عکس قاب شده شهید قیام تشنگان

میهن ما به سرزمین « قاب عکس» تبدیل شده است.

دژخیم تنها یک رسالت برای خود قائل است؛ کشتن. در منطق فاشیزم کشتن و حذف کردن اولین و آسان‌ترین راه است.

او می‌کشد تا بقایش تضمین شود اما هر کشتنی خشمی در جامعه ذخیره می‌کند.

برای دژخیم تفاوت نمی کند که تو برای عطش و تشنگی بیرون آمده باشی یا برای حقوق از دست رفته‌ات و یا برای آزادی سلب شده.

حمزه فریسات الان یکی از این « قاب عکس» هاست.

او خاک و مردمش را تشنه یافته بود.

برخاست تا فریاد بزند ما تشنه ایم.

حمزه فریسات اهل حی الثوره بود کانون انقلاب و جوشش قیام. [اعلام اسامی ۱۲ تن از شهیدان قیام خوزستان و تداوم اعتراضات در یازدهمین روز]

تنها ۳۲ سال سن داشت.

می گویند تازه عقد کرده بود تا آذرماه جشن عروسی بگیرد!

اما دژخیم امانش نداد.

۲۹ تیر بود که همراه با یارانش فریاد زد: مردم ما تشنه‌اند!

آدم به تاریخ بر می‌گردد

۱۴۰۰ سال پیش!

حسین در دشت تشنه کربلا طفل شیرخواره‌اش را بر دستان بلند کرد.

این کودک تشنه است! [مادر پژمان قلی پور؛ بچه‌ هایمان را به خاطر آب می‌کشند، چرا ساکتیم؟ + فیلم]

از آن سو دژخیم شلیک کرد.

به سمت کودک

و زمین خونین شد!

حمزه هم فریاد زد: تشنه‌ایم

اما حرمله نشسته بر کاخ مرمرین

امانش نداد!

قاب‌عکس سمبل زندگی

او را کشتند تا دیگر کسی صدای تشنگان را نشنود.

می گویند حمزه در همان شب ۲۹ تیر به شهادت رسید.

او تازه خانه‌ای برای خود آماده کرده بود تا بعد از عروسی به آنجا برود.

اما گلوله دژخیم آرزوهایش را کشت.

ابتدا پیکرش را هم به خانواده ندادند!

سربازان گمنام امام ظالمان از پدر پیرش خواستند که سه کار باید بکند تا جسدش را تحویل دهیم؛

اول: او باید در تلویزیون ظاهر شود و بگوید: «این تظاهرکنندگان بودند که حمزه را کشتند.»

 دوم: «تلفن همراه حمزه را به نیروهای اطلاعات تحویل بدهد.»

 سوم: «نام دوستان حمزه را که در لحظه شهادت با او بوده اند، به آنها بگوید…»

و این چنین دژخیم تلاش می کند از هر کشته‌ای، جمعی را نیز بمیراند!

اما قاب عکس حمزه سمبل شور زندگی و امید است.

یارانش، اهل حی الثوره، اهل اهواز و اهل ایران در کهکشانی از درد و خشم و فریاد او را تکرار خواهند کرد.