باید گفتنیها را بگوییم. باید سخنانی را که دیگران در دل می‌دارند ما خود بزبان آوریم.
بسیاری از ایرانیان با خود چنین می‌اندیشند : «اینجا کشور ماست. ما خودمان دانیم چه کار کنیم. دیگران چه حق دارند بکشور ما بیایند؟!.. چه حق دارند دخالت در کارهای ما کنند؟!..». استقلال را باین معنی می‌شناسند.
ولی این راست نیست. با این سخن شما نخواهید توانست جلو دولتهای زورورز را گیرید. نیکخواهان و دادگران جهان نیز با این منطق به پشتیبانی از شما نخواهند برخاست.
آری اینجا کشور شماست. ولی کشور به چه معنی است؟.. بهتر است آن را روشن کنیم :
🔸کشور سرزمینی است که مردمی برای خود برگزینند و در آن بزندگانی توده‌ای پردازند و دست بهم داده بآبادی آن کوشند ، که هم خود برخوردار گردند و هم بدیگران برخورداری دهند. کشورها همه بهم پیوسته است و بدی یا نیکی یکی از آنها در دیگران نیز تواند هَنایید[تأثیر]. استقلال بآن معنی که شناخته شده غلط است.
شما اگر نتوانید زندگانی توده‌ای[همدست بودن مردم در همه‌ی کارهای کشور] کنید ، نتوانید در راه پیشرفت با دیگران همگام باشید ، نتوانید کشور خود را آباد گردانید … اینها بهانه‌هایی در دست زورورزان خواهد بود که شما را شایَنده‌ی[لایق] آزادی ندانند و بکارها و کشورتان دست یازند.
این مَثَل را دیگران زده‌اند و من هم یاد می‌کنم : شما اگر همسایه‌ای می‌دارید که خانه‌اش را آباد نگه می‌دارد و در باغچه‌اش گل می‌کارد ، شما باو پاس گزارده در کارهایش آزاد گزارید. ولی اگر همسایه‌تان خانه‌ی خود را آباد نگاه نمی‌دارد و هر روز در باغچه‌اش کاه و پهین دود می‌کند که دود و بویش بشما نیز می‌رسد ، دیگر بآن پاس نگزارده ناچار باشید که بکارهایش دست یازید. این مَثَل را خود بیگانگان زده‌اند.
🔸پس ببینید سخن ما که کوشش به پیراستن توده و آبادی کشور را گام نخست در راه سیاست می‌شماریم از روی فهم و بینش است.
بویژه امروز که گفتگوها از همکاری توده‌ها در راه جلوگیری از بیماریها و نایابیها و افزودن باندازه‌ی خواروبار و مانند اینها می‌رود [۱] و گمان بیشتر بر آنست که باز انجمن بزرگی (مانند جامعه‌ی ملل) به نام جلوگیری از جنگ و سرکوبی از دولتهای زورورز برپا گردد. اینها خود شُوَند[=سبب] دیگر است که در ایران به نیکی حال توده و آبادی کشور بیشتر پرداخته شود و بدانسان که گفتم این گام نخست سیاست باشد. زیرا آن همکاریها که عنوان شده است دستاویز دیگری در دست دولتهاست که هوشیار نیکی یا بدی حال شما باشند و شما را بخود نگزارند و اگر خواستند دست بکارهای شما یازند. …
[۱] : همبستگی کشورها با یکدیگر امروز چندین برابر همبستگیهای هشتاد سال پیش است. چنانکه امروز جستارهایی مانند مواد مخدر ، تروریزم ، زیست بوم ، اینترنت ، پولشویی ، کنترل بیماریها و مانند اینها پیش آمده که پیشتر نبوده ، بیگمانست که در آینده این همبستگیها (و در نتیجه دخالتها) بسیار بیشتر خواهد شد.
امروز شما می‌بینید که کشورها به اندازه‌ی تولید گازهای گلخانه‌ای ، مبادلات بانکی مشکوک ، پژوهشهای دانشی پرخطر یکدیگر دخالت می‌کنند و چشم به آنها نمی‌بندند. حکومت ملایان به این جستارها چهل سال بی‌پروایی کرده ولی رفتار کشورهای جهان در برابر گسترش ویروس کرونا گمان نمی‌رود مانند واکنش به کشتار این حکومت مخالفان خود را در درون و بیرون کشور باشد.
رفتارهای نابخردانه و پست حکومت ملایان در سراسر جهان آبرویی برای ایران بجا نگزارده است.
بزودی فشارهای جهانی بر این کشور بیشتر خواهد شد و توده‌ی ایرانی رنج آن را بیش از گذشته خواهد کشید.
چاره یک چیز بیشتر نیست و آن اینکه مردم هرچه زودتر حقایق زندگی را یاد گیرند و در این میان کیش سراسر دروغ اخوندی را بشناسند. از این کیش خواری‌آور بیزاری جویند و از پیروی ملایان بیکبار دست کشند
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.