وقتی با آقای ناصر رحمانی‌نژاد که تئاتر اجتماعی معاصر ایران با نام او عجین است، صحبت می‌کنم بی اختیار به سال ۵۴، زندان قصر و بند ۲ و ۳ برمی‌گردم !
انگار دیروز بود. با محسن یلفانی و حشمت الله کامرانی که آنها نیز شکنجه شده و پاهاشون زخمی بود، آهسته آهسته در حیاط زندان قدم می‌زدند…
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
نظرات
آقای همنشین بهار مقایسه اسیر کشی سال ۶۷ که در پشت دیوارها و در خفا صورت گرفته با قتل عام فلسطینی ها قابل مقایسه نیست. چند دلیل به نظرم می رسد: یک بخشی از آمران هنوز در قدرت هستند و به جمع اصلاح طلب ها پیوسته‌اند.
شنبه, ۶ام مهر, ۱۳۹۲
دوم: به شکلی توجیه می کنند که زندانیان سیاسی یک خطر امنیتی برای حاکمیت بودند.
شنبه, ۶ام مهر, ۱۳۹۲