بنظرم اگر آدم بخواهد فرد یا جریانی را نقد کند منصفانه‌ترین روش آن است که یکی دو خصلت یا عمل درست از آن فرد یا جریان را بخاطر بیاورد و حتی گاهی آن‌را به زبان بیاورد تا در فرایند اندیشیدن و نوشتن نقد، این یادآوری باعث شود از مسیر انصاف خارج نشود.
دو نکته مثبتی که از کارنامه رضاپهلوی در حافظه دارم این است که، یک در جریان جنگ هشت ساله با عراق اعلام آمادگی کرد تا بعنوان یک سرباز نه شاهزاده به کشور برگردد و از ایران دفاع کند؛فراموش نکنیم که در آن ایام جریاناتی بودند که در کنار صدام ایستادند و شکست‌های ایران در عملیات‌‌‌ها را شکست ج ا می دانستند و از آن استقبال می‌کردند.
دومین نکته برمیگردد به حمایت رضا پهلوی از جنبش سبز و مطالبات دموکراتیکی که رهبران این جنبش مطرح می‌کردند.
بعنوان یک نیروی سیاسی از اینکه جریان مدافعان سلطنت یا مشروطه‌خواهی گفتمان سیاسی خودشان را دنبال کنند و وارد عرصه سیاسی کشور بشوند و شکل و قالب تشکیلاتی و رسمی‌ای هم پیدا کنند باعث خوشحالی‌ست.
ترس من اما از «تمامیت‌خواهی» است.آفتی که بیش از همه از گفتمانی بیرون می‌آید که یک فرد یا جریان را بعنوان یگانه آلترناتیو و منجی واقعی ایران معرفی می‌کند و این انگاره را به مردم القا می‌کند که مخالفین و منتقدین این آلترناتیو، یا از وضع موجود نفع می‌برند یا فرایند رهایی از آن را به عقب می‌اندازند، چرا که به گسترش و تحکیم و تبلیغ این یگانه آلترناتیو ممکن کمک نمی‌کنند و این تشتت‌آرا مانع از بسیج توده‌ها برعلیه وضع موجود می‌شود.
در جامعه‌ای که یاس و استیصال روز به روز بیشتر، و هم‌زمان حسرت مردم برای یک زندگی بهتر نیز بیشتر می‌شود؛این شکل از منجی سازی درنهایت یک گفتمان حذفی و تمامیت‌خواه را در کنار دستگاه سرکوب حاکمیت پدیده می‌آورد که صداهای مخالف را به کمک هم حذف و سانسور می‌کنند.
مواجه حذفی با جنبش معلمان و فعالین مدنی‌ای مانند نرگس محمدی و محمد حبیبی و فرهاد میثمی ..همه نشانه‌های از امکان ظهور یک گفتمان تمامیت خواه دیگر است.
نگرانی من از جریان سلطنت و رضا پهلوی، ترس از ظهور یک گفتمان تمامیت‌خواه است؛شخصا بحث در مورد فردای براندازی و الگوی حکومت را بحث از مطلوبی ممکن نمی‌دانم و آن‌را صرفا بحثی پیرامون مطلوب ایده‌ال می‌دانم که در شرایط امروز ضرورت چندانی برای ورود به آن نمی بینم.
در جامعه ایران شاهد اشکال مختلفی از مقاومت هستیم که درک سنتی و کلاسیک ما از قدرت و سیاست ممکن است با نادیده گرفتن آنها،و با دل‌بستن به شکلی از ایده‌های رهایی بخش از تصاحب قدرت در ساحت دولتی آن،خواسته با ناخواسته به حذف و سرکوب آنها کمک برساند
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.