در زمان اوج اعتصابات باشکوه کارگران نفت و پتروشمی و نیروگاه ها به سر می بریم.
همه این عزیزان اولا تحت نظام سرمایه داری استثمار میشوند و دوما در چهارچوب جدیدترین روش استثمار سرمایه داری یعنی نئولیبرالیسم فشار و بی حقوقی و سرکوب بیشتر از قبل بر آنها اعمال شده است.
به جای قراردادهای مستقیم، شرکت های واسطه و پیمانکاری (خصوصی سازی به عنوان کارفرمای مستقیم و کارفرمای خصوصی متصل به کارفرمای دولتی)، قرادادهای موقت، دستمزدهای کمتر از قبل و چند مرتبه زیر خط فقر، عدم امنیت شغلی به درجات شدیدتر از قبل، سرکوب و کنترل شدید کارگران و هرگونه تجمع و متشکل شدن و سرکوب اعتراض به حق شان همه و همه از مصادیق روش سرمایه داری و خصوصا سرمایه داری نئولیبرالی است که علیه کارگران نفت و پتروشیمی و نیروگاه به کار گرفته شده است.
روش نئولیبرالی سرمایه داری در دوره رفسنجانی به طور اساسی کلید خورد و در دولت های ضد کارگر خاتمی و احمدی نژاد و روحانی تکمیل شد. کار به جایی رسید که کارگران به بدترین و وخیم ترین شرایط اقتصادی دچار شدند و شکاف طبقاتی به بیشترین عمق خود رسید. دیگر کارگران نفت و پتروشیمی و نیروگاه ها عملا امکان تامین زندگی چندین برابر زیر خط فقر را هم ندارند.
در هفت تپه هم همین وضع پیاده شد.
ورشکست نمایی توسط دولت های نئولیبرال خاتمی و احمدی نژاد شروع شد، تعرفه شکر وارداتی به یک پنجم رسید و صنعت شکر را بر زمین زدند و راه را برای واگذاری شرکت به نورچشمی های خودشان باز کردن و هفت تپه را با یک هزارم قیمت به بخش خصوصی واگذار کردند.
با اعتبار شرکت نزدیک به یک و نیم میلیارد دلار ارز, که اختلاس شد،
تعداد کارگران استخدام دایم به جای هفت هزار نفر به حدود دو هزار رسید،
کشت نیشکر را شدیدا کاهش دادند؛
تولید شکر سفید را به صفر رساندند و شروع به تغییر کاربری کرده بوند که مبارزات کارگران هفت تپه طی چهار سال اولا اختلاسگران بخش خصوصی را به محاکمه کشاند و دوما بخش خصوصی از هفت تپه خلع ید شد.
چهارسال مبارزه بی امان کارگران هفت تپه و بالغ بر دویست پرونده قضایی که علیه همکاران ما گشودند، نهایتا باعث شد که هر سه قوه در مقابل قدرت کارگری ما تسلیم شوند.
اکنون هم طبقه ای های ما در بخش های نفت و پتروشیمی و نیروگاه که تحت همان سیستم نئولیبرالی سرمایه داری اسیر و به درجات بیشتر فقیر و سرکوب شده اند برخاسته اند تا وضعیت موجود را تغییر دهند.
راهی که کارگران هفت تپه و فولاد اهواز و کارگران نفت و پتروشیمی و نیروگاه انتخاب کرده اند همان راهی است که معلمان (یعنی کارگران بخش آموزش) علیه وضعیت بد معیشتی خود، خصوصی سازی اموزش (کالا سازی اموزش) انتخاب کرده اند.
مبارزه کارگران هفت تپه و فولاد اهواز و کارگران نفت و پتروشمی و نیروگاه و معلمان (کارگران بخش آموزش) همگی علیه نظام سرمایه داری و به خصوص شیوه نئولیبرالی سرمایه داری است.
ما ضمن اعلام حمایت از مبارزات هم طبقه ای های خود در صنعت نفت و پتروشیمی و نیروگاه و اموزش و پروش از این عزیزان درخواست داریم تا
اولا در مرحله نخست تا بیرون کردن شرکت های واسط و پیمانکاری و ایجاد وضعیت قرارداد دایم و با طرفیت دولت و تثبیت دستمزدهای بالای خط فقر، توقف سرکوب و اخراج سازی و گرفتن حق ایجاد تشکل های مستقل خود و
دوما در ادامه تا کسب پیروزی نهایی و تشکیل شوراهای کارگری برای کنترل تمامی امور دست از مبارزه برندارند.
تجربه ما این است که هر گاه با وعده های این یا آن مسئول دست از اعتصاب کشیده شود در واقع بازنده خود ما کارگران خواهیم بود.
اکنون که شکوه اعتصابات شما روز به روز اعضای جدید و کارگران را از محیط های کاری مختلف به خود جذب میکند تا سراسری شدن کامل اعتصابات به هیچ وعده و قول توسط مسئولین باور نکنید و با اتحاد و پشتیبانی از یکدیگر جلوی هرگونه سرکوب و تهدید را بگیرید تا به موفقیت نهایی دست یابید.
دست شما عزیزان را میفشاریم و اطمینان داریم در کسب مطالبات خود پیروز خواهید شد. ما در هفت تپه، پایتخت اعتصاب جهان با شما هم طبقه ای عزیز که طنین مقاومت و اتحادتان در سراسر دنیا پیچیده است اعلام همبستگی میکنیم.
جمعی از کارگران هفت تپه – چهارشنبه – ۹ تیر ۱۴۰۰
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.