طبقه کارگر به طور روزمره در محیط‌های کار، درگیر یک مبارزه طبقاتی گسترده علیه فقر و تبعیض حاکم بر آنان است.
نزدیک به دو هفته می‌شود که کارگران اعتصابی برای احقاق حقوق بدیهی و پایمال شده‌ی خود، جان خود و خانواده‌هایشان را بر کف دست گرفته‌اند. تا به امروز نه تنها به مطالباتشان پاسخی داده نشده بلکه بسیاری از آنان در لیست اخراج و بِلَک لیست قرار گرفته‌اند. ۷۰۰ تن از کارگران #شرکت_نفت اخراج شده‌اند و انواع و اقسام توطئه‌ها از جمله قطع سیستم سرمایشی و تهویه هوا انجام شده که در گرمای کشنده تابستانی کارگران را مجبور به ترک محیط کارشان کنند! چرا که ماندن کارگران در محیط کارشان برای شناسایی و مقابله با اعتصاب‌شکنان و دیگر توطئه‌ها امری ضروری است.
با این حال کارگران تجارب خوبی در عقب زدن کارفرما و دولت دارند و بارها توانسته‌اند حق خود را به زور #اعتصاب و همبستگی بگیرند.
با وجود سلسله مراتبی که میان پیمان کاران وجود دارد و پیمان کار درجه اول و اصلی پیمان کاران زیردستی را هم تحت سلطه اقتصادی و امنیتی خود قرار می‌دهند، اما با این حال کلیت نظام پیمان کاری، دست کارفرما و سرمایه داران را برای استثمار هرچه بیشتر نیروی کار بازتر می‌گذارد.
پیمان‌کاران اصلی کار را به پیمان‌کاران واسطه یا همان درجه دو می‌سپارند و در این پروسه تجهیزات سنگین را برای خود نگه می‌دارند و مسائل مربوط به غذا و خوابگاه و مدیریت فنی و … را روی دوش پیمان‌کار درجه دو می‌گذارند. کارفرمایان اصلی(پیمان کار اصلی) که نفوذ بالایی در سیستم حکومتی دارند، پیمان‌کاران دسته دوم را هم استثمار می‌کنند.
مطالبات کارگران اعتصاب کننده همگی بیان روشنی از سطح تبعیض و سلطه‌ای است که سرمایه‌داران به کارگران تحمیل کرده‌اند. #افزایش_دستمزد مطابق با سبد معیشت برای یک زندگی مرفه، حق تولید کنندگان ثروت جامعه است. ده روز مرخصی در قبال بیست روز کار از این جهت اهمیت دارد که کارگران بتوانند حق تن آسایی در خانه‌ی خود را داشته باشند و بتوانند به اعضای خانواده خود هم رسیدگی کنند. اکثر کارگران تنها ۴ روز در ماه کنار خانواده‌هایشان هستند!
پرداخت به موقع حقوق برای کارگر ضروری است و این که کارگر مجبور است طبق نظم و اصول حاکم بر محیط کار نیروی کارش را به سرمایه‌دار بفروشد و در عوض سرمایه‌دار و کارفرما خود را از این نظم، مطابق با منطق استثمار نیروی کار، بری می‌دانند چیزی نیست جز مصداق استاندارد دوگانه‌ی قانون به نفع نهاد سرمایه.
معضل بیکاری هم برای این کارگران بسیار تعیین کننده است چرا که هر موقع پروژه تمام می شود این کارگران بیکار می‌شوند و تا پیدا کردن کار بعدی از یک ماه تا شش ماه طول می‌کشد. با این حال ۷۰۰ کارگر به دلیل اعتصاب اخراج شده‌اند و همچنان وضعیت آنان مشخص نیست! در کنار این اوضاع نا به سامان در زمینه امنیت شغلی، امنیت محیط کار هم شرایط بهتری ندارد.
تأمین امنیت محیط کار و تجهیز امکانات مستقیماً به جان کارگران مرتبط است؛ چرا که حریق، سقوط، انفجار مواد نفتی و استشمام مواد شیمیایی همگی بحران‌های روزمره کارگران است. از آن جایی که امکانات تجهیزات و لحاظ کردن استانداردهای محیط کار، برای کارگران خرج دارد پس سرمایه‌دار و دولتِ حامی او هم سود سرمایه خودشان را به امنیتِ جانی کارگران ترجیح می‌دهند.
محیط‌های کار برای بسیاری از کارگران شبیه به اردوگاه کار اجباری است. کارگران در گرمای غیر استاندارد و بالای ۵۰ درجه که حتی منع قانونی دارد، باید برای بقای خود مبارزه کنند. گرچه اعتصاب یکی از ابزارهای مؤثر مبارزه طبقه کارگر با سرمایه‌داری است اما تنها راه نیست. کارگران بدون متحد و متشکل کردن هم طبقه‌ای‌های خود، سنگری مستحکم برای دفاع از حق معیشت خود نخواهند داشت.
حاکمیت تنها تشکل‌هایی مثل شورای اسلامی کار را به رسمیت می‌شناسد که خودش ساخته باشد یا بر آن نظارت و سلطه مستقیم داشته باشد؛ پس برای کارگران راهی جز تشکل‌یابی مستقل از پایین، خارج از سلسه مراتب قدرت رایج در نهادهای حاکم، وجود ندارد تا بتوانند اراده جمعی خود را مستقل از حکومت سرمایه‌داری و پادو‌هایش تضمین کنند.
اگر کارگران بتوانند در یک نظم متداوم جمع شوند و برای خود تصمیم بگیرند و بروند پای اجرای تصمیمات، قطعاً فضای امنیتی حاکم بر محیط کار را راحت تر می‌توانند خنثی کنند و توطئه‌های کارفرما را در حضور همکارانشان در جلسات مجمع عمومی افشا کنند. به همین دلیل فراخوان دادن به #اعتصابات_سراسری به خودی خود دردی را دوا نمی‌کند، هرچند یکی از ابزارهای مهم مبارزه طبقاتی است.
امروز تمام امکانات پلیسی و رسانه‌ای طبقه حاکم برای شکستن و بایکوت اعتصاب کارگران در جریان است و اگر آزادی خواهان و کارگران در ابعاد وسیع و منسجم در حمایت پیگیرانه از کارگران اعتصابی فعالیتی انجام ندهند، دودش به چشم کل طبقه کارگر می‌رود. در هر مبارزه‌ای باید ساز و کار دفاعی را هم تدارک دید. کارگران برای بالا بردن قدرت خود راهی ندارند جز اینکه روی اتحاد و تشکل‌یابی سراسری خود پافشاری کنند و فعالین کارگری موظف هستند در این امر نهایت دخالتگری اجتماعی را تأمین کنند.
#کمپین_۱۴۰۰
#کمپین_۲۰۱۰
#اعتصابات_سراسری
#اعتراضات_سراسری
#شرکت_نفت
#پارس_جنوبی
#پتروشیمی
#پالایشگاه
#اعتصابات_کارگری
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.