تهران من به همان شکلی که هست، نه بیش نه کم
مردی کنار دیوار چندک زده و در خود فرو رفته است. مردی به نماز ایستاده است و در همان لحظه کارگران مشغول کار هستند. آیا کسی او را می‌بیند؟
آیا با شهری که در آن زندگی می‌کنیم و به آن دلبسته‌ایم، آشنا هستیم؟ اگر این آشنایی از دریچه دوربین حاصل شود، آیا به آشنایی‌زدایی از وقایع زندگی روزانه می‌انجامد؟ آیا آنگاه می‌توانیم شهر را از دریچه چشم «آن دیگری» هم بازشناسیم؟
یکی از همراهان رادیو زمانه تصاویری از زندگی روزانه در شهری آشنا برایمان فرستاده است. او از ما خواسته که عکس‌هایش را با نام «ام پی» منتشر کنیم.
از شما دعوت می‌کنیم به بازتاب تلاش ما در شهر از دریچه دوریین این هنرمند نگاه کنید.
در همین زمینه:
بخش نخست مجموعه «مالیخولیای خیابان»
نظرات
عالی بود، عکسهایی فراموش نشدنی.
یکشنبه, ۱ام اردیبهشت, ۱۳۹۲