چرا ایران به دنبال تعامل سازنده است؟منتشرشده در ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۳ بدست رامین ترجمه مقاله حسن روحانی در واشینگتن تایمز

سه ماه قبل برنامه انتخاباتی من «تدبیر و امید»،با اقبال گسترده مردمی مواجه شد.ایرانیان رویکرد من به امور داخلی و خارجی را پذیرفتند زیرا که زمان آن رسیده بود.من متعهد به انجام وعده هایم به مردم هستم،ازجمله وعده های من شامل شرکت در تعامل سازنده با جهان است.
سیاست بین المللی جهان تغیر کرده است و یک بازی با حاصل جمع صفر نیست.اما یک عرصه چند بعدی است که با همکاری و رقابت به طور همزمان اتفاق می افتد.زمان دشمنی های خونین سپری شده است.از رهبران جهان انتظار می رود که تحدید را به فرصت تبدیل نمایند.
جامعه بین المللی با چالش های زیادی در جهان مواجه است.تروریسم،افراط گرایی،دخالت نظامی،قاچاق مواد مخدر،جرایم سایبری و دست اندازی فرهنگی،همه اینها در یک چهارچوب قرار دارند که با قدرت سخت گیرانه و نیرویی بی رحم مورد تاکید قرار گرفته اند.
ما باید به این مشکلات بپردازیم تا آنها را حل کنیم.تعریف من از تعامل سازنده این است که در دنیایی که جمع بازی های سیاست های جهانی در آن صفر نباشد.یا باید باشد و متناقض با همدیگر بدون در نظر گرفتن منافع دیگران بدنبال منفعت خود باشند یک رویکرد سازنده دیپلماتیک به این معنی نیست که حقوق افراد از دست برود به این معنی است که با همتایان بر اساس جایگاه برابر و احترام متقابل برای رسیدگی به نگرانی ها و اهداف مشترک در تعامل باشیم و به عبارت دیگر بربرد تنها نتیجه نیست بلکه دست یافتنی است و یک حاصل جمع صفر ذهنیت جنگ سرد را رهبری می کند که منجر به از دست رفتن همه چیز می شود.
متاسفانه اغلب یک جانبه گرایی،رویکرد های سازنده را تحت شعاع خود قرار می دهد و امنیت را در عدم وجود امنیت دیگران می یابد که با عواقب فاجعه بار مواجه است.بیش از یک دهه و دو جنگ بعد از یازده سپتامبر،القاعده و دیگر افراط گرایان شبه نظامی همچنان دست به خرابکاری می زنند.سوریه جواهر تمدن،شاهد صحنه های دلخراشی از جمله به کار بردن سلاح های شیمیایی است که ما به شدت آن را محکوم کرده ایم.در عراق ده سال بعد از حمله به رهبری آمریکا هنوز روزانه ده ها تن جان خود را از دست می دهند.افغانستان نیز متحمل خونریزی مشابه قبیله ای است.
رویکرد یکجانبه که ستایشگر نیروی بی رحم و خشونت نژادی است و به وضوح ناتوان از حل مسائلی است که ما می بینیم از جمله تروریسم و افراط گرایی.من می گویم همه،زیرا هیچکس به تنهایی از خشونت های افراطی در امان نیست حتی اگر هزاران مایل دورتر اتفاق بیفتد.آمریکایی ها دوازده سال قبل به این حقیقت پی برده اند.
رویکرد سیاست خارجی من به دنبال حل این مساله با پرداختن به علل مرتبط با خود مساله است.ما باید با هم برای پایان دادن به رقابت های ناسالم و دخالت هایی که خشونت را شعله ور می کند و ما را از هم جدا می کند همکاری کنیم.ما باید به نهاد مشکل مانند کلید راننده تنش ها در فراتر از خاورمیانه بپردازیم.در میان خود آنها،میدان های جنگ در عراق و افغانستان و سوریه و طبیعت آن کشورها و نقش تهاجمی آنها را در منطقه ما و جهان مشخص می کند.
محوریت ،گسترش برنامه و صلح آمیز هسته ای ما برای تسلط برچرخه سوخت اتمی و تولید برق هسته ای به همان اندازه به منابع انرژی ما تنوع می بخشد که همانند ایرانیان که یک ملت هستند می شود.تقاضای ما برای عزت و احترام و جایگاه ما در جهان بدون فهمیدن نقش ما،بسیاری از مسائلی را که ما می بینیم حل نشده باقی گذاشته است.
من به مقابله با چالش ها از طریق یک رویکرد دوجانبه متعهد هستم.
اول ما باید دست به دست هم برای ساختن یک گفتمان دوجانبه بین دو ملت چه در سوریه یا در بحرین بدهیم.ما باید یک فضایی که در آن مردم منطقه بتوانند خود برای سرنوشت خود تصمیم گیری کنند ایجاد کنیم و بعنوان بخشی از این،من آمادگی دولت خودم را برای کمک به تسهیل گفت و گو میان دولت سوریه و مخالفان اعلام می کنم.
دوم ما باید عرصه را گسترده تر کنیم ،بی عدالتی ها فراگیر است و باعث افزایش خشونت و تنش می شود.یکی از کلیدی ترین جنبه های تعهدات من تعامل سازنده با همسایگان و دیگر کشورهاست. برای شناسایی و ایمنی سازی برای راه حل برد برد و تلاش برای رسیدن به آن است.
ما و همتایان بین المللی مان مقدار زیادی زمان سپری کرده ایم-شاید زمان زیادی-بحث بر سر این نیست که ما چه چیز را نمی خواهیم بلکه آنچه را که می خواهیم.در روابط بین المللی ایران منحصر به فرد نیست در اقلیمی که سیاست خارجی تابع مستفیمی از سیاست داخلی است تمرکز بر آنچه که نمی خواهیم راه راحتی سختی برای بسیاری از رهبران کشور های جهان است.ابراز آنچه که می خواهید نیازمند شجاعت بیشتری است
پس از ده سال به عقب و جلو رفتن آنچه که در ارتباط با پرونده هسته ای است روشن است و رویکرد های رقبا نیز سوریه نیز مشهود است.
این روش می تواند برای فراهم آوردن درگیری سرد از درگیری گرم مفید باشد اما فراتر از تنگناها حرکت می کند چه در مورد سوریه,برنامه هسته ای کشورم یا رابطه با آمریکا,ما نیازمند هدفی بالا تر هستیم.
به جای تمرکز بر چگونگی فراهم کردن جلو گیری از بدتر شدن شرایط,ما نیاز به اندیشید داریم و صحبت کردن در باره آن چیزی که اوضاع را بهتر می کند برای انجام این کار همه ما نیاز به شجاعتی داریم که شروع کنیم به آن چیزی که می خواهیم انتقال بدهیم واضح است و بطور مختصر و صادقانه و آن را با اراده سیاسی برای انجام اقدامات ضروری به جلو خواهیم برد.این ذات رویکرد من نسبت به تعامل سازنده است.
همانطور که من از نیویورک به مجمع عمومی سازمان ملل راهی شدم من مصرانه از همتایان خود می خواهم که فرصت ایجاد شده توسط انتخابات اخیر ایران را مغتنم بشمارند.من مصرانه بیشترین استفاده را از حکمم برای تعامل و گفت و گوی سازنده و محتاطانه با کشورها که مردمم به من دادده اند و بیش از این به فراتر از نگرانی ها نگاه می کنم و با شجاعت بیشتر از آنچه که به من گفته و آنچه که آنها دیده اند اگر نه برای منافع ملی آنها بلکه پس از آن میراثی برای نسل های آینده است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)