺮاه ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺮای آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﺎرﯾﺦ این گونه ﻣﺒﺎﺣﺚ در ﻋﻠﻮم ﭘﺰﺷﮑﯽ، ﻣﻘﺎﻟﻪ دکتر ﺗﯿﻤﻮﺛﯽ ﻣﻮرﻓﯽ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان «درﻣﺎن ﻫﻤﺠﻨﺲ ﮔﺮاﯾﯽ – ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﺎﺑﻮﺳـﯽ ﺗﮑـﺮاری» ﺑـﺎ ﮐﻤﯽ اﺧﺘﺼﺎر ترجمه شده و در زیر می آید. این تاریخچه شرح کابوسی است که جامعه با قصاوت به همجنسگرایان تحمیل کرده و میکند.

دکتر ﻣﻮرﻓﯽ، ﭘﺮﻓﺴﻮر ﻓﻠـﺴﻔﻪ در ﻋﻠـﻮم ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ داﻧﺸﮑﺪه ﭘﺰﺷﮑﯽ اﯾﻠﯿﻨﻮس داﻧﺸﮕﺎه ﺷﯿﮑﺎﮔﻮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﻤﻦ رواﻧﭙﺰﺷﮑﺎن آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻟﯿﺴﺖ اﺧﺘﻼﻻت رواﻧﯽ ﺧـﻮد در ﺳـﺎل ۱۹۵۲ را ﻣﻨﺘـﺸﺮ ﻧﻤـﻮد، ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺧﺘﻼل روان پریش ﺷﺨـﺼﯿت ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﮐـﺮد. در آن زﻣـﺎن ﺑـﺴﯿﺎری از درﻣﺎﻧﮕﺮان تندرو تر از اﯾﻦ گزارش ﭘﯿﺸﺎﯾﺶ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ زﻧـﺎن و ﻣـﺮدان ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮا را درﻣﺎن ﮐﺮده و ﻣﺎﻧﻊ رواج ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ در بین ﮐﻮدﮐﺎن ﺷﻮﻧﺪ.

از اواﺧﺮ دﻫﻪ ۱۸۰۰ﻣﯿﻼدی، رواﻧﭙﺰﺷﮑﺎن، رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن، ﻏﺪدﺷﻨﺎﺳـﺎن و دﯾﮕـﺮ متخصصین درمان ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آوردند که نتیجه گیری میکرد اﮐﺜﺮﯾﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﯽ از ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا ﻫﺮﮔﺰ در ﻫﯿﭻ ﻣﻄﺐ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﺮای ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧشدند. در مقابل، آﻧﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﺎ انبوه درﻣﺎﻧﮕﺮانی رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ با ﻣﻌﺎﻟﺠﺎتی ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از آﻧﻬﺎ ﺧﻨﺪه آور و ﺑﻌضی ترسناک و ﻫﺮاس اﻧﮕﯿﺰ به نظر میرسید. این معالجات عجیب ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از سطح ﺗﺌﻮرﯾﻬﺎی ﻋﻠﻤﯽ آن دوران در ﻣﻮرد علل و رﯾﺸﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺑﻮد. در واﻗﻊ از ﻣﻮﻓﻘﯿـﺖ ﻫـﺮ ﻣﻌﺎﻟﺠـﻪ ای، ﯾﻌﻨـﯽ از ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺧﻮد ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮده و دﮔﺮﺟﻨﺴﮕﺮا ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﮔﺰارﺷﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﺷﺪ. ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﯾﻦ ﮔﺰارﺷﺎت ﺑﻪ اﺻﺼﻼح ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ، ﺑﺴﯿﺎری از اﯾﻦ ﺷﯿﻮه ﻫـﺎی درﻣـﺎﻧﯽ، ﺑـﺎ ﻣـﺮگ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮداز زاﯾﻞ ﺷﺪﻧﺪ. وﻟﯽ سابقه ی طولانی ﺷﮑﺴﺖ درﻣﺎن و ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﺤﺚ درمان را هنوز ﺧﺎﻣﻮش ﻧﮑـﺮده اﺳـﺖ. ﺑﻌـﻀﯽ از درﻣﺎﻧﮕﺮان و ﻣﺸﺎوران ﻣﺬﻫﺒﯽ همچنان ادﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨـﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﺸﺶ ﺟﻨﺴﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻨﺪ. آﻧﭽﻪ در زﯾﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﻪ درﻣﺎﻧﮕﺮان و روش های درﻣﺎﻧﯽ آﻧها اﺳﺖ و به نظر نمیرسد ﮐـﻪ اﯾﻦ فهرست ﮐﺎﻣلی از آنچه متخصین زمان بر جمعیت اقلیت های جنسی و جنسیتی روا داشته اند ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺪف از ترجمه این گفتار ﻧﺸﺎن دادن ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ای از روﺷﻬﺎی درﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﺗﺤـﺖ ﻧـﺎم ﻧﺎﺑﻮدی ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ است. ﺑﺨـﺶ ﺑﺰرﮔـﯽ از این دست ﮔﺰارﺷها در مورد ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﻣﺮدان اﺳﺖ، ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ و ﺗﻮﺟه ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن را به مردسالاری ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﯽ دﻫﺪ. در ﻧﻈﺮ آﻧهایی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ را «ﻣﺪاوا» ﮐﻨﻨﺪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾـﮏ ﻧﺴﺒﺖ مورد توجه ﺑﺎﺷﺪ. وﻟﯽ، اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺦ به ما نشان میدهد.

۱۸۹۲– ﮔﺮاﯾﻢ م . ﻫﺎﻣﻮﻧﺪ، ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﻐﺰ و اﻋﺼﺎب آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ، دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاری ﭘﺮ ﻗـﺪرت و ﻃـﻮﻻﻧﯽ را ﺑﺮای درﻣﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. وی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ در ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻋﺼﺒﯽ رﯾﺸﻪ داﺷﺘﻪ و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ زﯾﺎد ﺑﺪﻧﯽ ﻣﺜﻞ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاری ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳـﻼﻣﺖ روﺣـﯽ و ﮔـﺮاﯾﺶ ﺑـﻪ ﺟـﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ را ﺑﻪ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ.

۱۸۹۷– ﻫﺎوﻻک اﻟـﯿﺲ، رواﻧﺸﻨﺎسﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎﯾﯽ، ﺷـﮏ و ﺗﺮدﯾـﺪ زﯾـﺎدی درﺑـﺎره ﻣـﺎدرزادی ﺑـﻮدن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ اﺑﺮاز ﻣﯽ دارد. او روش ﻣﺪاواﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ درﻣﺎﻧﮕﺮ آﻟﻤﺎﻧﯽ آﻟﺒﺮت ﻓﻮن ﻧﻮﺗﺰﯾﻨـﮓ اﻧﺠـﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﯿﺶ از ۱۵۰ ﺟﻠﺴﻪ ﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰم، ﻣﺼﺮف ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﻣﺸﺮوب و رﻓـﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺮای ﮔﺮوﻫﻬﺎی ﮔﺴﺘﺮده ای از ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﺑﮑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮد. اﻟﯿﺲ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﯾﺎدآور ﻣﯽ شود ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺪاوا ﻣﻌﻤﻮﻻً  ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮔﺮد و ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎی ﻣﻘـﺎرﺑﺘﯽ ﺧـﺘﻢ ﻣـﯽﺷﺪ. وی میگوید «از ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺧﻮدم، ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ درﻣﺎن ﺑﺪﺗﺮ از ﺧﻮد ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ.» اﻣﺎ او ﺗـﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻣﺮدان ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا را ﺑﻪ ﺳﮑﺲ ﺑﺎ زﻧﺎن ﺟﻠﺐ ﮐﺮد، وﻟـﯽ از آﻧﺠـﺎ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﮐـﺎر، ﻋﻼﻗـﻪ و میل ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ را ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، او آن را ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ شبیه ﺧﻮد ارﺿﺎﯾﯽ ﺑﺎ واژن زن ﻣﯽ داﻧـﺪ و ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻓﺮاد ﻧﺮﻣﺎل ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. او اﯾﻦ را در ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ نهی ﻓﺮزﻧـﺪ داﺷﺘﻦ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا ﺑﯿﺎن میﮐند (۱).

۱۸۹۹– دﻧﺴﻠﻮ ﻟﻮﺋﯿﺲ، ﭘﺰﺷﮏ، ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن ﺑﺪون داﺷﺘﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨـﺎﻟﻒ ﺑﯽ ارزش اﺳﺖ. وی ﺑﻪ ﺳﮑﺲ ﺑﯿﻦ دو زن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ «ﺧﻄﺮ» ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و اﻣﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑـﻪ درﻣـﺎن زﻧﺎن ﻓﻘﯿﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺎن ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ داﺷﺖ. وی معتقد بود، «دﺧﺘﺮ ﻓﻘﯿﺮ و زﺣﻤﺖ ﮐﺶ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓـﺴﻖ و ﻓﺠـﻮر ﻣﻌﺘـﺎد اﺳﺖ. ﺗﻼش ﺑﺮای اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ او را کاهش می دهد. دﺧﺘﺮی ﮐﻪ در ﻋﯿﺶ و ﻧﻮش رﺷـﺪ ﮐـﺮده، ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ای ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﯾﮏ در ﺧﻮد رﺷﺪ ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ از ﻟـﺬﺗﻬﺎی ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻣـﺪرن ﻧـﺸﺄت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.» ﻟﻮﺋﯿﺲ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑـﺎ ﻣﺨﻠـﻮط ﻣﺎﯾﻊ ﮐﻮﮐﺎﺋﯿﻦ، ﻣﺎﯾﻊ ﻧﻤﮏ ﺗﺼﻔﯿﻪ ﺷﺪه، ﺟﺮاﺣﯽ باز کردن ﮐﻠﯿﺘﻮرﯾﺲ، ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﺰرﯾـﻖ اﺳـﺘﺮﮐﻨﯿﻦ، ﮐﺎﻫﺶ داده ﺷﻮد. او ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻬﺎﯾﯽ را ﮔﺰارش داد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﯿﺎر ﮐﺎﻫﺶ «واﮐﻨﺶ ﺗﺤﺮﯾﮑﯽ » اﻧﺪازه ﮔﯿﺮی ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ او ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ زﻧﺎن ﻫﻤﺴﺮ و ﻣﺎدر ﺷﺪﻧﺪ. دو زﻧـﯽ ﮐـﻪ ﻫﻤـﺴﺮ و ﻣـﺎدر ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ،
ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ از ارﺗﺒﺎط ﺟﻨﺴﯽ ﻟﺬﺗﯽ ﻧﺒﺮدﻧﺪ؛ از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻣﺘﺄﺳـﻔﺎﻧﻪ، ﯾﮑـﯽ از ﺑﯿﻤـﺎران او به عوارض شدید روانی مبتلا ﺷـﺪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را در ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪ.

۱۹۲۰– ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی زﯾﮕﻤﻮﻧﺪ ﻓﺮوﯾﺪ درﻣﻮرد ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﻃﯿﻒ ﮔﺴﺘﺮده ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ در ﻃـﻮل ﻋﻤـﺮ کاری وی ﻣﯽ ﺷﻮد. او در ﺳﺎل۱۹۲۰ رﯾﺸﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ در دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش واﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺰدش آﻣﺪه ﺑﻮد، را ﺗﻮﺿﯿﺢ داد. ﺧﻮد دﺧﺘﺮ از ﺑﺎﺑﺖ ﻋﻼﻗﻪ ﺟﻨﺴﯽ ﺧﻮد ﻧﻪ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد و ﻧـﻪ  اﻧﺪوﻫﯽ داﺷﺖ. ﻓﺮوﯾﺪ اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺟﻨﺴﯿﺘﯽ ﻫﺮﮔﺰ آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ. «ﻋﻤﻮﻣـﺎً اﻣﮑـﺎن ﻣﻌﮑﻮس ﮐﺮدن و ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﯾﮏ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا ﺑﻪ دﮔﺮﺟﻨﺴﮕﺮا ﺷﺎﻧﺲ ﻣـﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ﻋﮑـﺲ ﻗـﻀﯿﻪ ﻧﺪارد، ﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻻﺋﻞ ﻣﺤﮑﻢ ﻋﻤﻠﯽ، ﺣﺎﻟﺖ دوم ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ اﺟﺮا ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. (ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺗﻼﺷﯽ برای ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا ﮐﺮدن ﯾﮏ دﮔﺮﺟﻨﺴﮕﺮا ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. – ﻣﺘﺮﺟﻢ)

۱۹۲۹– آﯾﺎ اﺧﺘﻪ ﮐﺮدن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ درﻣﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﺷﻮد؟ ﯾﮏ ﻣﺤﻘﻖ ﺳﻮﺋﯿـﺴﯽ درﺑﺎره ﻣﺮدان و زﻧﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺨﻔﯿﻒ ﮔﺮاﯾﺶ ﺟﻨﺴﯽ به گفته او ﻏﯿﺮﻧﺮﻣﺎل اﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ، ﮔـﺰارش ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً در ﺗﻤﺎﻣﯽ آﻧﻬﺎ ﺷﻮر ﺟﻨﺴﯽ (ﻟﯿﺒﯿﺪو) از ﺑﯿﻦ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد. از ﻫـﺸﺖ ﻣـﻮرد «رﻓﺘﺎرﻫـﺎی
ﻣﻨﺤﺮف ﺟﻨﺴﯽ» در ﭘﻨﺞ ﻣﻮرد ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ درﻣﺎﻧﯽ ﮐﺴﺐ ﮔﺮدﯾﺪ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﮐـﻪ «ﻣﻮﻓﻘﯿـﺖ در ﻣﻮارد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﺮﯾﺎن ﮔﺮاﯾﯽ ﻣﺪاوم، ﺗﺠﺎوز ﺟﻨﺴﯽ و ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺑﻮد.»

۱۹۲۹– ﻫﻤﺠﻨﺲ ﮔﺮاﯾﺎن ﻣﺮد ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻓﺮادی ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ دکتر ﺟﺎن ﻣﯿﮕﺮ در پاسخ به این سوال این گونه ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻣـﯽﮐﻨﺪ: «همجنسگرایان ﻣﺮداﻧﯽ درون ﮔﺮا، ﮐﻪ ﻫﻨﺮ و اﺷﯿﺎء ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﻧﺪ، ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺳﻮت زن ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. رﻧﮓ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺳﺒﺰ اﺳﺖ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺎﯾﺮ اﻓﺮاد رﻧﮓ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮی و ﻗﺮﻣﺰ را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ.» با توضیح دکتر میگر، «ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧـﺪ از اﯾـﻦ وﺿﻌﯿﺖ رها ﺷﻮد. ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﻣﺎدرزادی ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﻗﺎﺑـﻞ ﺗـﻮﺟﻬﯽ در وﺿـﻌﯿﺖ ﻧﺎﻣـﺴﺎﻋﺪﺗﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭼﻮن ﺟﺮاﺣﯽ و دارو ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺑﻪ کمک شان ﻣﯽ آید. اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﯽ اﮐﺘـﺴﺎﺑﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﻣﻮاردی متناسب ﺑا ﺷﺪت ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻓﺮد ﺑﻪ ﻋﻮض ﺷﺪن از ﺑـﯿﻦ ﺑـﺮود. ﻣﻌﺎﻟﺠـﻪ ﺑﺎﯾـﺴﺘﯽ ﺑـﺮ دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ از درون زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮد، ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ رﺷﺪ ﻋﻼﺋﻖ دﮔﺮﺟﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ، ﮐﻨﺘﺮل و ﺧﻮﯾـﺸﺘﻦ داری، و دوری از ﻣﺸﺮوﺑﺎت، ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﻮد.»

۱۹۴۰– ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﻮﯾﺲ، ﺟﻔﺮیﮐﻮﮐﺲ، در مقاله ﺧﻮد درﻣﻮرد راﯾﺶﺳﻮم ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ ﮐﻪ ﺣﺰب ﻧﺎزی در آﻟﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎری ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ داﻧﻤﺎرﮐﯽ ﺑﻪ آزﻣﺎﯾﺶ و درﻣﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﺎﺷـﺖ و ﭘﯿﻮﻧـﺪ ﻏﺪد ﺟﻨﺴﯽ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﻀﻪ ﻫﺎ، اﻗﺪام ﻣﯽﮐﺮده اﺳﺖ.

۱۹۵۵– اﻧﺠﻤﻦ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ ﮔﺰارﺷﯽ در ﻣﻮرد ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ و ﻓﺎﺣﺸﮕﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻤـﻮد. اﻧﺠﻤـﻦ در ﮔﺰارش ﺧﻮد ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮی ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﺠﻨﺲﮔﺮاﯾﯽ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﻬﻢ ﻣـﯽﺑﺎﺷـﺪ. اﯾﻦ اﻧﺠﻤﻦ ازدﯾﺎد ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ را در ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪن ﺣﺲ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﭘﺬﯾﺮی و ﺑـﯽ ﺗـﻮﺟﻬﯽ ﺑـﻪ
رﻓﺎه اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و عرق ﻣﻠﯽ داﻧﺴﺘﻪ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ «ﺗﻮﻗﻒ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗـﺮوﯾﺞ اراده و اﻫﺪاف ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﻟﻢ و ﺑﻪ دور از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ در ذﻫﻦ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ دﺳﺖ آﯾﺪ.» ﺑﺮای ﻣـﺪاوای ﺟﺪی، ﻫﺪف باید در ﺟﻬﺖ ﺧﻮدداری از رفتارهای آﺷﮑﺎرا و ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗـﺎﻧﻮن ﺑﺎﺷﺪ. انجمن همچنین اعتراف میکند، «ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ، ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﺪاوا ﺑﻪ ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﺎن داده ﻣﯽ ﺷﻮﺪ، اﻏﻠﺐ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه، ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻏﯿﺮ اﺧﻼﻗﯽ اﻧﺪ. ﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﻧﯿـﺎز ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ دارﻧﺪ، و ﻧﻪ ﻫﻤﻪ از آن ﺑﻬﺮه ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.» ﮔﺰارش ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮی میﮐند ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ روﺷﻬﺎی درﻣﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ روان درﻣﺎﻧﯽ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ، درﻣﺎﻧﻬﺎی ﻏﯿـﺮﺗﺤﻠﯿﻠﯽ، ﮔﺮوه درﻣﺎﻧﯽ، و در ﺻﻮرت ﻧﯿﺎز ﻣﺪاوای ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و داروﯾﯽ، ﺑﻪ ﮐﺎر آﯾﻨﺪ.

۱۹۵۸– ﮐﻠﯿﻨﻮرد آﻟﻦ، رواﻧﮑﺎو، ﺷﯿﻮه ﻫﺎی ﻣﻌﺎﻟﺠﺎﺗﯽ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﻪ روش روان درﻣـﺎﻧﯽ ﮔـﺰارش داد؛ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ (ﻣﺮد و زن) « ﻣﺪاوا» ﻧﺸﺪﻧﺪ، اﻣﺎ او اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ آﻧﻬﺎ در ﻣﺴﯿﺮ ﻧﺮﻣﺎﻟﯿﺰه ﺷﺪن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻓﺮد از ﮐﺸﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﺒﺮ داده و ﺣﺘﯽ اﺑﺮاز اﻣﯿﺪواری ﮐﺮده اﻧـﺪ ﮐـﻪ ﮐـﻪ ازدواج ﮐﺮده و ﺑﭽﻪ دار ﺷﻮﻧﺪ. او نتایج دﯾﮕﺮی از ﻣﻌﺎﻟﺠﺎت را ﻫﻢ ﻋﻨﻮان ﮐﺮد. ﺑﺪن ﯾﮑﯽ از (اﯾﻦ) ﻣﺮدان، در ﻧﺘﯿﺠﻪ رواﻧﮑﺎوی، ﻣﻮی ﺑﯿﺸﺘﺮی در آورد، دﯾﮕﺮی ﻗﺮص ﻣﺘﯿﻞ ﺗﺴﺘﻮﺳﺘﺮون ﺧﻮرد و ﺣﺘﯽ ﯾﮑـﯽ دﯾﮕـﺮ ﺑـﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪﻧﯽ و ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ، از ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

۱۹۵۹– ﻣﺒﺎﺷﺮﯾﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و اﺧﻼق ﮔﺮاﯾﺎن در ﻋﯿﻦ اﻋﺘﺮاف ﺑـﻪ اﯾﻨﮑـﻪ ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﯽ ﻣﻤﮑـﻦ اﺳـﺖ ﺑﯿﻤﺎری ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ اﻣﮑﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدن ﻣﻌﺎﻟﺠﺎت ﭼﺴﺒﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺮای ﻣﺜﺎل، ﯾﮏ ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ اﺧـﻼقﮔـﺮا اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ «ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﺎن ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﻧﺮﻣـﺎل ﺷـﻮﻧﺪ، ﺑـﺎﺟﻮد ﮐﻤـﯽ اﻃﻼﻋـﺎت در ﻣـﻮرد درﻣـﺎن
ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺷﺒﯿﻦ و اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد.»

۱۹۶۲– رواﻧﺸﻨﺎس اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ، آی. اﺳﻮاﻟﺪ، ﺑﻪ ﻣﺮد (ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ) داروی ﻣﺤﺮک ﺗﻬـﻮع ﺗﺰرﯾـﻖ، و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻧﻮاری ﺣﺎوی ﺻﺪای ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺳﮑﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺨﺶ ﮐﺮده و در اﻃـﺮاف او ﺷﯿـﺸﻪ ﻫﺎی ﺣﺎوی ادرار ﻗﺮار ﻣﯽ داد. ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً آن ﻣﺮد دﭼﺎر اوﻫﺎم و ﻫﺬﯾﺎن ﺷﺪ. ﻫﺪف در اﯾﻨﺠﺎ اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ
ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﺠﺎرﺑﯽ ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع «ﺑﻪ ﺧﻮرد» این ﻣﺮد داده ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺮای ﺗﺨﻔﯿـﻒ آن ﺑـﻪ ﺳﻤﺖ زن ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﮔﺮدد.

۱۹۶۲– اﯾﺮوﯾﻨﮓ ﺑﯿﺒﯿﺮ و ﻫﻤﮑﺎراﻧﺶ، ﭼﺸﻢ اﻧـﺪاز رواﻧﮑﺎواﻧـﻪ ای در ﻣـﻮرد ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﯽ ﻣـﺮدان ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در آن آﻣﺪه: «ﻫﻤﻪ ﺗﺌﻮرﯾﻬﺎی رواﻧﮑﺎوی ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ اﻓﺮاد ﺑـﺎﻟﻎ روان پریش (Psychopathologic) اﺳﺖ و آن را ﺑﻪ درﺟﺎت ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎی ﺳﺮﺷﺘﯽ ﯾـﺎ ﺗﺠﺮﺑـﯽ
واﮔﺬار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.» ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ، آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ از ﻧﻈﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮدی ، ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗـﺮس ﭘﻨﻬـﺎﻧﯽ از ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ، ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﻧﺎﺗﻮان ﮐﺮده اﺳﺖ، ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﺘﯿﺠﻪ؟ «اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮای ﺑﺮﺧـﯽ آﺳﺎﻧﺘﺮ از دﯾﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت ﻣﺎ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﻪ دﮔﺮﺟﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ، ﺑﺮای ﻫﺮ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰه ای ﻗﻮی ﺑﺮای ﺗﻐﯿﯿﺮ دارد، اﻣﮑﺎﻧﭙﺬﯾﺮ اﺳﺖ.» ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﯾﻦ ﮔﺮوه اﻋﻼم داﺷﺖ ﮐﻪ از ﻫﺮ ۱۰۰ ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮا، ﯾـﮏ ﺳﻮم آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﮔﺮﺟﻨﺲ ﮔﺮا ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.

۱۹۶۴– آر. ﺟﯽ. ﻣﮏ ﮔﻮﯾﯿﺮ و م. واﻟﻨﺲ در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﻮد ﮐـﻪ در ﻣﺠﻠـﻪ ﭘﺰﺷـﮑﯽ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿـﺎ ﻣﻨﺘـﺸﺮ شد، اﺳﺘﻔﺎده از ﺷﻮک اﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ در درﻣﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ را ﺗﻮﺿﯿﺢ دادﻧﺪ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﯾﮏ دﺳﺘﮕﺎه ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻮک اﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻤﻞ و اﺳﺘﻔﺎده در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد، ﺗﺎ اﻓﺮاد ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ ﻫـﺮ
زﻣﺎن ﮐﻪ ﻫﻮس ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ای ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن آﻣﺪ، ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﻮک اﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ وارد ﮐﻨﻨﺪ.

۱۹۶۹– دﯾﻮﯾﺪ روﺑﻦ ﮐﺘﺎب ﭘﺮ ﻃﺮﻓﺪار «ﻫﺮ ﭼﯿﺰیدرﺑﺎره ﺳﮑﺲ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑـﺪاﻧﯽ اﻣـﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪی ﺑﭙﺮﺳﯽ» را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد. وی در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب، ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ را ﺑﺎ ﻋﺒﺎراﺗﯽ ﻣﻼل آور ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﺪ و اﯾﺪه ﻣﺎدرزادی ﺑﻮدن آن را رد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . «ﺑﺴﯿﺎری از ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻨﺪ
ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﺸﺎن را ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺎی ﻓﻠﺞ ﯾﺎ ﺧﺎل ﻣﺎدرزادی ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﻣﺒﺎرزه ﮐﺮدن در زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.» اﻣﺎ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. «ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎن ﺑـﺎ ﺧﻄـﺮ رﺷـﺪ ﻣـﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ اﯾﻦ (ﺧﻄﺮ ﮐﺮدن) ﺑﺨﺸﯽ از ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﺟﻨﺴﯽ آ ﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ.» اﻣﺎ ﻫﻤـﻪ ﻧـﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ. «اﮔﺮ ﯾﮏ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﮔﺮاﯾﺶ ﺟﻨﺴﯽ ﺧﻮد دﺳﺖ ﺑﮑﺸﺪ، ﯾﮏ رواﻧﮑﺎو آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺪاوای ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺑﯿﺎﺑﺪ، ﺷﺎﻧﺲ زﯾﺎدی ﺟﻬﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ ﯾﮏ دﮔﺮﺟﻨﺴﮕﺮای ﺷـﺎد و ﻣﺘﻌـﺎدل را دارد.»

۱۹۷۰– ﺟﺎن ﻣﺎرﮔﻮﯾﺲ، رواﻧﺸﻨﺎس ، ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮاﯾﺶ ﺟﻨﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ، ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ از ﮐﺠﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺷﻮد . وی ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮد ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا ﺑﺎ ﺗـﺼﺎوﯾﺮ و ﻓﺎﻧﺘﺰﯾﻬـﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﺎﻧﻪ، ﺑﺎ ﻗﻮت ﺧﻮدارﺿﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ ، اﻣﺎ ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﻟﺤﻈﻪ ارﮔﺎﺳﻢ و اوج ﻟﺬت، آن ﺗﺼﺎوﯾﺮ و ﻓﺎﻧﺘﺰﯾﻬﺎی ﺟﻨﺴﯽ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ. ﻣﺎرﮔﻮﯾﺲ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾـﻦ ﺷـﯿﻮه، ﻋﻼﯾـﻖ ﺟﻨﺴﯽ ﺑﺮای دﮔﺮﺟﻨﺴﮕﺮا ﺷﺪن ﻗﺎﺑﻞ آﻣﻮزش ﻫﺴﺘﻨﺪ.

۱۹۷۳– اﻧﺠﻤﻦ رواﻧﭙﺰﺷﮑﺎن آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪی «ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﯽ » را از دﺳـﺘﻪ آﺳـﯿﺒﻬﺎ و ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬـﺎی رواﻧﯽ ﺣﺬف ﮐﺮد، وﻟﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﺰارش ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ روﻧﺎﻟﺪ ﺑﯿﯿﺮ، ﻣﻮﺿـﻮع ﺧﺎﺗﻤـﻪ ﻧﯿﺎﻓﺘـﻪ و اﻧﺠﻤﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن دﺳﺘﻪ «اﺧﺘﻼﻻت اﮔﻮ » ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ – اﺧﺘﻼل اﮔﺮ ﻣﺰاﺣﻢ ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ – را ﭘـﺎ ﺑـﺮ
ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. در ﻧﻬﺎﯾﺖ، اﻧﺠﻤﻦ اﯾﻦ ﺗﺸﺨﯿﺺ (اﺧﺘﻼﻻت اﮔﻮ) را ﻫﻢ رد ﮐﺮد. اﮔﺮ ﮐﺴﯽﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽرا ﺑﯿﻤﺎریﯾﺎ اﺧﺘﻼل ﺗﻠﻘﯽﮐﻨﺪ،ﻣﻨﻄﻘﯽاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻌﺎﻟﺠﺎت ﭘﺰﺷـﮑﯽ و درﻣﺎﻧﯽ آن ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آﻣﺎر ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ، در ﺣﺎل ﮐﻤﺘـﺮ ﺷـﺪن اﺳﺖ، اﻣﺎ، ﺑﺮﺧﯽ اﻓﺮاد ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺧـﻮد ﺗﻤﺎﯾـﻞ دارﻧـﺪ، ﺑﺮﺧـﯽ از ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ ﺧﻮد اﺑﺮاز ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ارزﺷﻬﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ ﯾﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ اﯾﺪه آل ذﻫﻨـﯽ ای ﮐﻪ ا ز ﺧﻮد دارﻧﺪ، در ﺗﻀﺎد اﺳﺖ، ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﻌﻀﯽ از واﻟﺪﯾﻦ ﻫﻮﯾﺖ ﺟﻨـﺴﯽ ﻫﻤﺠﻨـﺴﮕﺮاﯾﺎﻧﻪ ای ﮐـﻪ در ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ را دوﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ. ﻫﻤﻪ اﯾﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ از درﻣﺎﻧﮕﺮان ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺒﯿﺪه و درﻣـﺎﻧﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد در ﻋﻠﻮم زﻣﺎﻧﻪ ﺷﺎن وﺳﯿﻠﻪ و اﺑﺰار ﻣـﺪاوا را جستجو کرده اند.

اﻣﺮوزه ﺑﺮﺧﯽ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻄﺮح است ﮐﻪ آﯾﺎ ﻋﻠﻢ ژﻧﺘﯿﮏ در ﻋﺮﺻﻪ ای ﮐﻪ دﯾﮕـﺮ راﻫﻬـﺎ ﺑـﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ، ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ. در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻮدن درﻣﺎن در جامعه پزشکی اداﻣﻪ دارد، ﻣﻮﺿـﻮع عدم تقاضای همجنسگرایان برای مداوا اهمیت پیدا میکند. این نکته کلیدی اخلاق پزشکی قابل توجه است ﮐـﻪ اﮐﺜﺮ زنان و مردان ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا، ﺣﺘﯽ آن زﻣﺎن ﮐﻪ علم رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ آنها را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان روان پریش ﺷﺨﺼﯿت می شناخت، ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮای ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮔﺮاﯾﺶ ﺟﻨﺴﯽ ﺧﻮد درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﻧﮑـﺮده اﻧـﺪ. در واﻗﻊ ﺑﺎزار درﻣﺎن ﮔﺮاﯾﺶ ﺟﻨﺴﯽ، ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ درﺟﻪ ﭘﺬﯾﺮش اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮔـﯽ ﻫـﺎ و ﻟـﺰﺑﯿﻦ ﻫـﺎ، ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ و ﻣﺤﺪودﺗﺮ ﺷﺪه است و گمان این می رود که ﺑﺎز ﻫﻢ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. با گسترش روزافزون اطلاعات زمان آن فرارسیده که ﻫﻤـﻪ درﻣـﺎﻧﮕﺮان و ﻣﺸﺎوران ﻣﺬﻫﺒﯽ درﻣﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﯾﯽ، ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ در ﻣﻮرد ﻧﺘﯿﺠﻪ درﻣـﺎن ﺑـﺎ مراجعین ﺧﻮد صحبت ﮐﻨﻨﺪ. ﯾﮏ نکته در ﻣﻮرد ﻫﻤﻪ راﻫﻬﺎ و روﺷﻬﺎی درﻣﺎﻧﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮔﺮاﯾﺶ ﺟﻨـﺴﯽ پر واضح اﺳﺖ: ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻬﺎی شان، دﭼﺎر ﺷﮑﺴﺖ ﺷﺪه اﻧﺪ و دور از واقعیت ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽرﺳـﺪ ﮐـﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت آﯾﻨﺪه ی اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ را ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)