بیش از دو هفته است که کارگران نیشکر هفت‌تپه در بحبوحۀ محاکمۀ اسدبیگی و به قصد تعیین تکلیف نهایی با مالکیت شرکت دست به اعتصاب زده‌اند. بااینحال چه مالکیت در دست دولت باشد، چه به شکل تعاونی یا ترکیبی از این دو، آنچه باعث می‌شود که کارگران در هر صورت مرغ عروسی و عزای این سناریوها نشوند، وجود یک «تشکل مستقل کارگریِ» منتخب اکثریت کارگران است که «کنترل و نظارت کارگران» بر امور شرکت را تضمین کند؛ خصوصاً که بعد از صدور حکم اسدبیگی، احتمال گروگان گرفتن شرکت در دست دولت برای تسویۀ بدهی‌های اسدبیگی بعید نخواهدبود و احتمال دست‌درازی به اراضی و تجزیۀ آن به جبرانِ این بدهی‌ها تقویت می‌شود.
کارگران تجربۀ مالکیت و مدیریت دولتی را هم پیش از دوران اسدبیگی دارند و می‌دانند که در آن زمان نیز هم «اخراج» بود و هم «حقوق معوقه» و هم «پرونده‌سازی» و هم حتی «فروش اراضی کشاورزی». پس سرنوشتِ هفت‌تپه فارغ ازینکه مالکیتش روی کاغذ به نامِ چه کسی زده شود، تا وقتی دو سلاحِ «تشکل‌یابی مستقل» و «کنترل و نظارت کارگری»، در دست کارگران باشد در عمل به دستِ کارگران خواهد بود.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.