در مبحث آزار و اذیت آنلاین زنان، موضوع ناشناس ماندن زنان امری بسیار سخت و پیچیده است. فرض کنید شخصی در فضای مجازی شما را دنبال کرده‌است. آیا او می‌تواند تشخیص دهد که در چه محدوده‌ای زندگی می‌کنید؟ اغلب برای تفریح کجا می‌روید؟ دوستان شما چه کسانی هستند؟ آیا می‌توان محل کار شما را تشخیص داد؟ حالا فرض کنید که تمامی موارد بالا را باید از مخاطبان مخفی کنید. این مخفی کردن چه تاثیری بر روی نحوه حضور شما در فضای مجازی خواهد داشت؟ تا چه حدی باید رفتارهای روزمره خود را محدود کنید؟
بی شک اگر اشخاص نمی‌توانستند هویت‌های خود را مخفی کنند، دست به اقدامات خشونت آمیز به خصوص علیه زنان نمی‌زدند و به راحتی می‌شد آنها را شناسایی و مجازات کرد. اما همین امکان ناشناس ماندن می‌تواند عامل دفاعی در برابر حملات جنسیتی، جامعه LGBTQ، زنان و فعالان حقوق بشر باشد.
با فراگیر شدن تکنولوژی دیجیتالی حفظ حریم خصوصی سخت‌تر شده و این امر احتمال بروز رفتارهای خشونت آمیز از جمله آزار و اذیت و سوءاستفاده جنسی را افزایش می‌دهد.
اهمیت حریم خصوصی در مورد افرادی که قبلا دچار آزار و اذیت یا سوءاستفاده جنسی قرار گرفته‌اند، از اهمیت بیشتری برخوردار است. تا زمانی که این افراد از امنیت حریم خصوصی خود اطمینان نداشته باشند، احتمال حضور مجدد آنها در فضای مجازی بسیار کم خواهد بود. زیرا آنها همیشه فکر می‌کنند که سوءاستفاده کننده هنوز هم مراقب آنها است و حرکات او را تحت نظر دارد. اما اگر همان فرد مطمئن باشد که می‌توان هویت خود را مخفی نگه دارد، می‌تواند به انجمن‌های حمایتی پیوسته و برای حل مشکل خود و کنار آمدن با اتفاقاتی که رخ داده، کمک و پشتیبانی دریافت کند.
حفظ حریم خصوصی برای ترنس‌ها و کوییرها، فعالان حقوق بشر و فمنیست‌ها، درست به اندازه قربانیان خشونت‌های آنلاین مهم است. در یک تحقیق علمی که برای بررسی تاثیر سیاست استفاده از نام واقعی در فیسبوک اجرا شد، مشخص شد که ۶۶% از شرکت کنندگان با قرار دادن نام حقیقی خود برای حساب کاربری، احساس امنیت کمتری داشتند. یکی از شرکت کنندگان در این نظرسنجی بیان کرد: من در دوران کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته بودم، ترنس هستم و مدتی هم اعتیاد داشتم، بعد از تلاش فراوان توانستم با اتفاقاتی که در زندگی برای من رخ داده کنار بیایم و حالا خودم یک فعال حقوق زنان هستم، افراد خطرناک زیادی به دنبال من هستند و من دوست ندارم آنها محل زندگی من را پیدا کنند.
بسیاری از فعالان حقوق زنان، به خصوص در کشورهای آمریکای لاتین، امنیت جانی ندارند و در فعالیت‌های اینترنتی خود باید به شدت مراقب هویت و حریم شخصی خود باشند. در فضایی که خشونت علیه زنان فراگیر است، تدابیر امنیتی مثل ناشناس ماندن، می تواند به فعالان حقوق زنان کمک کند تا بدون به خطر انداختن جان خود، اطرافیان و همکارانشان، به فعالیت‌ها و اعتراضاتشان ادامه دهند.
شاید بتوان با آفلاین شدن از هرگونه آزار و اذیتی در امان ماند، اما آیا این کار واقعا می‌تواند مشکل را حل کند؟ آیا برای انجام فعالیت‌ها و شغلمان به اینترنت نیاز نداریم؟ آیا شبکه‌های اجتماعی فقط برای افرادی ساخته شده که نگران فاش شدن هویت خود نیستند؟ آیا زنی که مورد تجاوز قرار گرفته نباید دیگر از خانه خود خارج شود؟ اگر به قربانیان رفتارهای خشونت آمیز بگوییم که دیگر از شبکه‌های اجتماعی استفاده نکنید یا در اماکن عمومی حاضر نشوید، درست مثل این است که آنها را برای جنایتی که دیگری مرتکب شده، مجازات کنیم. این یعنی حضور کمتر زنان، رنگین پوستان و اعضای جامعه LGBTQ در فضای مجازی و افزایش قدرت سوءاستفاده کنندگان!
افرادی که قربانی رفتارهای خشونت‌آمیز واقع شده‌اند یا احتمال بروز چنین رفتارهایی در قبال آنها بیشتر است، حق دارند مثل بقیه مردم دنیا آزادانه از اینترنت استفاده کنند، به کار و فعالیت پرداخته یا بازی کنند. آنها هم باید بتوانند از فرصت‌هایی که اینترنت برای همه فراهم نموده استفاده کنند.
همه افراد با ناشناس ماندن در فضای مجازی موافق نیستند. ناشناس ماندن یک استراتژی است که استفاده از آن برای فعالان حقوق زنان حیاتی است. بدون ناشناس ماندن نمی‌توانیم خودمختار عمل کنیم. با وجود اینکه تکنیک‌های ناشناس ماندن در فضای مجازی گاهی مورد سوءاستفاده برخی قرار گرفته و برای آزار و اذیت دیگران استفاده می‌شود، اما همین روش ما را از نظارت دیگران دور می‌سازد.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.