حدس‌هایی درباره ترکیب کابینه روحانی

می‌دانم که در این روزها باید خیلی فکر کنیم که از این به بعد چه کار باید بکنیم و چه کار نباید بکنیم. بخصوص به نظر من خیلی باید به تجربه سال‌های ۷۶ تا ۷۹ برگردیم و ببینیم چه اشتباه‌هایی کردیم که الان بهتر است تکرارشان نکنیم (می‌دانم شرایط فرق دارند ولی به نظر من شباهت‌های مهمی هم دارند). من هم دارم مثل همه در این مورد فکر می‌کنم و نوشته‌های بقیه را می‌خوانم و قاعدتا اگر چیزی به ذهنم برسد می‌نویسم. هنوز سرم شلوغ‌تر است از آن است که بتوانم سر فرصت فکر کنم.

اما در این نوشته می‌خواهم اعضای کابینه روحانی را حدس بزنم. بیشتر به عنوان تفریح. و البته به نظر من وزرایی که روحانی به مجلس معرفی می‌کند تا حدود زیادی جهت‌گیری او و انتظاراتی را که می‌توانیم ازش داشته باشیم نشان خواهد داد (و این را هم می‌دانم که در این دو سه ماه همه سیاسیون تا می‌توانند فشار می‌آورند که روی ترکیب این کابینه تاثیر بگذارند). در عین حال من فکر می‌کنم ترکیب کلی کابینه روحانی تا حدودی قابل حدس است. این‌هایی که این‌جا می‌نویسم کاملا بر اساس شناخت همین‌جوری از روحانی و اطرافیانش و جریان‌های سیاسی است و به هیچ خبر یا اطلاعات ویژه‌ای دسترسی ندارم. بعدش هم طبعا همه این‌ها به نظر من است و حدس است و از این حرف‌ها. خودتان اول هر جمله یک «به نظر من» بگذارید. در کل این را هم بگویم که به نظر من بیشتر آدم‌های کابینه روحانی چهره‌های آشنای دهه ۷۰ خواهند بود. مدیران رده‌بالای دولت دوم هاشمی و آدم‌های اصلی مجلس پنجم.

– محمدباقر نوبخت آدم اصلی اقتصادی روحانی است. احتمالا معاون‌اول خواهد بود یا رئیس سازمان برنامه و بودجه یا وزیر اقتصاد (قاعدتا به تصمیم خودش بستگی دارد). در دهه هفتاد و در مجلس پنجم (و شاید چهارم هم) مخبر کمیسیون تلفیق مجلس بود و سه ماه آخر سال هر شب یازده به بعد می‌آمد در تلویزیون و یکی دو ساعت مذاکرات و مصوبات آن روز را توضیح می‌داد و من خوره هم بیشترش را نگاه می‌کردم.

– وزیران و مدیران اقتصادی دولت دوم هاشمی آدم‌های اصلی اقتصادی کابینه خواهند بود. آنها همین الان هم یا از آدم‌های اصلی ستاد روحانی هستند یا از آدم‌های نزدیک به او حساب می‌شوند: نعمت‌زاده، ترکان، نجفی، شافعی، جهانگیری، نهاوندیان، عبدالعلی‌زاده.

– به خاتمی و اصلاح‌طلبان دو سه تا پست فرهنگی و اجتماعی می‌دهد، از بین وزارت ارشاد، آموزش و پرورش، آموزش عالی، ورزش و جوانان، محیط زیست. اگر مسجدجامعی در انتخابات شوراها شرکت نکرده بود به نظرم اصلی‌ترین گزینه وزارت ارشاد بود، گرچه هنوز هم محال نیست. پورنجاتی هم گزینه محتمل دیگری است. قاعدتا وزارت آموزش عالی را هم به عارف پیشنهاد می‌کند که باید ببینیم می‌پذیرد یا نه.

وزرای سیاسی از روحانی‌های دست‌راستی میانه‌رو (مثل خود روحانی خواهند بود). مثل یونسی که قاعدتا انتخاب اول او برای وزارت اطلاعات است. یونسی شش، هفت سال سابقه وزارت اطلاعات دارد و از نزدیک‌ترین آدم‌ها به روحانی است. اگر خامنه‌ای مخالفت نکند، یونسی وزیر خواهد شد و با توجه به سابقه او این به نظر من اتفاق خیلی خوبی است. مسیح مهاجری هم گزینه دیگری است. در مورد وزارت کشور واقعا ایده‌ای ندارم.

– وزیر خارجه بعید نیست عوض نشود. راستش من قبل انتخابات هم تصورم این بود که هر کس رئیس‌جمهور شود صالحی را دست نمی‌زند. هم نسبتا وجهه دارد، هم دو سه تا زبان بلد است، هم این‌قدر خنثی است که با هر کسی می‌تواند کار کند، و هم این‌که خامنه‌ای با او موافق است. اگر روحانی در اطرافیانش کسی نداشته باشد که خیلی مشتاق وزارت خارجه باشد احتمال دارد صالحی بماند. اگر بخواهد صالحی را عوض کند، واعظی (که به عنوان نماینده‌اش به تلویزیون آمد و با باقری مناظره کرد) انتخاب اصلی است.

– راست‌های سنتی هم قطعا چند تا سهم دارند. شاید یکی از وزیران اقتصادی (آل‌اسحاق) و یک معاونت رئیس‌جمهور و ریاست یک یا دو سازمان.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)