ایرانم به کجا بنگرم،
و برای کدام دردت گریه کنم
و فریاد بزنم.
تقویم را ورق می زنم،
همه روزهایت سرخ است.
آبان را بنگرم،
که سنگفرش خیابان هایت را،
خونین کردند.
زندان هایت را بنگرم،
یا خیابان هایت را،
یا گندم زارانت را،
یا نیزارانت را که همه رنگ خون گرفت.
و در یک سحرگاه،
آسمانت را هم خونین کردند!
شفق
یکی از مادران پارک لاله ایران
۲۵ بهمن ۱۳۹۸
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.