چند شعر از خالد بایزیدی (دلیر)

ازروی گل گلفام ات
فهمیدم!
قبل ازاینکه خداوند
تورا خلق کند
گلی ازگلهای باغ رضوان بودی
……………………………………..
……………………………………..
کاش مادران ما
بجای لالایی
کتاب برایمان می خواندند
تاکه الان
درین عصرجوروستم
بیداربودیم
………………………………………
…………………………………….
کولبر!
پیش ازاینکه
کوله بارت رابمقصدبرسانی
تف بیندازبه سرزمین ات
که تنها سهم نان تورا کم دارد
……………………………………
…………………………………..
کاش!
واکسن ای نیز
اختراع می کردند
به هرفقیری که می زدند
هرگز!…
گرسنه نمی ماند
…………………………………..
…………………………………
توراکه بوسیدم
پروانه ای نیز…
به آرامی مژگانت
روی لبانم نشست
…………………………………
…………………………………
هیچ وقت توراندیده ام
اما عکس هایت
درتمام آلبوم خاطراتم است
هروقت درتنهایی ام
البومم راورق می زنم
تورامی بینم
که چون پروانه ای
روی البومم نشسته ای
……………………………………
……………………………………
جهان پنجره ای است
روبه تنهایی
هروقت به گوشی جهان
زنگ می زنم
می بینم:
تمام هستی
دراشغال تنهایی است
……………………………………..
……………………………………..
زندانیها!
درحال هوا خوری اند
فوج ای ازپرندگان
درحیاط زندان
درحال پروازند
به ناگاه صدای بلندگو
بانگ می زند
همه به سلولهایشان برگردند؟!
…………………………………………..
………………………………………….
مادرم می گفت:
شعرهایت بسیارزیبایند
اما آیا؟!
هیچ شعری ات….
گرسنه ای راسیرکرده؟!
…………………………………………
………………………………………..
وقتی که تورا می بوسم
تمام کلماتم
ازدحام می کنند
برای شعری عاشقانه
………………………………….
………………………………..
ما«هی»ردپای نیاکانمان را
دنبال می کنیم
وافسوس تا الان هیچ کس برنگشت
ونگفت:
فرزندم توراه خودرا برو
……………………………………..
……………………………………..
ازچه نگران باشم
که عمرجهان
روبه پایان است
تمام جهان
دراشغال تنهایی است
نه گوشی برمی دارد
ونه نامه ات رامی خواند
………………………………………
………………………………………
تنها یک بار
بوسیدم اش
ولی سالهاست…
زنبورهای عسل رهایم نمی کنند
……………………………………………..
۲۰۲۰/۱۲/۲۶ ونکوور-کانادا
…………………………………………….

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)