در سوگ شاعری از “جنگ اصفهان”
امروز شنیدم که امیر‌حسین افراسیابی, شاعر بختیاری اصفهانی, زاده‌ی هزار‌و‌سیصد‌و‌سیزده دیروز در اصفهان درگذشت. او را از جرگه‌ی “جنگ اصفهان” می‌شناختم. در خیابان پر‌درخت عباس‌آباد در یک دفتر معماری کار میکرد و گاهی عصرها با هم کنار زاینده‌رود راه می‌رفتیم. در اواخر دهه‌ی چهل دفتر شعری منتشر کرد بنام “حرفهای پائیزی”. دیگر از او نشنیدم تا اینکه یک روز در تبعید عباس معروفی داستان‌نویس زنگم زد و گوشی را به او داد. معلوم شد که در هلند زندگی میکند و به آلمان آمده است تا دفتر شعری منتشر کند بنام “ایستگاه”. در سفری که در سال دو‌هزار‌و‌پنج به هلند داشتم دیدارها تازه شد و او در شهر روتردام برایم جلسه‌ی شعری گذاشت. از آن پس کارش را دنبال میکردم و تصور میکنم که آمدن به خارج به غنای شعریش افزود اگر چه در سخنرانی‌ای که سالها بعد در اصفهان در باره ادبیات ایرانیان در تبعید داشت قدرناشناسانه آنرا ناچیز شمرد.
در پایان, شعر کوتاهی را که دو سال پیش در اصفهان سروده بیادش می‌آورم.
مجید نفیسی
سیم سپتامبر دوهزار‌و‌بیست‌و‌یک
کنار تو گوری برکنم
به لالائی‌ات بخوابم تا وقتش برسد
سایه را و سنگ‌نوشته را
برای بازماندگان بگذارم
سپر به چه کار آیدش
جنگجوئی که از پیش شکست خورده‌است؟
پای چپم در بیراهه‌ها شکست
سکه‌ی خُردی کف دست راستم بگذار
اصفهان شهریور ۱۳۹۸
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.