کنفرانس اقلیمی گلاسگو (کاپ ۲۶) چند روزی است که آغاز به کار کرده. دویست کشور جهان تحت پوشش سازمان ملل جمع شده اند تا وخامت بحران اقلیمی را ارزیابی کنند و برنامه های خود را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای که مهمترین عامل گرمایش زمین و نوسانات شدید آب و هوایی است ارائه دهند و به توافقاتی برسند.
۲۵ سال است که جلسات «کاپ» هر سال برگزار می شود (به جز سال گذشته که به خاطر پندمی کووید برگزار نشد). در خاتمه کنفرانس ۲۰۱۵ پاریس (کاپ ۲۱)، نمایندگان شرکت کننده از خودشان تعریف و تمجید می کردند، به هم تبریک می گفتند و لبخند زنان عکس می گرفتند.
مدعی بودند که برای نجات کرۀ زمین به یک توافق تاریخی رسیده اند. امضا داده بودند که نخواهند گذاشت درجه حرارت زمین در سال های آتی، افزایشی بیشتر از دو درجه سانتیگراد نسبت به دوران انقلاب صنعتی پیدا کند.
البته امپریالیست های رقیب انتقادات زیست محیطی از یکدیگر را از یاد نبردند. توافق پاریس را همه امضا نکردند (چین یکی از این کشورها بود). چیزی نگذشت که آمریکا از توافق پاریس خارج شد. تنها کشوری که به تعهداتش عمل کرد گامبیا بود — کشوری فقیر و کوچک در آفریقا که اصولا نقش چندانی در انتشار گازهای گلخانه ای ندارد ولی همچون بسیاری از کشورهای فقیر بیشترین آسیب ها را از اثرات گرمایش تحمل می کند.
گزارش اخیر سازمان ملل بوضوح اعلام کرده که وضعیت در این چند سال بدتر شده است. واقعیتی که عواقبش را سال گذشته هم شاهد بودیم: گرمای بیسابقه در برخی نقاط جهان (از جمله ایران) و سرمای بی سابقه در نقاط دیگر، خشکسالی، سیل، طوفان های خانمان برانداز….
شواهد نشان می دهد که کنفرانس گلاسگو هم به سیاق کنفرانس های قبلی چیزی نیست به جز نمایش وقیحانه تعهدات توخالی و وعده های بی اساس. مگر نه این که این دولت ها تجسم سرمایه اند و به نیازهای نظام سرمایه داری امپریالیستی پاسخ می دهند. مگر نه این که ضربان قلب نظام شان با رقابت برای سود و سود بیشتر تنظیم می شود. غارت طبیعت بخش لاینفک کارکرد این نظام است.
این غارت البته شکل های متفاوتی به خود می گیرد: از بین بردن جنگل ها، تبدیل اقیانوس ها و دریاها به فاضلاب، استفاده بی رویه از آب های شیرین از جمله برای خنک کردن نیروگاه های اتمی، شکافتن دشت ها و کوه ها برای بهره برداری از هر آن چه هست، یا برای گسترش بی رویه و سودمحور شهرها…
ولی صحنه از مبارزان خالی نیست. در عرض دو هفته ای که کنفرانس جریان دارد (از ۳۱ اکتبر تا ۱۲ نوامبر) گرایشات و جریانات گوناگون، از فعالین محیط زیست، فمینیست و چپ و آزادیخواه اعتراضات خود را به اشکال مختلف سازماندهی کرده اند.
فعالین به طور روزمره در میدان آدلاید گلاسگو جمع می شوند تا اخبار مذاکرات کاپ ۲۶ را به طور روزمره (و به دور از پیرایش و دستکاری معمول رسانه های اصلی) بیرون دهند. این گزارشات از ساعت پنج تا پنج و نیم بعد از ظهر به طور زنده از طریق اینترنت قابل دسترسی است. جلسات عمومی برای به بحث گذاشتن حال و آینده جنبش نیز به شکل حضوری ترتیب داده شده است.
برای اطلاع بیشتر می توانید به پیوند ذیل رجوع نمایید:
پیوند:
معمولا کشورهایی که میزبان این نوع نشست ها هستند به اشکال مختلف می کوشند حرکت فعالین مدافع محیطزیست و جریانات اعتراضی را مهار و محدود کنند. برای مثال قبل از شروع کاپ ۲۱ در پاریس، پلیس نه تنها مرزها را تحت کنترل گرفته بود و بسیاری از کسانی را که برای شرکت در تجمعات و تظاهرات از نقاط مختلف اروپا راهی فرانسه شده بودند بازگرداند، بلکه اعتراضات خیابانی را هم وحشیانه سرکوب کرد.
گلاسگو، حتی برای کسانی که در اروپا زندگی می کنند، خیلی قابل دسترس نیست. ولی محدودیت شرکت مردم در این کنفرانس صرفا به دوری محل کنفرانس و مرزهای آهنین بریتانیا محدود نمی شود. اجلاس اقلیمی امسال از همیشه محدودتر و غیرقابل دسترس تر است.
از جمله برخی از نمایندگان بومیان جنوب جهانی که توانسته اند خود را به گلاسگو برسانند، ظاهرا به دلیل کمبود جا، اجازه ورود به محل کنفرانس را هم نیافته اند. این ها از کشورهایی آمده اند که بیشترین لطمات را از عواقب گرمایش تحمل می کنند.
با وجود این مرتبا به تعداد کسانی که متاثر از واقعیت آخرالزمانی سرنوشت کره زمین به صفوف مبارزه می پیوندند اضافه می شود. و شور و خشم جوانانی که هر ساله پا به میدان مبارزه می گذارند، اگر چه باب طبع حاکمان نیست ولی می تواند حامل آینده ای قابل زیست برای بشر باشد.
معترضان روز شنبه پانزده آبان / ۶ نوامبر را روز اعتراض جهانی اعلام کرده و قرار است در نزدیک به ۲۰۰ شهر در سراسر جهان مردم به خیابان بیایند. اطلاعات مربوط به تظاهرات برخی از شهرها را می توانید در لینک زیر پیدا کنید.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.