تجاوز به مردان در جنگ

عکس از Tony Hammond

حلمی زواتی
مترجم: پیمان شمسیان

تجاوز به عنوان جنایت علیه بشریت

در سال‌های اخیر مساله تجاوز، به‌خصوص تجاوز به مردان در دوران جنگ در سایه دیگر جنایات جنگی قرار گرفته است.

پیش از برپایی دیوان بین‌المللی کیفری برای یوگوسلاوی سابق۱ در سال ۱۹۹۳ و دیوان بین‌المللی کیفری برای رواندا۲ در سال ۱۹۹۴، تجاوز از نظر حقوقی هیچ‌گاه در زمره جنایات علیه بشریت قرار نگرفته بود.۳ منشور سال ۱۹۴۵ دیوان بین‌المللی محاکمات جنگی۴ و همچنین منشور سال ۱۹۴۶ دیوان بین‌المللی محاکمات جنگی خاور دور۵ تجاوز را از دایره جنایات جنگی خارج کردند و با وجود این که قانون دهم شورای نظارت۶ این جنایت را به لیست جرایم خود اضافه کرده بود بر اساس این قانون هیچ‌گونه تعقیب قانونی برای تجاوز صورت نگرفته است.۷

اگر چه در دهه‌های اخیر تجاوز به عنوان یکی از موارد جنایت علیه بشریت در تعدادی از معاهده‌های حقوقی بین‌المللی به طور ضمنی مورد اشاره گرفته است،۸ تجاوز دسته‌جمعی سازمان‌یافته به زنان بوسنیایی و رواندایی بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۵، مواد قانونی پیشین را به چالش کشید و منتهی به ایجاد رویه قضایی در دو دادگاه بین‌المللی۹ شد و به این دو دادگاه اجازه داد تا در تثبیت قوانین بین‌المللی بشردوستانه و قوانین حافظ حقوق بشر، به‌خصوص مسائل مربوط به جرایم جنسیتی و آزار زنان نقش مهمی بازی کنند.

تاثیرات این پیشرفت و توسعه را می‌توان در منشور قوانین رم مربوط به دیوان بین‌المللی جرایم در سال ۱۹۹۸۱۰ و منشور قوانین دادگاه ویژه سیرالئون۱۱ کاملا مشاهده کرد.۱۲

تجاوز به‌مثابه یک سلاح استراتژیک در جنگ

تجاوز به مردان در دوران جنگ عموما بیشتر تلاشی برای قدرت‌نمایی و خشونت است تا ارضای تمایلات جنسی تجاوز کننده. تجاوز می‌تواند اثرات مخربی همچون ناراحتی‌های روحی بر قربانی تجاوز بر جای بگذارد و همچنین باعث می‌شود که غرور قربانی پایمال شود و او را از درون بشکند. این اثرات حتی ممکن است در سطح فرد قربانی باقی نماند و به خانواده قربانی و جامعه نیز گسترش پیدا کند.۱۳

در دوران باستان و جوامع قدیمی تجاوز به مردان در دوران جنگ به‌عنوان حق مسلم طرف پیروز برای اظهار پیروزی و همچنین نشان دادن شکست طرف مقابل و همچنین تاییدی بر کنترل تمام و قدرت مسلم طرف پیروز در نظر گرفته می‌شد. در بسیاری از فرهنگ‌ها از تجاوز به عنوان سلاح جنگی و ابزاری برای تنبیه استفاده می‌شده است. در فرهنگ نظامی این باور وجود داشت که وقتی سرباز پیروز، سرباز مغلوب را اخته و به او تجاوز می‌کند، مردانگی او را می‌گیرد و قربانی دیگر نمی‌تواند یک سرباز یا فرمانروا شود.۱۴

برای اولین بار در تاریخ قوانین بین‌المللی، تعریفی فراجنسیتی از مقوله تجاوز در رویه قضایی دادگاه‌ها و در ICC ارائه شد که طبق آن تعریف تجاوز تنها در مورد زنان به کار نمی‌رود و مردان را نیز در بر می‌گیرد. اگر چه تا به حال هیچ‌کس به دلیل تجاوز به مردان در دوران جنگ مورد پیگرد قانونی قرار نگرفته است، دیوان بین‌المللی کیفری برای رواندا در‌ پرونده آکایسو۱۵ این‌چنین تشخیص داد که «تجاوز و خشونت جنسی یکی از بدترین موارد آزار قربانیان است که قربانی را هم از لحاظ روحی و هم از لحاظ فیزیکی مورد آسیب جدی قرار می‌دهد.»۱۶

زمانی که جنگ در یوگوسلاوی سابق پایان یافت مراکز سلامت و بهداشت مدارکی را دال بر تجاوز به مردان و شکنجه‌های جنسی مردان مسلمان کروات و بوسنیایی شامل اخته کردن، آسیب به آلت تناسلی و شوک الکتریکی تهیه کردند.۱۷

شواهدی که توسط مرکز بهداشت و سلامت حقوق بشر از ۵۵ اسیر مردی که توسط سربازان صرب به اسارت گرفته شده بودند جمع‌آوری شد، نشان می‌دهد که این سربازان قربانی پنج نوع مختلف شکنجه جنسی سازمان‌یافته و برنا‌مه‌ریزی شده قرار گرفته‌اند. هدف این شکنجه‌ها، اعمال خشونت، آسیب روحی به قربانیان و ایجاد اختلال در هویت آن‌ها گزارش شده است، نه برآورده کردن تمایلات جنسی شکنجه‌گران. این آزارها شامل تجاوز، اختگی ناقص و کامل، آسیب رساندن به بیضه‌ها و ابزارهای مختلف و تلفیقی از دیگر آسیب‌ها می‌شوند.۱۸ بنابراین، تجاوز به مردان در دوران جنگ به عنوان سلاحی نظامی برای ایجاد آسیب‌های جدی فیزیکی، روحی و همچنین آسیب رساندن به سلامت جنسی قربانیان به منظور تخریب کامل آن‌ها و نشان دادن پیروزی قاطع متجاوزان مورد استفاده قرار می‌گیرد.۱۹

رسوایی مربوط به زندان ابوغریب عراق در آوریل سال ۲۰۰۴ نشان از اعمال تجاوز و آزار جنسی سازمان‌یافته بر زندانیان زن و مرد عراقی به منظور شکستن روحی آن‌ها داشت که مخالف اشغال عراق توسط دول خارجی بودند.۲۰ اگرچه جورج بوش، رئیس‌جمهوری وقت آمریکا رسوایی زندان ابوغریب را «یک مورد نامعمول» و «عملی اشتباه از سوی معدودی از سربازان آمریکایی» اعلام کرد، اما دولت او همچنان به بازجویی‌ از زندانیان در عراق، افغانستان و دیگر زندانیانی که زیر نظر سازمان سیا بودند ادامه داد.۲۱ بدتر از همه این‌ها باید به تلاش دولت برای قانونی جلوه دادن و توجیه این شکنجه ها اشاره کرد. اخیرا رئیس‌جمهوری آمریکا لایحه سال ۲۰۰۶ کمیسیون‌های نظامی۲۲ را پس از آن‌که به تصویب کنگره رسید، امضا کرد. این لایحه از اجرای کنوانسیون ژنو در دادگاه‌ها جلوگیری و کارمندان سیا را از پیگرد قانونی مصون می‌کند. بر اساس بخش ۵ این لایحه، کنوانسیون ژنو و معاهدات مشابه آن در مورد دولت ایالات متحده و ماموران این دولت در دادگاه قابل اجرا نیست. به علاوه این قانون مخالفانی که به اصطلاح «عناصر جنگجوی دشمن غیر قانونی»۲۳ نامیده می‌شوند را از شکایت و درخواست بررسی در مورد مشروعیت اعمال سربازان آمریکایی و همچنین طرح ادعای شکنجه علیه آن‌ها، باز می‌دارد.۲۴

بدتر از همه ایجاد و پیشبرد فرهنگ مصونیت توسط یک موسسه بین‌المللی است. در همین راستا مصوبه ۱۴۸۷ شورای امنیت سازمان ملل که در ۱۲ ژوئن سال ۲۰۰۳ به تصویب رسید، سربازان آمریکایی را که در هر یک از یگان‌های سازمان ملل در عراق خدمت می‌کردند، از تعقیب قضایی به دلیل ارتکاب جنایات جنگی بر اساس منشور رم مصون می‌دارد.۲۵

البته حمایت از کسانی که متهم به جنایت علیه بشریت هستند یک پدیده جدید در سیستم قانونگذاری نهادهای بین‌المللی نیست. اکتبر سال ۱۹۹۲ سازمان ملل و اتحادیه اروپا، طرفین منازعه یوگسلاوی که شامل دو جنایتکار جنگی نیز بودند را دعوت کردند تا در مورد مساله صلح در ژنو مذاکره کنند. وزیر امور خارجه وقت و همچنین نماینده ارشد بوسنی، هریس سیلادزیچ۲۶ در مورد این اتفاق گفت: «اگر یک نفر را بکشید متهم خواهید بود، اگر ۱۰ نفر را بکشید، مشهور خواهید شد، اگر ۲۵۰ هزار نفر را بکشید، شما را به کنفرانس صلح دعوت خواهند کرد.» بعد از آن مشاور مخصوص دیده‌بان حقوق بشر آقای رید برادی۲۷ در تاریخ ۷ مارس ۲۰۰۳ در دانشکده حقوق دانشگاه یوسی‌ال‌ای۲۸ چیزی شبیه به حرف‌های آقای سیلادزیچ را تکرار کرد: «ما عادت کرده‌ایم که بگوییم اگر یک نفر را بکشید به زندان می‌روید، اگر ۲۰ نفر را بکشید شما را به تیمارستان خواهند فرستاد، اما اگر ۲۰ هزار نفر را بکشید یا به کنفرانس صلح دعوت می‌شوید یا عفو می‌شوید یا در خواب می‌میرید.»

به علاوه، شورای امنیت سازمان ملل بر خلاف تلاشش برای حفظ صلح و امنیت، با تصویب تحریم‌های همه‌جانبه علیه عراق بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۳ که به ابتکار ایالات متحده آغاز شده بود، به حمایت از جنگی پنهان علیه شهروندان عراقی پرداخت. تخمین زده شده است که ۵۶۷ هزار کودک عراقی زیر ۵ سال تا سال ۱۹۹۵ به دلیل سوءتغدیه و دیگر بیماری‌هایی که توان جلوگیری از آن‌ها در حالت عادی وجود داشت، در عراق جان خود را از دست داده‌اند. اثرات مرگبار تحریم‌ها بر کودکان و شهروندان عراقی توسط رمزی کلارک،۲۹ دادستان کل سابق ایالات متحده، گروه‌ها و نهادهای بین‌المللی حقوقی، سازمان خوار بار جهانی و یونسکو مستندسازی شده است.۳۰

بازجویی از سربازان آمریکایی که در رسوایی زندان ابوغریب دخیل بودند، نشان داد که آزار زندانیان عراقی یک اتفاق خودسرانه در سطح سربازان دون‌پایه ارتش آمریکا نبوده است؛ بلکه این اتفاق محصول سیاستی بود که از بالاترین درجات ارتش و بلافاصله پس از تصمیم دونالد رامسفلد، وزیر دفاع، مبنی بر اجرای طرح «اطلاعات قابل اتکا» بر روی زندانیان عراقی پیاده شد.۳۱

نتیجه‌گیری: ما چه یاد گرفته‌ایم؟ برای کمک به این قربانیان باید چه کنیم؟

در پنجاه و هشتمین سالگرد صدور بیانیه جهانی حقوق بشر، اجازه دهید سوال انتقادی ژنرال دالیر۳۲ را که در کتابش «با شیطان دست بده» مطرح کرده است بیاوریم: «آیا همه ما انسان هستیم، یا این‌که بعضی‌ها انسان‌تر هستند؟» ژنرال دالیر این سوال را زمانی مطرح کرد که یک افسر آمریکایی با اشاره به قتل ده سرباز بلژیکی حافظ صلح در رواندا که به دست شبه نظامیان هوتو۳۳ در ابتدای قتل عام رواندا کشته شده بودند، به او گفت که جان ۸۰۰ هزار رواندایی که در این قتل عام جان خود را از دست دادند، تنها به اندازه به خطر انداختن جان ۱۰ سرباز آمریکایی ارزش داشت.۳۴

برای اجرای هنجارهای مطرح شده در بیانیه جهانی حقوق بشر باید به این نکته تاکید شود که تمام انسان‌ها با هم برابر هستند و هیچ انسانی از دیگری انسان‌تر نیست. با مطرح کردن مساله تجاوز دوران جنگ در دادگاه‌های بین‌المللی باید در مقابل ایجاد فرهنگ مصونیت، هم در کشورهای دیکتاتوری و هم دموکراتیک مبارزه کرد و عدالت را در مورد همه قربانیان به اجرا درآورد.

به‌علاوه، ما باید بر این نکته تاکید کنیم که تجاوز در دوران جنگ نهایت درجه تحقیر انسان است و باید به‌عنوان یکی از جنایاتی در نظر گرفته شود که شان انسان را زیر پا می‌گذارد. جامعه بین‌المللی باید تجاوز دوران جنگ را به عنوان یک جنایت جنگی و خطری برای امنیت و صلح در نظر بگیرد. در همین راستا نهادهای غیرنظامی می‌توانند با تشویق قربانیان تجاوز در دوران جنگ به شکستن سکوتشان و صحبت در مورد نیازهای اجتماعی-پزشکی آنان، وظایف خود را شامل کمک به دریافت غرامت توسط آن‌ها و اعاده حیثیت از این افراد، انجام دهند.

۱. ICTY
۲. ICTR
۳. طبق ماده ۵ منشور قوانین ICTY: «دیوان بین‌المللی این قدرت را دارد که افرادی را که در درگیری‌های نظامی، چه بین‌المللی و چه داخلی، مسئول انجام جنایات زیر هستند و یا در انجام آنها دست داشته اند تحت تعقیب قرار دهد. این جنایات عبارتنداز: قتل، قتل‌عام، به بردگی گرفتن، تبعید، زندانی کردن، شکنجه، تجاوز، شکنجه به دلایل سیاسی، قومیتی و دینی، و دیگر موارد ضد بشری. See A. Callamard, et al., Investigating Women’s Rights Violations in Armed Conflicts (Montreal, Quebec: Rights & Democracy, Amnesty International, 2001) 119 (hereinafter Callamard); S. Sarai, The Rape of the Balkan Women: An Argument for the Full Recognition of Wartime Rape as a War Crime (M.A., Queen’s University at Kingston, 2000) 28 (hereinafter Sarai); Statute of the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia, United Nations SCOR, 48th Sess., 3175. Annex, at 40, UN Doc. S/25704, 3 May 1993. (As Amended on 19 May 2003 by Security Council’s esolution 1481) (hereinafter the ICTY Statute); Statute of the International Criminal Tribunal for Rwanda, Rules of Procedure and Evidence, UN Doc. ITR/3/REV.1 (1995), entered into force on 29 June 1995, hereinafter the ICTR Statute
۴. Charter of the International Military Tribunal
۵. Crimes against humanity are listed in Article 6 (paragraph c) of the IMT Charter. This article is literally echoed in Article 5 (paragraph C) of the IMTFE Charter. See Charter of the International Military Tribunal (IMT), in Agreement for the Prosecution and Punishment of the Major War Criminals of the European Axis (London Agreement), 8 August 1945, 58 Stat. 1544, E.A.S. No. 472, 82 U.N.T.S. 280; Charter of the International Military Tribunal for the Far East (IMTFE), 19 January 1946, 26 (Apri1, 1946, T .I.A.S. No.1589, 4 Bevans 20
۶. Control Council Law No.10
۷. جنایت علیه بشریت در ماده ۶ (پاراگراف C) منشور دیوان بین‌المللی محاکمات جنگی آمده است. این ماده در واقع تاکیدی است بر ماده ۵ (پاراگراف C) منشور IMT. See Charter of the International Military Tribunal (IMT), in Agreement for the Prosecution and Punishment of the Major War Criminals of the European Axis (London Agreement), 8 August 1945, 58 Stat. 1544, E.A.S. No. 472, 82 U.N.T.S. 280; Charter of the International Military Tribunal for the Far East (IMTFE), 19 January 1946, 26 Apri1, 1946, T .I.A.S. No.1589, 4 Bevans 20
۸. برای مثال، ماده ۲۷ معاهده ژنو در رابطه با حمایت از غیرنظامیان در دوران جنگ (Geneve IV) می‌گوید: «زنان باید در برابر هرگونه هتک حرمت، خصوصا در برابر تجاوز، وادار کردن آنها به روسپیگری و هرگونه آزار دیگر محافظت شوند.» ماده ۷۶ (۱) پروتکل الحاقی یکم به منشور ژنو هم تصریح می‌کند که «باید حرمت زنان حفظ شود و باید خصوصا در برابر تجاوز، وادار کردن آنها به روسپیگری و هرگونه آزار دیگر محافظت شوند.» و در ماده ۴ (پاراگراف ۲/e) از منشور ژنو این موارد به این صورت دسته‌بندی شده‌اند «بی‌حرمتی نسبت به شان انسانی، خصوصا رفتارهای تحقیرآمیز و توهین‌آمیز، تجاوز، وادار کردن به روسپیگری و هرگونه آزار دیگر.» See A. Callamard, Documenting Human Rights Violations by State Agents (Montreal, Quebec: Rights & Democracy, and Amnesty International, 1999) 7 (hereinafter Callamard); Geneva Convention Relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War (Geneva IV), Opened for signature 12 August 1949, 6 U.S.T. 3516, T.I.A.S. No.3365, 75 U.N.T.S. 287 (Entered into force on 21 October 1950) (hereinafter Geneva IV); Protocol I Additional to the Geneva Conventions of
۱۲ August 1949, and Relating to the Protection of Victims of International Armed Conflicts, Opened for signature on 12 December 1977, 1125 U.N.T.S. 3 (Entered into force on 7 December 1978) (hereinafter Additional Protocol I); Protocol II Additional to the Geneva Conventions of 12 August 1949, and Relating to the Protection of Victims of Non-International Armed Conflicts, Opened for signature on 12 December 1977, 1125 U.N.T.S. 609 (Entered into force on 7 December 1978) (hereinafter Additional Protocol II); Turkey: End Sexual Violence against Women in Custody!, June 2003, AI-Index EUR 44/006/2003, at p. 13
۹. ICTY و ICTR
۱۰. منشور قوانین ICC با گسترش دایره مفهوم تجاوز به گونه‌ای عمل کرد که دیگر آزارهای جنسی را نیز در بر بگیرد و این‌گونه اتفاقات نیز در حیطه جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی به حساب بیایند. طبق ماده ۷ (۱/g) «تجاوز، برده‌داری جنسی (Sexual Slavery)، روسپیگری اجباری (Enforced prostitution)، حاملگی ناخواسته (forced pregnancy)، ختنه و عقیم‌سازی اجباری (enforced sterilization) و یا هر گونه آزار جنسی دیگر که قابل مقایسه با موارد ذکر شده باشد «جنایت علیه بشریت به حساب می‌آید». به علاوه، طبق ماده ۸ (۲/b/xxii)، «تجاوز، برد‌‌‌ه‌داری جنسی، روسپیگری اجباری، حاملگی ناخواسته و مواردی که در ماده ۷ آورده شده‌اند و دیگر موارد آزار جنسی که به عنوان ناقض قوانین منشور ژنو به حساب می‌آ‌‌‌یند» به عنوان جنایت جنگی در نظر گرفته می‌شوند. See Rome Statute of the International Criminal Court, UN Doc. A/CONF.183/9 (17 July 1998), 37 I.L.M. 999-1069 (Entered into force on 1 July 2002) (hereinafter the Rome Statute
۱۱. Special Court for Sierra Leone
۱۲. به طور مشابه، طبق ماده ۲ (g) منشور قوانین دادگاه ویژه سیرالئون، « تجاوز، برده‌داری جنسی، روسپیگری اجباری، حاملگی ناخواسته، و یا هر گونه آزار جنسی دیگر»، جنایت علیه بشریت به حساب می‌آیند. See Statute of the Special Court for Sierra Leone, UN Doc. S/2002/246, appendix II, 2178 U.N.T.S. 138. 06/03/2002 (hereinafter The Sierra Leone Statute
۱۳. A. Groth & A. Burgess, “Male Rape: Offenders and Victims,” (۱۹۸۰) ۱۳۷ American Journal of Psychiatry 806 (hereinafter Groth); C. Anderson, “Males as Sexual Assault Victims: Multiple Levels of Trauma,” (۱۹۸۲) ۷:۲-۳ Journal of Homosexuality & Psychotherapy 145 (hereinafter Anderson); G. Lipscomb, et al., “Male Victims of Sexual Assault,” (۱۹۹۲) ۲۶۷:۲۲ Journal of American Medical Association 3066 (hereinafter Lipscomb); G. Mezey & M. King, “The Effects of Sexual Assault on Men: A Survey of 22 Victims,” (۱۹۸۹) ۱۹:۱ Psychological Medicine 205 (hereinafter Mezey); O. Jones, “Sex, Culture, and the Biology of Rape: Toward Explanation and Prevention,” (۱۹۹۹) ۸۷:۴ California Law Review 829 (hereinafter Jones); S. Ben-David & P. Silfen, “Rape Death and Resurrection: Male Reaction after Disclosure of the Secret of being a Rape Victim,” (۱۹۹۳) ۱۲ Medicine and Law 181 (hereinafter Ben-David
۱۴. با وجود اینکه شواهد کافی دال بر تجاوز به مردان در دوران جنگ وجود ندارد اما این نوع تجاوز نیز در ابعادی کمتر نسبت به تجاوز به زنان در دوران جنگ اتفاق میافتد. تعدادی از نویسندگان به یکی از معروف‌ترین موارد تجاوز به مردان در دوران جنگ جهانی اول اشاره کرده‌اند، زمانی که ترک‌های عثمانی توماس ادوارد لاورنس (Thomas Edward Lawrence)، معروف به لورنس عربستان را اسیر کردند و مورد آزار جنسی قرار دادند. این اتفاق در دوم نوامبر سال ۱۹۱۷ در درعای سوریه اتفاق افتاد. لورنس عربستان به دستور فرمانروای عثمانی مورد رفتار تحقیرآمیز شامل ضرب و شتم و آزار قرار گرفت. See J. Godl, Feature Articles: The Disputed Sexuality of T. E. Lawrence, Online: First World War www.firstworldwar. com/ features/telawrence. htm (Accessed on: 21 June 2006); J. Wilson, Lawrence of Arabia: The Authorized Biography of T. E. Lawrence (New York, N.Y.: Atheneum, 1990) 5 (hereinafter Wilson); L. Stermac, et al., “Sexual Assault of Adult Males,” (۱۹۹۶) ۱۱:۱ Journal of Interpersonal Violence 52 (hereinafter Stermac); Quénivet, supra note 10, at 17
۱۵. Akayesu
۱۶. Akayesu Judgement, supra note 9, at paragraph 731
۱۷. گزارش‌های مختلف از جنگ کرواسی و بوسنی و هرزگوین حاکی از آن است که اسیران مرد به طور سازمان‌یافته مورد تجاوز و آزار جنسی قرار می‌گرفتند. تخمین زده می‌شود که حدود چهار هزار مرد کروات توسط سربازان صرب مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند. قاضی دادگاه در حکم خود برای اولین پرونده ICTY، دوسکو تادیچ (Dušku Tadic´) را به خاطر آزار جنسی زندانیان مرد در کمپ اومارسکا (Omarska) مجرم معرفی نمود. See D. Zarkov, “The Body of the other Man: Sexual Violence and the Construction of Masculinity, Sexuality and Ethnicity,” in Gender, Armed Conflict and Political Violence. A Conference Held in Washington, D.C., 10-11 June 1999 (Washington, D.C.: The World Bank, 1999), Online: World Bank www.worlbank. org/gender/events/armedconflict.htm (Accessed on: 28 November 2002); E. Carlson, “Sexual Assault on Men in War,” (۱۹۹۷) ۳۴۹:۹۰۴۵ The Lancet 129 (hereinafter Carlson); H. van Tienhoven, “Sexual Torture of Male Victims: Dutch Refugee Health Centre First to Examine this Subject in Detail,” (۱۹۹۳) ۳:۴ Torture 133 (Tienhoven); L. Wadham, “Shame of Bosnia’s Raped Pow’s,” The Sunday Telegraph (28 April 1996) 10; M. Jarvis, Redress for Female Victims of Sexual Violence during Armed Conflict: Security Council Responses (LL. M., Faculty of Law, University of Toronto, 1997) 8 (hereinafter Jarvis); Prosecutor v. Dušku Tadic´ also Known as “Dule” & Goran Borovinca, Indictment of 13 February 1995, 34 I.L.M.1028, IT-94-1-I, at paragraph 2.6. (hereinafter Tadic´ Indictment
۱۸. M. Loncˇar, “Sexual Torture of Men in the War,” in L. Arcel & G. Šimunkovic´, eds., War Violence, Trauma and the Coping Process: Armed Conflict in Europe and Survivor Responses (Copenhagen: Rehabilitation Center for Torture Victims, 1998) 213
۱۹. شکنجه جنسی و تجاوز به مسلمانان مرد کروات و بوسنیایی یک پدیده جدید نبود. موارد پژوهشی انجام گرفته، مصاحبه با پزشکان و روانکاوانی که در جربان جنگ قرار داشتند و همچنین گفت‌وگو با قربانیان، نشان می‌دهند که زندانیان سیاسی در شیلی، ال‌سالوادور، یونان و سریلانکا در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ قرن گذشته به طور مداوم تحت انواع و اقسام شکنجه و خشونت جنسی قرار داشته‌اند. به طور مشابه، در دوران جنگ در جمهوری کنگو، خصوصا در قسمت شرقی کشور، مردان و پسران توسط پیکارجویان و سربازان بارها مورد تجاوز و آزار جنسی قرار می‌گرفتند. See G. Daugaard, et al., “Sequelae to Genital Trauma in Torture Victims,” (۱۹۸۳) ۱۰ Archives of Andrology 245 (hereinafter Daugaard); I. Agger, “Sexual Torture of Political Prisoners: An Overview,” (۱۹۸۹) ۲ Journal of Traumatic Stress 305 (hereinafter Agger); J. Cienfuegos & C. Monelli, “The Testimony of Political Repression as a Therapeutic Instrument,” (۱۹۸۳) ۵۴ American Journal of Orthopsychiatry 43 (hereinafter Cienfuegos); M. Peel, et al., “The Sexual Abuse of Men in Detention in Sri Lanka,” (۲۰۰۰) ۳۵۵:۹۲۲۰ The Lancet 2069 (hereinafter Peel); R. Dominguez & E. Weinstein, “Aiding Victims of Political Repression in Chile: A Psychological and Psychotherapeutic Approach,” (۱۹۸۷) ۲۴ Tidsskrift for Norsk Psyckologforening 75 (hereinafter Dominguez); Seeking Justice: The Prosecution of Sexual Violence in the Congo War, Human Rights Watch, March 2005, Vol. 17, No.1 (A), at p. 20-21 (hereinafter Seeking Justice
۲۰. A. Taguba, Hearing Article 15-6 Investigation of the 800th Military Police Brigade, Online: Global Security www.globalsecurity.org/intell/library/reports/ 2004/800-mp-bde.htm (Accessed on: 25 August 2004) (hereinafter Taguba Report); A. Zagorin, “The Abu Ghraib Scandal you don’t Know,” Time 165:7 (14 February 2005) 36; L. Burnham, Sexual Domination in Uniform: An American Value, Online: Counterpunch (22-23 May 2004) www.counterpunch.com/burnham05222004.html (Accessed on: 31 May 2004); M. Bloche & J. Marks, “Triage at Abu Ghraib,” The New York Times (4 February 2005) A19; R. Mollica, “Surviving Torture,” (۲۰۰۴) ۳۵۱:۱ New England Journal of Medicine 6; S. Fiske, et al., “Why Ordinary People Torture Enemy Prisoners,” (۲۰۰۴) ۳۰۶:۵۷۰۱ Science 1482; S. Miles, Oath Betrayed: Torture, Medical Complicity, and the War on Terror (New York, N.Y.: Random House, 2006) 27; W. Bennett, et al., “None Dare Call it Torture: Indexing and the Limits of Press Independence in the Abu Ghraib Scandal,” (۲۰۰۶) ۵۶:۳ Journal of Communication 469
۲۱. D. Rose, Guantanamo: America’s War on Human Rights (London: Faber & Faber, 2004) 17 M. Bowden “Lessons of Abu Ghraib,” The Atlantic Monthly 293:6 (July-August 2004) 33-34; R. Kunzendorf, et al., “The Fine Line between Fantasizing Torture and Countenancing Abu Ghraib,” (۲۰۰۴-۲۰۰۵) ۲۴:۴ Imagination, Cognition and Personality 301 (hereinafter Kunzendorf
۲۲. Military Commissions Act of 2006, MCA
۲۳. unlawful enemy combatants
۲۴. A. Lewis, “Making Torture Legal,” The New York Review of Books 51:12 (15 July 2004) www.nybooks.com/articles/17230 (Accessed on: 29 July 2004); D. Jehl & D. Jonstone, “CIA Expands its Inquiry into interrogation Tactics,” The New York Times (29 August 2004) A1; J. Mariner, The Military Commissions Act of 2006: A Short Primer, Online: FindLaw (9 October 2006) http://writ.news.findlaw.com/mariner/20061009.html (Accessed on: 14 October 2006); K. Roth, “Justifying Torture,” in K. Roth, et al., eds., Torture: Does it Make us Safer? Is it Ever Ok? A Human Rights Perspective (New York, N. Y.: Human Rights Watch, 2005) 184-185 & 190 (hereinafter Roth); N. Lewis, “Broad Use of Harsh Tactics is Described at Cuba Base,” The New York Times (17 October 2004) A1; R. Brody, “The Road to Abu Ghraib: Torture and Impunity in U.S. Detention,” in K. Roth, et al., eds., Torture: Does it Make us Safer? Is it Ever Ok? A Human Rights Perspective (New York, N. Y.: Human Rights Watch, 2005) 145-146; United States, The House of Representatives, 109th Congress, 2nd Session, House of Representatives Authorization of an Act may be Cited as “Military Commissions Act of 2006,” ۳ January 2006
۲۵. بر اساس بیانیه منتشر شده توسط دیده‌بان حقوق بشر (Human Rights Watch)، «ایالات متحده سعی می‌کند که خود را از شر قوانین جنایات جنگی خلاص کند: بعد از مصوبه سازمان ملل در مورد عراق، ایالات متحده تلاش دارد که سربازان خود را از این قاعده مستثنی نماید» ؛ طبق مصوبه ۱۴۸۷ شورای امنیت سازمان ملل (۲۰۰۳)، دیوان بین‌المللی جرایم موظف است که از تاریخ ۱ژوئیه ۲۰۰۳ به مدت ۱۲ ماه از هرگونه تحقیق و تفحص یا پیگرد قانونی مقامات رسمی فعلی و سابق یا پرسنل کشورهای درگیر در جنگ عراق که عضو منشور رم نیستند در رابطه با عمل‌هایی که مربوط به یا زیر نظر سازمان ملل است اجتناب ورزد (۱۲ ژوئیه UN Doc. S/RES/۱۴۸۷ (۲۰۰۳
۲۶. Haris Siladžic
۲۷. Reed Brody
۲۸. UCLA
۲۹. Ramsey Clark
۳۰. See F. Boyle, “UN Abets Genocide in Rwanda,” Online: Twatch-L (1998) TWATCH-L@LISTSERVE. ACSU.BUFFALO. EDU (Received on: 25 September 1998); Food and Agriculture Organization of the United Nations, Evaluation of Food and Nutrition Situation in Iraq (Rome: FAO Technical Cooperation Programme, 1995) 50 (hereinafter FAO); J. Mueller & K. Mueller, “Sanctions of Mass Destruction,” (۱۹۹۹) ۷۸:۳ Foreign Affairs 45 (hereinafter Mueller); P. Pellett, “Sanctions, Food, Nutrition, and Health in Iraq,” in A. Arnove, ed., Iraq under Siege: The Deadly Impact of Sanctions and War (Cambridge, Mass.: South End Press, 2000) 163 (hereinafter Pellett); R. Clark, “The Devastation of Iraq by War and Sanctions: Fire and Ice,” in R. Clark, et al., eds., Challenges to Genocide: Let Iraq Live (New York, N.Y.: International Action Center, 1998) 29 (hereinafter Clark); R. Clark, “Report on the Impact of UN Sanctions on the Civilian Population of Iraq,” A Letter to the Members of the UN Security Council from Ramsey Clark, the former US Attorney General (14 November 1997) (hereinafter Ramsey Report); R. Masri, “International Law: Sanctions are Criminal,” in R. Clark, et al., eds., Challenge to Genocide: Let Iraq Live (New York, N.Y.: International Action Center, 1998) 37 (hereinafter Masri); S. Flounders, “Introduction: Break the Silence,” in R. Clark, ed., The Impact of Sanctions on Iraq: The Children are Dying (New York, N.Y.: International Action Center, 1998) 1 (hereinafter Flounders); S. Lewis, “The United Nations, Human Rights and the Rights of Children,” (The Sixth John Humphrey Lectureship in Human Rights, InterAmicus, Faculty of Law, McGill University, 5 November 1997); “Symposium: Justice and Sovereignty: Implications of the International Criminal Courts: Panel: Universal Jurisdiction: Practical Implications of Universal Jurisdiction,” (۲۰۰۳) ۸ UCLA Journal of International Law and Foreign Affairs 72; Un Children’s Fund, Disastrous Situation of Children in Iraq, UNICEF Report PR/ GVA/96/035 (4 October 1996
۳۱. D. Rose, “American Interrogation Methods in the War on Terror,” in T. Williamson, ed., Investigative Interviewing: Rights, Research and Regulation (Portland, Or.: Willan Publishing, 2006) 54; J. Paust, Abuse of Iraqi Detainees at Abu Ghraib: Will Prosecution and Cashiering of a Few Soldiers Comply with International law?,” Online: Jurist http://jurist.law.pitt.edu/ forum/paust1.php (Accessed on: 3 June 2004); Kunzendorf, supra note 35, at 302; S. Hersh, “Torture at Abu Ghraib: American Soldiers Brutalized Iraqis, How Far up Does the Responsibility Go?,” The New Yorker (5 May 2004) A1; T. Regan, “Abu Ghraib Report: ‘Failure of leadership’ at Highest Levels,” The Christian Science Monitor (20 August 2004) 3
۳۲. General Dallaire
۳۳. Hutu
۳۴. H. Zawati, Gendered Violence in Ethno-National Conflicts: Systematic Wartime Rape as a Crime against Humanity (Lewiston, N.Y.: Edwin Mellen Press, forthcoming 2007) 179; R. Dallaire & B. Beardsley, Shake Hands with the Devil: The Failure of Humanity in Rwanda (Toronto, Ont.: Random House Canada, 2003) 522
Zawati, Hilmi M. “Impunity or Immunity: Wartime Male Rape and Sexual Torture as a Crime Against Humanity.” presented at the IX IRCT International Symposium on Torture: Providing Reparation and Treatment, and Preventing Impunity, 9-10 December 2006, Berlin, Germany. Permission to republish granted by the International Rehabilitation Council for Torture Victims (IRCT).

Hilmi M. Zawati is an international criminal law and human rights jurist, and the current president of the International Legal Advocacy Forum (ILAF). Zawati has studied law at different American, Canadian, Middle Eastern, and African universities, and earned several law degrees, including the prestigious doctor of civil law (DCL) in international comparative law (McGill), MA in comparative law (McGill), PhD in international energy political economics (CPU), MA in Islamic law of nations (Punjab), Post-Graduate Diploma in public law (Khartoum), and LLB (Alexandria-Beirut campus).

Hilmi’s analysis contributes research on the phenomenon of wartime rape and sexual torture of Croatian and Iraqi men. With regards to international humanitarian and human rights law, he explores methods and possibilities for prosecution of these violations. Hilmi urges the international community to consider wartime rape as a crime and a threat to peace, while also encouraging victims of male rape to break their silence in order to address their socio-medical needs.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)