داشت زندگی را
باورمی کردم
که مرگ آمد و
بدون هیچ مقدمه ای
آرزوهایم را
دراوج جوانی شان
به پائیز بی هنگام سپرد
…………………………
…………………………
بوسه ات!
شیشه ی شرابی بود
که سالهاست سرکشیده ام
اما هنوزم
بعدازگد شت این همه سال
مست مستم
…………………………
…………………………
ثروتمند ترین
آدم روی زمینم
که توهستی
گوهرناب زرینم
…………………………
…………………………
من حسودی ام می شود
حتی به آنی که
تورا
به خواب می بیند
…………………………
…………………………
بی منطقی من
دراین است
که تورا
دوست دارم
منطق تو
دراین است
که من را
دوست نداری
…………………………
…………………………
ازپروازنترسیم
چون تنها پروازاست
که مارا
به جاهای دورمی برد
…………………………
…………………………
وقتی که نیستی
مدام ازاسمان
تمنای باران می کنم
تا قطره قطره هایش
درجا جای پاهایت جاری شود
ومن اسب سرکش ویاغی ام را
برای یافتن ات برانم
…………………………
…………………………
به آرزوهایم که نگاه می کنم
می بینم چه زودهنگام
پیرشده اند
انگارآنهانیز….
چون من
درپی رسیدن به تو
پیرشده اند
…………………………
…………………………
سرانجام یک روزی
دروطن…یادرغربت
چه بخواهم و….چه نخواهم
خود خواسته و…خودنخواسته
باید خودراگم کنم
تاکه دیگر هرگز!
نه به روز برگردم
به به شب
…………………………
…………………………
غم انگیزترین
آهنگی که شنیدم
صدای پای رفتن ات بود
ازاین روست….
که ازهرصدای رقتنی
من رخ ام چون برگهای پائیز
زرد زرد می شود
…………………………
…………………………
کاش!
پروانه ی پیرهن ات می بودم
ومن با پرپروانه ا
اشکهایت را
پاک می کردم
…………………………
…………………………
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.