هشدارى به دولت تدبیر و امید

دولت تغییر کرده اما روند مورد اعتراضِ مردمى که دولت را تغییر داده اند هنوز تغییرى نکرده است.

در ایران، یک جریان نظامى امنیتى، به نیرویی فرا قانونى تبدیل شده و به أشکال مختلف از نهادینه شدن قانونیِ قدرت با تمام توان جلوگیری مى کند.

نتیجه این شده که  یک دولت میتواند بطور آزاد و از طرف اکثر مردم انتخاب شود، اما مادامی که حمایت این جریان را نداشته باشد نمی‌تواند به سیاست و اقتصاد کشور سر و سامان دهد و عملاً انتخابش بى فایده مى شود.

تعطیلىِ روزنامه اصلاح طلبِ بهار، آنهم با رضایت و تایید دولت، این روزها هواداران حسن روحانى را بسیار نگران کرده است؛ دولتی که در ابتدای کار، رضایت به بستن یک روزنامه بدهد، نشان می دهد که تازه اگر بتواند بر ناتوانى غلبه کند، راهى طولانی‌ براى اصلاح و تغییر در پیش دارد. منتقدان مى گویند توقع آن بود که دولت بجای تسلیم شدن، اجازه نمی داد این روزنامه توقیف شود.

عکس‌العملِ برخى از اعضاى دولت هم از آن حکایت می‌کند که آنها هنوز پیام انتخابات را نگرفته اند. پیام انتخابات، دفاع از جامعه در مقابل افراطى گری و تخریب و نه‌ تسلیم در مقابل آن بود.

اگر دولت همان قدر که در بستنِ روزنامه بهار همراهى نشان داد به سیلی‌ خوردنِ فرزندان میرحسین موسوى در آخرین دیدار با پدر و مادرشان، و افزایش روزانه ى آمارِ اعدامها، حساسیت نشان میداد، می‌توانست به امیدواریِ جامعه‌ای خسته از تخریب و تباهی کمکی‌ کرده باشد.

وقتى دولت، پیوسته کوتاه بیاید دست و زبان مخالفانش هم همچنان درازتر مى شود و نتیجه این مى شود که عقب نشینی دولت در معرفی وزراى مورد قبولش هم تاثیرى در  تعامل اصولگرایان با او ندارد و مجلس به جای آنکه پاسخ تعامل دولت را بدهد اقدام به پیشروی مى کند و در دو مرحله به وزیر پیشنهادى دولت رأى نمى دهد.

این را در کنار توقیف روزنامه بهار باید نشانه ای از آغاز پیش روی اصولگرایان پس از خارج  شدن از شوکِ شکست در انتخابات ارزیابی کرد و  روزنامه ها هم البته از این پس برای بقای خود سعی می کنند دست به خودسانسوری بزنند.

این اما هشدارى است که مبادا این روند، آغاز عقب نشینى و شکست دولتى باشد که تمام سرمایه اش “تدبیر و امید” است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)