«آن عاشقانِ شرزه که با شب نزیستند
رفتند و شهر خفته ندانست کیستند» (شفیعی کدکنی)
***
رفیق حسین عاقل، ۲۸ ساله مجرد از سازمان رزمندگان در رشت در تاریخ ۰۵.۱۰. ۱۳۶۰ تیرباران شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق ابراهیم جلالی ۳۰ ساله لیسانس، مهندس، مجرد از سازمان رزمندگان در رشت در سال ۰۵.۸. ۱۳۶۰ تیرباران شد. بنا بر اطلاعیه‌ی نشریه مجاهد، آقای جلالی وابسته به سازمان رزمندگان بود در حالی‌که روزنامه کیهان از او به عنوان یکی «از سران چریک‌های اقلیت در منطقه سراوان» (استان سیستان و بلوچستان) نام برده است. متاسفانه اطلاع دقیق‌تری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق محمد محبوبیان از سازمان رزمندگان اواخر مرداد‌ماه ۱۳۶۰ توسط پاسداران دستگیر و در ۱۰ شهریور ۱۳۶۰ در زندان اصفهان تیرباران شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
خبر اعدام رفیق علی اصغر ابراهیمزاده، فرزند حبیب، در ضمیمه شماره ۲۶۱ نشریه مجاهد و هم‌چنین در اطلاعیه دفتر روابط عمومی «دادستانی انقلاب» اسلامی مرکز درج و در روزنامه کیهان مورخ ١٠ آذر ماه ۱۳۶۰ به چاپ رسید. بنا بر گزارش این اطلاعیه رفیق ابراهیمزاده یکی از هواداران سازمان رزمندگان بوده است ولی براساس کتاب سازمان راه کارگر، این رفیق یکی از هواداران سازمان راه کارگر بود.ـ
طبق اطلاعیه روابط عمومی «دادستانی انقلاب» اسلامی مرکز، رفیق در روز ٨ مهر ١٣۶٠ به همراه با ٢٩ نفر دیگر در زندان اوین تیرباران شد. متاسفانه اطلاع دقیق‌تری از او در دست نیست.
***
رفیق مجتبی احمدزاده هروی فرزند طاهر، متولد ۲۸ اردیبهشت ۱۳۳۵ در مشهد و دانشجوی دانشگاه شریف در تهران بود. او عضو آرمان طبقه‌ی کارگر بود که پس از وحدت تشکیلات آرمان با سازمان رزمندگان، به عضویت رزمندگان درآمد. پس از بحران وقایع جنگ در رزمندگان، به اتحاد مبارزان کمونیست (سهند) گروید. رفیق در دانشگاه به عنوان فعال چپ شناخته شده بود. او از خردادماه سال ۱۳۶۰ زندگی مخفی داشت.ـ
رفیق احمدزاده پس از شناسایی توسط اعضای انجمن اسلامی دانشگاه در اواسط شهریور ۱۳۶۰ دستگیر شد. در زمان دستگیری از او درباره‌ی مخفیگاه پدرش، که او هم در آن زمان زندگی مخفی داشت، سوال می‌شد. او دوران بازداشت خود را در زندان اوین سپری کرد. طبق اطلاعی که از رفیقی دریافت کردیم، مجتبی احمدزاده زیر شکنجه جان باخت. دادستانی رژیم اسلامی اما علت جان‌باختن او را در تاریخ ۸ آبان ۱۳۶۰ در زندان اوین، تیرباران اعلام کرده است.ـ
***
رفیق حسن احمدی متولد سال ۱۳۳۳ در شهر محلات بود. او متأهل و دارای یک فرزند دختر بود و در خانواده‌ای روستایی و فقیر بزرگ شد. در دانشگاه فنی تهران رشته مهندسی مکانیک قبول شد و در این دوران به سازمان رزمندگان پیوست. رفیق عضو کمیته کارگری بود و در مقطع جنگ بشدت مخالف حمایت از جنگ بود. در زمان انشعاب در رزمندگان به جناح چپ متعلق بود و عضو هیئت تحریریه شد. رفیق در تیرماه ۱۳۶۰ دستگیر شد. او در «دادگاه» از مارکسیسم به دفاع برخاست و در هشتم آذر ماه ۱۳۶۰ به جوخه‌ی اعدام سپرده شد.ـ
***
رفیق محمدعلی معمار، لیسانسیه‌ی تاریخ از دانشگاه تهران، معلم تاریخ مدارس شوشتر، از رفقای رزمندگان که مدت‌های طولانی در زندان رژیم شاهنشاهی محبوس بود [در مورد طول مدت‌زمان حبس این رفیق، گزارشات متفاوتی وجود دارد؛ از ۵۰ تا ۵۲ و از ۵۷- ۱۳۵۲]، و تازه در سال ۵۷ از زندان آزاد شده بود، دوباره در شهریور ۶۰ توسط پاسداران رژیم اسلامی دستگیر شد.ـ
رفیق در ششم دیماه ۱۳۶۰ به نقل از «دادگاه انقلاب» اسلامی مسجدسلیمان در خارج از شوشتر تیرباران شد. «هنگام اعدام پاسداری دستور می‌دهد که ابتدا به پاهای او و سه رفیق دیگر که همراه با او تیرباران شدند، شلیک کنند». [تاریخ دستگیری و اعدام به نقل از دو منبع (فدائیان اقلیت و «دادگاه انقلاب» اسلامی) متفاوت‌اند. منبع سوم از رفیقی است که تاریخ اعدام محمد علی معمار را در بیست و دوم اسفندماه اعلام کرده است].
رفیقی در باره‌ی محمد علی معمار می‌نویسد: «از روی احترام «خالو» صدایش می‌کردیم. اول بار که دیدمش در «دفتر سیاسی طرفداران طبقه‌ی کارگر» در مسجدسلیمان بود. دفتری که به همت داریوش کایدپور بعداز سرنگونی شاه در مسجدسلیمان به راه افتاده بود و محل بحث و فحص و فروش نشریات و … رفقای پیکار و رزمندگان بود. یک گوشه نشسته بود و چشمان درشتش را ریز کرده بود و با همان لبخند همیشگی کنار لبش متوجه بحث‌ها بود. رفتم کنارش نشستم و خودم را معرفی کردم کمی با هم در حیاط دفتر قدم زدیم. شیوه‌ی قدم زدنش مثل زندانیان سیاسی آنزمان بود. دو دستش را پشت کمرش حلقه می‌کرد و با دقت به حرف‌هایت گوش می‌داد. هر از گاهی سرش را به‌سویم برمی‌گرداند و عمیق به چشمانم نگاه می‌کرد و بعد مجددا متفکرانه روبرویش را نگاه می‌کرد. چهره‌ای آرام و صبور با لبخندی که هرگز از کناره‌ی لبش محو نمی‌شد.ـ
بعد از شروع جنگ ایران و عراق دوباره همدیگر را دیدیم. اینبار در شوشتر. او اهل شوشتر بود، در اسفند سال ۱۳۳۰ بدنیا آمده بود و بعد به دانشگاه تهران رفته بود. در سال ۱۳۵۰ به جرم فعالیت‌های کمونیستی دستگیر شده بود و تا سال ۱۳۵۲ در زندان اوین بود. پس از آزادی هم‌چنان با محافل کمونیستی در ارتباط بود. در دمدمای انقلاب عضو محافلی بود که بعدها «رزمندگان آزادی طبقه‌ی کارگر» را تشکیل داده بودند.ـ
با همان نگاه متفکر و لبخندش در زیرزمین خانه‌ی مادری‌اش به‌گرمی دست‌های همدیگر را فشردیم. خرمشهر به‌دست ارتش عراق افتاده بود و سوسیال شووینیسم در احزاب چپ آنزمان بیداد می‌کرد. جناح اپورتونیستی رزمندگان نشریه را در دست گرفته بود و ترکتازی می‌کرد. کمونیست‌ها مبارزه‌ی بی‌امانی را علیه ارتداد سوسیال شووینیستی آغاز کرده بودند.ـ
محمدعلی معمار در شوشتر معلم تاریخ بود. لیسانسیه‌ی تاریخ از دانشگاه تهران. اطلاعات تاریخی بسیاروسیعی داشت که در نبرد علیه اپورتونیسم مورد استفاده‌ی همه‌ی ما بود.ـ
شوشتر در آنزمان شهر محافظه‌کاری بود. صدای محافل کوچگ کمونیستی شهر به گوش مردم نمی‌رسید. در کنار شهر کشت و صنعت شوشتر بود که رزمندگان هم نیروهایش را همانجا متمرکز کرده بود. «خالو» روابط بسیاری در میان کارگران نی بُر کشت و صنعت داشت که همه از اعراب منطقه بودند. این کارگران نی بُر بیش از هرکسی از این جو سوسیال/شووینیستی بیزار بودند. آنها به راحتی می‌توانستند حس برادرانه‌شان را نسبت به سربازان هردوجبهه ــ چه سربازان ایرانی و چه سربازان عراقی ــ که فرزندان کارگران و زحمت‌کشانِ هردو سو بودند، ابراز کنند.ـ
محمدعلی معمار در جدال میان مارکسیسم و سوسیال شووینیسم بدون درنگ جانب مارکسیسم را گرفت و در تمام چهار هفته‌ای که نشریه در دست جناح اپورتونیستی بود، حاضر به پخش آن نشده بود.ـ
اخراج سوسیال شووینیست‌ها از رزمندگان کار ساده‌ای نبود. هنگامی‌که رفقای ما به تبلیغ برادری کارگران و زحمتکشان ایران و عراق علیه هردو حکومت پرداختند و ما ارگان‌های سازمانی را در دست گرفتیم، سانتریسم انحلال‌طلب برای انحلال رزمندگان اعلامیه می‌داد.ـ
بار سوم در پاییز شصت، و در اوج سرکوب انقلاب ایران توسط فاشیسم اسلامی بود که به شوشتر رفتم. مستقیم به خانه‌ی یکی از رفقای نی بُر رفتم. نگاهی کرد و گفت برو، اینجا نایست، همه را گرفتند، همه را.ـ
محمدعلی معمار زندانی سیاسی زمان شاه … انقلابی کمونیست و یاور کارگران در شهریور ۱۳۶۰ بدست عمال فاشیسم اسلامی دستگیر شد و در بیست و دوم اسفندماه همان سال اعدام شد. یادش گرامی!ـ
آه رفیق من
شرط می‌بندم
هنگامی‌که تفنگ‌های فاشیسم سینه‌ات را نشانه رفته بود
آن لبخند هم‌چنان
درگوشه‌ی لبانت
در کارِ تحقیرشان بود …»ـ
***
رفیق خلیل بلوریان مهابادی [نام مستعار ـ خلیل (یا حمید) بلوری] فرزند اسماعیل، در سال ١٣٣٣ در مهاباد (استان آذربایجان غربی) متولد شد. او در همان شهر تحصیل کرد تا این‌که در سال ١٣۵١ وارد دانشگاه صنعتی آریامهر تهران (دانشگاه شریف فعلی) شد و در کنار دیگر دانشجویان مارکسیست، فعالیت سیاسی خود را علیه رژیم شاه آغاز کرد. او در ١٣۵۴ در سال سوم رشته مهندسی مکانیک بود که به علت فعالیت‌ها و عقاید سیاسی‌اش بازداشت شد و در زندان تحت شکنجه قرار گرفت. او تا شهریور ١٣۵٧ در حبس به سر می‌برد. پس از آن، از بورسیه‌ی ادامه تحصیل در آمریکا چشم پوشید تا به معترضان رژیم سلطنتی بپیوندد.ـ
پس از انقلاب ۵٧، او با تنی چند از دوستانش به همکاری با سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران- کومله پرداخت ولی به زودی از آن سازمان جدا شد. طبق اطلاعات موجود، وی به مشی چریکی به عنوان تنها راه مخالفت با جمهوری اسلامی عقیده نداشت، وی هوادار همه‌ی سازمان‌ها و احزاب چپ و کمونیستی بود و برای ثمراتی که این ایده‌های انقلابی می‌توانستند برای جامعه به‌بار آورند اهمیت بیشتری قائل می‌شد تا اختلافات سازمانی. در پاییز ۵٩ به سازمان رزمندگان گروید و پس از آن در «سازمان اتحاد مبارزان کمونیست» (سهند) در تهران مشغول فعالیت شد. آخرین بار یکی از دوستانش او را در مرداد ۶٠ در خیابان رسالت دید. او نام «حمید بلوری» را برای خود برگزیده بود.ـ
اطلاع دقیقی در مورد جزئیات دستگیری و بازداشت او در دست نیست احتمالا او را در مهر ماه سال ١٣۶٠ دستگیر کرده‌اند. خبر اعدام او در اطلاعیه روابط عمومی «دادستانی انقلاب» اسلامی مرکز، اعلام و در روزنامه کیهان مورخ ١٠ آذر ١٣۶٠ درج شده است. بر اساس اطلاعیه روابط عمومی «دادستانی انقلاب» اسلامی مرکز، بلوریان مهابادی و ٢٩ تن دیگر به عنوان «محاربین، مفسدین و باغیان بر حکومت جمهوری اسلامی ایران … در «دادگاه‌های انقلاب» اسلامی مرکز طبق حکم شرعی به اعدام محکوم» شدند. آنان روز ٨ آذر ١٣۶٠ در زندان اوین تیرباران گردیدند. در زمان اعدام، خلیل ٢٧ داشت.ـ
پس از مطلع شدن از اعدام وی از طریق تلویزیون، خانواده‌ی او به زندان اوین مراجعه کردند ولی به علت شناسنامه‌ای که او از آن استفاده کرده بود، اعضای خانواده موفق به پس‌گرفتن پیکر او نشدند. سال‌ها بعد، یکی از زندانیان سابق که خلیل را در زندان دیده بود، به خانواده خبر داد که او در زندان نام واقعی خود را به چندی از زندانیان اعلام کرده بود. خانواده از محل مزار او بی‌خبر است.ـ
***
رفیق فرزاد دوانی‌پور دانشجوی مجرد ۲۷ ساله در پائیز سال ۶۰ از سازمان رزمندگان در تهران تیرباران شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق علی خیرخواه لنگرودی از سازمان رزمندگان در ۸ آذر ماه ۱۳۶۰ اعدام شد. [احتمالاً اینجا فقط تشابه اسمی بین علی خیرخواه لنگرودی و علی خیرخواه وجود دارد، چرا که در غیراینصورت می‌بایست حداقل تاریخ اعدام‌شان هم یکی باشد، که نیست] متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق محمد محمدی متولد سال ۱۳۳۵، دانشجوی مهندسی صنایع از دانشگاه صنعتی بود. رفیق عضو آرمان طبقه‌ی کارگر بود، که بعد از آن به سازمان رزمندگان و پس از «انشعاب» در این سازمان، به اتحاد مبارزان کمونیست پیوست. او در تهران در تاریخ ۰۸.۰۰. ۱۳۶۰ تیرباران شد.ـ
***
رفیق مجید مشیری از سازمان رزمندگان در تهران در سال ۰۹.۰۸. ۱۳۶۰ تیرباران شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق محمد علی حجازی از سازمان رزمندگان در تاریخ ۰۹.۰۸. ۱۳۶۰ تیرباران شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق حسن عجم متولد ۱۳۳۲ متولد آبادان، دانشجوی مهندسی راه و ساختمان دانشگاه علم و صنعت، که در سال‌های ۵۰ و ۵۴ بخاطر فعالیت سیاسی زندانی شده بود، از فعالین سازمان رزمندگان بود که بعد از بحران در این سازمان، به سهند (اتحاد مبارزان کمونیست) پیوست. او کوهنورد ماهری بود. رفیق حسن در ۲۹ مهر ۱۳۶۰ در تهران روبروی دانشکده‌ی پلی‌تکنیک (هنگام گفتگو با یکی از دوستان برادرش) دستگیر شد. یک یا دو مامور از طرف دیگر خیابان، حسن را بعنوان زندانی سیاسی سابق تشخیص داده بودند و به این دلیل او را دستگیر و با خود به کمیته بردند. او در مدت‌زمانی که در کمیته‌ی مشترک محبوس بود، با تمام متدهای شناخته‌شده‌ی قرون وسطایی شکنجه شده بود و این مسئله بعد از جستجوی فراوان و پیداکردن جسد این رفیق در خاوران بوضوح دیده می‌شد. آثار شکنجه روی مچ دستها، شکم، کتف، پشت، پاها و تمام اعضای دیگر بدن او، به همراه جای تیر خلاص در سر این رفیق شاهدی بر این جنایت بودند. حسن به فردی در اوین ــ که از زندانیان سابق رژیم شاه در آن زمان درحال آزادشدن! از زندان بود، او بعد از آزادشدن در ملاقاتی با یک رفیقِ حسن ــ گفته بود که رژیم فقط درباره‌ی فعالیت‌هایش در رزمندگان اطلاع دارد. رفیق حسن در در ۱۲ دیماه ۱۳۶۰ در اوین تیرباران شد. [بخاطر اخبار ضد و نقیضی که راجع به زندگی‌نامه یا زمان دستگیری و اعدام حسن عجم وجود داشت، این اطلاعات به وسیله‌ی رفیقی که از نزدیک او را می‌شناخت تصحیح شد.]
***
رفیق احمد نیری فرزند علی اکبر متولد ١۵ بهمن ١٣۴٠ در تهران و دانشجوی سال اول دانشکده فنی دانشگاه تهران در رشته معدن بود. او از زمان دبیرستان وارد فعالیت‌های سیاسی شد و هوادار سازمان رزمندگان بود. همیشه با مبارزه مسلحانه مخالفت می‌کرد. درباره‌ی او گفته شده که رفتاری ملایم داشت و عاشق ریاضیات بود. برادر وی نیز، محسن نیری، در سال ۶١ اعدام شد.ـ
او در روز ۵ آذر ١٣۶٠ در ترمینال اتوبوس در شیراز دستگیر شد. وی را ابتدا به سپاه پاسداران شیراز و بعد به سپاه تهران منتقل کردند. در مدت بازداشت، نه اجازه ملاقات داشت و نه خانواده‌اش اطلاعی از محل بازداشتش داشتند. طبق اطلاعات موجود، بازجویی وی ٣ هفته به درازا کشید. رفیق در ۶ دی ١٣۶٠ اعدام شد.ـ
خانواده‌اش پس از اعدام وی به دفتر منتظری (دفتر پاسخگویی که برای رجوع خانواده‌های زندانیان سیاسی بازشده بود) مراجعه کردند، پاسخ شنیدند که او دختری از هواداران سازمان پیکار را پناه داده و با مامورین هیچ‌گونه همکاری نکرده بود.ـ
چند هفته پس از دفن وی در بهشت زهرا، خبر اعدام او را به خانواده‌اش اعلام کردند و به غیر از وصیت‌نامه‌اش چیزی از وسائلش را به آنها بازنگرداندند. رفیق وصیت‌نامه‌اش را، که در آن با همه اعضاء خانواده‌اش سخن گفته، چنین آغاز می‌کند: «اکنون روز یکشنبه ششم دی ماه ١٣۶٠ است که این سطور را به عنوان وصیت‌نامه می‌نویسم و نمی‌دانم سیر وقایع پس از اتمام نوشته‌ام به چه صورتی خواهد بود و فقط می‌توانم با تکیه بر احساساتی که در لحظات کنونی دارم آخرین صحبت‌هایم را با شما نزدیکانم در میان بگذارم و با احیاء خاطرات شیرینی که در کنار شما داشته‌ام عبور زمان را … تسهیل کنم.»ـ
***
رفیق محمد رضا خانی قهجرستانی ۳۲ ساله متاهل، مهندس، از سازمان رزمندگان در تهران در تاریخ ۱۰.۱۲. ۱۳۶۰ تیرباران شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق مهدی مشکبار ۲۵ ساله دانشجو از رزمندگان کمونیست در زمستان ۶۰ (محل اعدام نامعلوم) تیرباران شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق نظام حسنی در سال ١٣۶٠ بازداشت شد و در سقز (استان کردستان) اعدام شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق فهیمه مرزبان دانشجوی رشته‌ی مهندسی شیمی از دانشگاه صنعتی شریف بود. وی یکی از اعضای سازمان رزمندگان بود. او در تابستان ١٣۶٠ در تهران دستگیر و در زندان اوین مورد شکنجه و بازجویی قرار گرفت. رفیق فهیمه توسط شخصی به‌نام شهلا وطن‌نیا شناسایی شد. او پس از شناسایی‌اش به کمیته مشترک منتقل شد و در آن‌جا دوباره بازجویی و «محاکمه» شد. رفیق در سال ١٣۶١ در زندان اوین اعدام شد.ـ
***
همسر فهیمه مرزبان، رفیق صادق نجفی آشتیانی متولد ۱۳۳۱، عضو سازمان رزمندگان و مسئول بخشی از کمیته‌های کارگری بود که در کمیته‌ی مشترک تحت بازجویی و شکنجه‌های فراوان و شدیدی قرار داشت و سپس در اوایل سال ١٣۶١ اعدام شد.ـ
صادق آشتیانی دوست و همکلاسی رفیق محمد ابراهیم (تقی) عباسی بود.ـ
***
رفیق مسعود ملک‌زاده متولد ۱۳۳۴ از سازمان رزمندگان، در اردیبهشت ماه ۱۳۶۱ در تهران دستگیر شد و در ۳۰ بهمن ۱۳۶۱ به جوخه‌های اعدام سپرده شد. متاسفانه اطلاع بیشتری از او در دست نیست.ـ
***
رفیق الهه همایونی از کمیته انقلابی م.ل (سازمان رزمندگان آزادی طبقه کارگر) زیر شکنجه به‌دست جلادان حکومت جمهوری اسلامی در مرداد ۱۳۶۱ جان باخت.ـ
رفیقی به مناسبت ۸ مارس این رفیق را این‌گونه معرفی کرده‌است: «رفیق الهه در خانواده‌ای مرفه در شیراز پا به عرصه حیات نهاد. رفیق الهه علی‌رغم آن‌که در رفاه و آسایش رشد و پرورش یافت، مالامال از روح انساندوستی بود و در پاسخ به همین گرایش انسانی به‌کار در میان مردم علاقه‌مند گردید. در پاسخ به همین تمایلات انساندوستانه به محض به پایان رساندن تحصیلاتش در دانشسرای مقدماتی شیراز به عنوان معلم کارش را در روستاهای یاسوج آغاز کرد. او که خود در خانواده‌ای زمیندار به دنیا آمده بود اکنون رنج و محنت زحمتکشان روستا را از نزدیک حس می‌کرد و به نوعی این رنج و محنت به مسأله محوری زندگی‌اش تبدیل شده بود. ارتباط نزدیک با کودکان کارگران و زحمتکشان و قدم نهادن به زندگی آنان رفیق را در برابر پرسش‌هایی نهاد که او قادر نبود که فقط با گرایش انساندوستانه‌اش جوابی برای این سوال‌ها بیابد. او در تمام دوران ۶۰۔۵٧ در جستجوی یافتن پاسخ برای مشکلات و معضلاتی بود که در پیرامون او وجود داشتند و دیگر نمی‌توانست و نمی‌خواست که در برابر این شرایط اجتماعی – سیاسی و اوضاع اقتصادی حاکم فقط به زندگی شخصی خود بیاندیشد و به اصطلاح در حد «خود» به اصلاح اوضاع بپردازد. او به دنبال یافتن راه‌حلی جهت غلبه بر این شرایط فقر و فاقه بود. رفیق الهه در این سال‌ها علی‌العموم خود را در مجموعه خط فکری سازمان‌های «خط سه» بالاخص رزمندگان و پیکار می‌دید. رفیق در اوج بحران جنبش کمونیستی یعنی درست در شرایطی که دسته دسته رفیقان نیمه راه، نبرد در راه آرمان‌های کارگران و زحمتکشان را به کناری می‌نهادند، پس از یک دوره برخورد تئوریک با رفیق منوچهر سلحشور بالاخره استوار و مصمم به جریان کمیته انقلابی م-ل (سازمان رزمندگان آزادی طبقه کارگر) پیوست. رفیق الهه در این شرایط که مجبور به ترک آموزش و پرورش شده بود جهت امرار معاش و کمک به تشکیلات، به کارکردن در یک بنگاه حمل و نقل مبادرت نمود. او به سرعت قادر به جلب اعتماد بی‌شائبه‌ای در صفوف تشکیلات فارس رزمندگان گردید و متعاقب همین امر در سال ١٣۶١ مسئولیت برقراری ارتباط میان تشکیلات فارس و تهران را به عهده گرفت. این وظیفه رفیق الهه را قادر می‌ساخت که به برخی خانه‌های تشکیلاتی از جمله خانه‌های مسئولین تشکیلات دسترسی داشته باشد. او در عین انجام این مسئولیت‌اش در حال فراهم‌کردن شرایط برای ترک شیراز و تداوم مبارزه‌اش در استان خوزستان بود. متعاقب ضربه به تشکیلات در مرداد ۶١ و دستگیری‌های تهران و گسترش این ضربه تا برخی شهرستان‌ها رفیق پرشور، شاداب و زن رزمنده‌ی انقلابی الهه همایونی به دام مزدوران جنایتکار گرفتار شد. شکنجه‌گران جمهوری جنایت که می‌دانستند سینه مهربان الهه مملو از اخبار و اطلاعات پیرامون رفقایش است و از نامزدی و تدارک ازدواج‌اش هم خبر داشتند، او را مورد سهمگین‌ترین شکنجه‌ها قرار دادند. از زمان دستگیری رفیق الهه تا حصول اخبار ضربه در استان فارس، آن رفقایی که در ارتباط با الهه بودند در چندین قرار با او حضور یافتند، اما این زن رزمنده کمونیست سخن نگفته بود و رفقایش سالم از محل قرار به خانه بازگشته بودند. او نه تنها لب به سخن نگشود بلکه بی‌باکانه با آن پیکر استخوانی‌اش، نمایشی پرشور از رزم بی‌محابای زن کمونیست را در شکنجه‌گاه‌های رژیم جنایتکار اسلامی به اجرا نهاد. نمایش مقاومت و تنفر انقلابی زن جوانی که با تمامی وجود خود به این نکته پی‌برده بود که بدون نابودی جامعه سرمایه‌داری و پایان بخشیدن به مالکیت خصوصی هیچ سخنی پیرامون آزادی زنان نمی‌تواند در میان باشد، نمایشی از مقاومت رزمندگان جنبش کمونیستی نوینی بود که کمونیست‌ها در بیش از یک دهه بذرش را افشانده بودند. وقتی مدتی بعد رفقا و بستگانش به قبرستان ارمنی‌های شیراز رفتند مسئول قبرستان سخنی بدین مضمون گفته بود که: نمی‌دانم مرد بود یا زن، چون‌که قطعه قطعه بود توی یک گونی‌ای که به اینجا حملش کردند!!!! رفیق الهه در مرداد ۶١ دستگیر شد و در همان زمان هم در زیر شکنجه از آرمان‌هایش به مدافعه برخاست و سرفرازانه آخرین سرود رزم‌اش را خواند. او نه تنها جان‌اش بلکه عشق‌اش را هم فدای سوسیالیسم ساخت تا دشمن، به راز یاران‌اش پی نبرد. درود بر جنبشی که چنین زنانی را سازمان داد و درود به زنان کمونیستی که با مقاومت و رزم‌اشان در خیابان و زندان: این نبرد را سرفرازانه تداوم بخشیدند».ـ
ـ«… یادِ زنان کمونیست و انقلابی را که در هر دو رژیم دیکتاتوری – ارتجاعی شاه و جمهوری اسلامی علیه استبداد و استثمار مبارزه کردند و جان عزیزشان را چه در نبرد رو در رو با دشمن و چه بدست جلادان از دست دادند را گرامی می‌داریم.ـ
یاد عزیزشان همیشه در اذهان طبقه کارگر و توده‌های آزادی‌خواه و انساندوست پا برجاست.ـ
این‌سان زیستن!ـ
کمونیست!ـ
این‌سان مرگی را پذیرا گشتن:ـ
آوای سرودتان را تنها حقیقت!ـ
زنده می سازد.ـ
*
جنگیدن!ـ
تا لحظۀ رگبار کار و رنج
« تنها»
نشان بودن است به افتخار!ـ
آنگاه حضورتان اعلام می گردد،ـ
در فرمان آتش:ـ
حزب !ـ
*
این‌گونه مرگی را گزیدن
این‌گونه حضوری را سزاست.
از دفتر شعر تداوم …»ـ
***
رفیق علی خیرخواه ۲۳ ساله دیپلم، مجرد، از سازمان رزمندگان در تهران در تاریخ ۱۰.۰۰. ۱۳۶۱ زیر شکنجه جان باخت. [احتمالاً اینجا فقط تشابه اسمی بین علی خیرخواه لنگرودی و علی خیرخواه وجود دارد، چرا که در غیراینصورت می‌بایست حداقل تاریخ اعدام‌شان هم یکی باشد، که نیست]
***
رفیق منوچهر سلحشور از اعضای سازمان رزمندگان در دوم بهمن سال ۱۳۳۲ در مسجدسلیمان به‌دنیا آمد. او معلم فوق دیپلم، متاهل، دارای یک فرزند بود که در سال ۶۱ بخاطر ضرباتی که سازمان رزمندگان از جمله در این سال نیز متحمل شد، دستگیر شد و در زیر شکنجه، مقاومتی انقلابی از خود نشان داد و در همان سال یعنی، در دوم بهمن ۱۳۶۱ در اوین اعدام شد.ـ
***
علی عجم برادر حسن عجم و فریده یوسفی، زن برادر حسن نیز که از اعضای سازمان رزمندگان بودند و بعد از بحران در این سازمان، به سهند پیوسته بودند. در تهران در سال ۱۳۶۱ دستگیر شدند و بطرز وحشیانه‌ای شکنجه شدند. این رفقا با یک هفته فاصله از یکدیگر به جوخه‌ی اعدام سپرده شدند.ـ
رفیق فریده یوسفی متولد ۱۳۳۵ آبادان، در ۳۱ شهریور ۱۳۶۱ در تهران دستگیر شد. او در این دوره بشدت شکنجه شد، از جمله دیگر آثار شکنجه، دست رفیق را هم قبل از اعدام شکسته بودند. او در تاریخ ۶ اردیبهشت ۱۳۶۲ تیرباران شد و پیکر وی در خاوران به خاک سپرده شد. این رفیق یک دختر ۵ ساله داشت و همسرش در حالی‌که سرطان غدد لنفاوی داشت، اعدام شد.ـ
***
رفیق علی عجم متولد ۱۳۲۹ آبادان، بعد از پایان تحصیلات به استخدام شرکت نفت درآمد او در آبان ۶۱ دستگیر شد و تحت شکنجه‌های قرون وسطایی رژیم بود. رفیق در اول اردیبهشت ۶۲ در اوین تیرباران شد و در خاوران به خاک سپرده شد.ـ
در توضیحات رفیقی آمده: «رفیق فریده و همسرش علی از فعالین یک گروه محلی به‌نام گروه گلسرخی در آبادان بودند. فعالین این گروه بعدا به جریانات درون جنبش چپ-کمونیستی پیوستند. از جمله رفقا فریده و علی که به سازمان رزمندگان آزادی طبقه کارگر پیوستند. رفیق علی کاندید عضو سازمان بود. بعدها در جریان بحران رزمندگان، با کومله تماس گرفتند اما در همین اوضاع دستگیر شدند …»ـ [نامه‌ی رفیق علی عجم قبل از اعدام به خانواده را می‌توانید در گفتگوهای زندان بخوانید].
بخش اول:
گاه‌شمار تعدادی از جان‌باختگان «سازمان رزمندگان آزادی طبقه‌ی کارگر» – بخش اول
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.