جمهوری اسلامی هنوز توطئه محدودسازی اینترنت را با جدیت دنبال می‌کند، طرح صیانت سابق، زمستان امسال در زرورق جدیدی پیچانده و عرضه شده؛ این بار به اسم «تنظیم مقررات خدمات فضای مجازی». هدف همانی است که از ابتدا بود: از سپردن کنترل گذرگاه‌های اینترنت به نیروهای امنیتی و نظامی تا از کار انداختن فیلترشکن‌ها و…
حالا با عملیاتی شدن قرارداد ۲۵ساله با چین، رویای ساخت اسارتگاه بزرگ اینترنت ملی بیش از هر زمان دیگری نزدیک می‌نماید. اما آنچه در بین بندها و تبصره‌ها به چشم نمی‌آید، مجریان طرح است. اگر تصور کرده‌اید معماران این زندان سایبری، جوانانی با ریش‌های کُرکی و یقه‌های بسته و تسبیح به دست هستند، سخت در اشتباهید! پیمانکاران سرکوب سایبری، این بار «بخش خصوصی» با فارغ‌التحصیلان شیک و پیکِ دانشگاه‌های «تاپ» و متخصصان امروزی‌اند. در صدر آن شرکت ابرآروان است که با رانت و حمایتگری وزیر سابق ارتباطات پله‌های «ترقی» را یکی در میان پیمود و با گرفتن مجوز دستگاه‌های امنیتی-نظامیِ وزارت دفاع و پدافند غیرعامل به جایگاهی رسید که امروز در سیاهه‌ی مشتریانش تا چشم کار می‌کند ارگان‌های حکومتی و وزارتخانه و خبرگزاری و صدا و سیما و نهاد ریاست جمهوری دیده می‌شود.
شرکتی که پارسال در چنین روزهایی به یکی از برندگان قرارداد چرب و نرم سرمایه‌گذاری ۲۴۰۰ میلیاردیِ ابر ایران با کارفرمای دولتی بدل شد. پروژه‌ای که هدفش کمک به تحقق رویای دور و دراز زندان سایبری اینترانت است. قراردادی که در آن ابرآروان دست و دلبازانه تعهد می‌دهد که هر زمان امنیتی‌کاران لب تر کنند، اینترنت را قطع و هر زمان اراده کنند، امکان شنود را فراهم و داده‌های خصوصی کاربران را کف دستشان بگذارد. آبان ۹۸ اگر برای مردم خون بود و زندان و سرکوب و قطع اینترنت، برای ابرآروان نان و آب بود: از مشتری شدن کسب و کارهای جدید تا گرفتن پروژه‌های بزرگ‌تر حکومتی و همه این‌ها با برندینگِ دفاع از «شفافیت» و «اینترنت آزاد» و مخالفت با «فیلترینگ»!
داستان ابرآروان‌ها را باید گفت و شنید تا فراموش نشود که بر خلاف اسطوره‌هایی که رسانه‌های بزرگ در گوش مردم می‌خوانند، سرمایه‌های خصوصی اتفاقاً همیشه نشان داده‌اند که برای سود، حاضرند تن به هر کثافتی دهند. خواه همکاری غول‌های فناوری مثل گوگل و فیسبوک با دولت چین برای سرکوب و سانسور شهروندانش باشد، خواه توافق کلوب سیلیکون‌ولی در تعبیه درهای پشتی دیجیتال برای ورود و نظارت نهادهای امنیتی آمریکا، خواه انواع و اقسام استارتاپ‌های فعال با سرمایه خارجی در ایران و خواه سرمایه خصوصیِ تماماً داخلی مانند ابرآروان.
گرافیتی از «خیابان: تریبون زندانی سیاسی»
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.