عدم درمان زندانیان، جنایات آشکار حاکمیت ملایان
در روزهای اخیر اخباری منتشر شده است که به موازات شمار بالای اعدامها در هفته‌‌های اخیر، مسئولان زندانهای مختلف، عامدانه بسیاری از زندانیان را از دسترسی به خدمات درمانی محروم می‌سازند.
شکنجه مضاعف می‌توان نام بر آن نام نهاد. زندانی‌شدن به خاطر عقاید سیاسی و تحمل شکنجه‌های دیگر بر زندانیان مانند ممانعت عامدانه از درمان و اعزام به بیمارستان و مراکز درمانی.
آن قدر دیده و شنیده‌ایم که شاید برای‌مان عادی شده باشد. اما نه، هرگز جنایت نباید، هر چقدر تکرار شود، برای انسان عادی شود.
جنایت جنایت است و هر لحظه محکوم است. باید همیشه نسبت به آن موضع داشت. آن را محکوم کرد. در مقابل آن ایستاد. با آن مبارزه کرد و…
صحبت از زندانیان در بند حاکمیت ملایان است. اخیرا یکی از سایت‌های حقوق بشری اعلام کرده است که مسئولان زندانهای مختلف کشور، عامدانه از اعزام بیماران به بیمارستان و یا درمان آنها در زندان خوددادری و ممانعت می‌کنند.
بنا بر گزارش‌های برخی رسانه‌ها، از دهم خرداد تا ۲۵ مرداد ۱۴۰۳، دست‌کم ۳۴ زندانی سیاسی در زندانهای ایران عمداً از دریافت خدمات درمانی محروم شده‌اند.
این محرومیت‌ها شامل عدم دسترسی به دارو و یا جلوگیری از اعزام به مراکز درمانی خارج از زندان بوده است.
اطلاعات کامل مربوط به این زندانیان شامل اسامی، محل حبس، نوع بیماری و سن آنها به‌صورت شفاف اعلام شده است.
اسامی زندانیان محروم از درمان
اسامی این زندانیان عبارت‌اند از:
۱. رضا شهابی – زندان اوین
۲. سجاد ایمان‌نژاد – زندان اوین
۳. رضا (غلامرضا) اقدسی – زندان اوین
۴. جمال عاملی – زندان اوین
۵. آذر کروندی (کوروندی) موسی‌زاده – زندان اوین
۶. سمانه نوروز مرادی – زندان اوین
۷. مرضیه فارسی – زندان اوین
۸. حسین کوشکی‌نژاد – زندان اوین
۹. محمد رضوانی کاشانی – زندان اوین
۱۰. طاهر نقوی – زندان اوین
۱۱. حورا نیک‌بخت – زندان اوین
۱۲. سروناز احمدی – زندان اوین
۱۳. حسن سعیدی – زندان اوین
۱۴. افشین بایمانی – زندان قزل‌حصار کرج
۱۵. رضا سلمان‌زاده – زندان قزل‌حصار کرج
۱۶. نجات انورحمیدی – زندان قزل‌حصار کرج
۱۷. میثم دهبان‌زاده – زندان قزل‌حصار کرج
۱۸. حمزه سواری – زندان قزل‌حصار کرج
۱۹. روح‌الله کاووسی – زندان شیبان اهواز
۲۰. وسام مزرعه – زندان شیبان اهواز
۲۱. علیرضا مرداسی – زندان شیبان اهواز
۲۲. جابر صخراوی – زندان شیبان اهواز
۲۳. عبدالامیر زرگانی – زندان شیبان اهواز
۲۴. کریم اسماعیل‌زاده – زندان تبریز
۲۵. مرتضی پروین – زندان تبریز
۲۶. انور چالشی – زندان ارومیه
۲۷. محمد داوری – زندان عادل‌آباد شیراز
۲۸. مریم جلال حسینی – زندان کچویی کرج
۲۹. عفیف نعیمی – زندان مرکزی کرج
۳۰. زینب جلالیان – زندان یزد
۳۱. سارا جهانی – زندان لاکان رشت
۳۲. نرگس محمدی – زندان اوین
۳۳. رضوانه احمدخان‌بیگی – زندان اوین
۳۴. سامان یاسین – زندان قزل‌حصار کرج
ممانعت از درمان، ابزار شکنجه سیستماتیک زندانیان
این محرومیت‌ها با اهداف سیاسی اعمال می‌شوند و بخشی از کارزار سرکوب و ارعاب کنشگران مدنی و مخالفان سیاسی در ایران است.
دستگاه قضایی و مأموران زندان‌ها تلاش می‌کنند با اعمال فشارهای جسمی و روانی، صدای زندانیان سیاسی را که از داخل زندان‌ها به اعدامها و محکومیت‌های ناعادلانه اعتراض می‌کنند، خاموش کنند.
محروم کردن عمدی و نظام‌مند زندانیان سیاسی از مراقبت‌های پزشکی، در واقع می‌تواند به‌عنوان نوعی قتل حکومتی تلقی شود.
این اقدامات شامل طیف گسترده‌ای از جلوگیری از دسترسی به دارو تا خودداری از اعزام به مراکز درمانی خارج از زندان می‌شود.
اطلاعاتی که به رسانه‌ها درز کرده، نشان می‌دهد این اقدامات کاملاً عامدانه و نظام‌مند بوده است.
مقامات قضایی و سازمان زندان‌ها، در مواجهه با زندانیان سیاسی، بیماری‌های زمینه‌ای و مزمنی را که در پرونده‌های پزشکی آنها ثبت شده، نادیده گرفته و خانواده‌های این زندانیان را از تغییرات در وضعیت سلامتی آنها بی‌خبر گذاشته‌اند.
حکومت ایران هرگز مسئولیت مرگ این زندانیان را بر عهده نمی‌گیرد و همواره ادعا می‌کند که آنها از خدمات درمانی مناسب برخوردار بوده‌اند.
کشته‌شدگان زندانیان بر اثر عدم درمان در سالهای اخیر
برخی از اسامی زندانیان سیاسی و عقیدتی و فعالان حقوق بشر، که به دلیل ممانعت از درمان و یا عدم اعزام به بیمارستان در زندانهای حکومت ایران یا بر اثر شکنجه و عدم رسیدگی درمانی، در سالهای اخیر جان خود را از دست داده‌اند، شامل افراد زیر می‌باشد:
اکبر محمدی (۱۳۸۵)
دانشجو و فعال سیاسی که به دلیل شکنجه‌های فیزیکی و روانی و همچنین ممانعت از درمان مناسب در زندان اوین درگذشت.
ولی‌الله فیض مهدوی (۱۳۸۵)
عضو سازمان مجاهدین خلق ایران که پس از تحمل سال‌ها حبس و فشارهای روانی، به دلایل نامشخص در زندان جان باخت.
زهرا بنی‌یعقوب (۱۳۸۶)
پزشک جوانی که در بازداشتگاه در همدان جان خود را از دست داد. مرگ او با ادعای خودکشی ثبت شد، اما خانواده و بسیاری از ناظران این ادعا را رد کردند.
ستار بهشتی (۱۳۹۱)
وبلاگ‌نویس و فعال حقوق بشر که در اثر شکنجه در بازداشتگاه پلیس فتا جان باخت. او از درد و ناراحتی‌های جسمانی پیش از مرگش شکایت کرده بود، اما به مراکز درمانی منتقل نشد.
شاهرخ زمانی (۱۳۹۴)
[ایران؛ قتل در بازداشت جای اعدام را گرفته است؟]
ادامه اسامی زندانیان کشته‌شده به دلیل عدم درمان
فعال کارگری که در زندان رجایی‌شهر به علت سکته مغزی درگذشت. او پیش از مرگ به شدت از وضعیت بهداشتی زندان شکایت کرده بود و عدم رسیدگی پزشکی عامل اصلی مرگش عنوان شد.
افشین اسانلو (۱۳۹۲)
فعال کارگری و برادر منصور اسانلو که در زندان رجایی‌شهر به علت سکته قلبی درگذشت. شرایط مشکوک پیرامون مرگ او و عدم رسیدگی مناسب پزشکی توسط خانواده‌اش مطرح شد.
کاووس سیدامامی (۱۳۹۶)
استاد دانشگاه و فعال محیط زیست که به اتهام جاسوسی در زندان اوین بازداشت شد. مرگ او به عنوان خودکشی اعلام شد، اما خانواده و بسیاری از ناظران معتقدند عدم رسیدگی درمانی منجر به مرگ وی شد.
فرشید هکی (۱۳۹۷)
فعال حقوق بشر و وکیل دادگستری که جسد سوخته او در نزدیکی تهران پیدا شد. بسیاری معتقدند که او تحت شکنجه و فشارهای روانی جان باخته است.
علیرضا شیرمحمدعلی (۱۳۹۸)
زندانی سیاسی که در زندان فشافویه تهران توسط دو زندانی دیگر به قتل رسید. پیش از مرگ بارها به شرایط غیرانسانی و محرومیت از درمان زندان اعتراض کرده بود و خواستار انتقال به زندان دیگری بود.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.