– شهریور است و هنگامه‌ی اعدام گروهی چپ‌‌ها در سال ۱۳۶۷. ما به یاد چه می‌افتیم؟
به یاد جان‌هایی که به کثیف‌ترین شکلی پَرپَر شدند و در گورهای بی‌نام و نشان رها.
ما به یاد چه می‌افتیم؟
به یاد دادگاه‌های صحرایی ۱ دقیقه‌ای!
ما به یاد چه می‌افتیم؟
به یاد هیأت مرگ و قصابانی چون حمید نوری‌ها و رئیسی‌ها.
– اما چرا ما کمتر به یاد آرمان مبارزان کشته شده و مبارزه‌ای که کردند می‌افتیم؟
دقیقا به همین قیاس در ارتباط با آبان ۱۳۹۸ ما به یاد چه می‌افتیم؟
۱۵۰۰ جانِ بی‌گناه و عموما جوان که با گلوله‌ای از پا درآمدند.
به یاد چه می‌افتیم؟
به یاد خاک‌سپاری‌های شبانه و دور از خانواده!
به یاد چه می‌افتیم؟
به یاد کُشتار نیزار!
اما چرا ما به یاد سنگربندی‌های بی‌نظیر خیابانی این کشته‌شده‌ها نمی‌افتیم؟ چرا ما به یاد مبارزات خلاقانه‌ای که آنان کردند نمی‌افتیم؟ به یاد تهاجمی که آنان به سرکوبگران کردند نمی‌افتیم؟ به یاد باتوم‌ها و اسلحه‌هایی که از دست آن‌ها درآوردند نمی‌افتیم؟
– امروز ما نیاز داریم تا شهریور ۶۷ و آبان ۹۸ و دی ۹۶ و مرداد ۹۷ و تیر ۱۴۰۰ را با تصاویر دیگری به‌خاطر بیاوریم:
تصاویر مردم کف خیابانی که از دژخیم نمی‌هراسند و خیره در چشمان مرگ به تمسخرش می‌گیرند.
آنان چون زندگی را دوست داشتند حاضر شدند برایش از جان بگذرند تا اینگونه زندگی در بند حقارت معیشت و دستمزد معوقه و دارو و جا برای بستری شدن نباشد.
– ما نیاز داریم به‌یاد آوریم حتی شهریور و کشتار دسته‌جمعی‌اش نشانه‌ی ترس رژیم بود از نیروهایی که اگر آزاد می‌شدند یک روز خوش برای این رژیم نمی‌گذاشتند و هر روز در میان توده‌های مردم سازماندهی می‌کردند و آنان را به سوی آزادی و برابری رهنمون می‌گشتند.
– ما نیاز داریم تا مدام سوگوار نباشیم؛ نیاز داریم بدانیم کشته شده‌ها مُشتی انسانِ هیچ‌کاره‌ی یک گوشه نشسته نبودند و برای چیزی، هدفی، آرمانی در جریان نبردی، مبارزه‌ای کشته شدند.
#شهریور_۶۷
#دی_۹۶
#مرداد_۹۷
#آبان_۹۸
#تیر_۱۴۰۰
@sarkhatism
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.