یادداشتی درباره امیرحسین محمدی‌فرد

اگر امیرحسین جان خود را از دست بدهد هزینه سنگینی برای «آن‌ها» درست می‌شود.
اما اینکه حاضر می‌شوند این هزینه را بپذیرند یا نه، به فشار بیرون و حمایت اکثریت جامعه و ما بستگی دارد.
دیگه بسه نصیحت و زمزمه «اعتصاب غذا راهش نیست»
انفعال ما راهش است؟ بی‌تفاوتی ما و فقط غرغر مجازی ما راهش است؟!
منم مدافع اعتصاب غذا به صورت کلی نیستم. اما یک لحظه فکر نکنیم مقاومت و مبارزه یک فیلم اکشن است که تهش باید قلم و کاغذ برداریم و برایش نقد بنویسیم! ما خود بخشی از این جنبش و مبارزه طبقاتی هستیم. چرا هنوز از دور می‌خواهید به عنوان دانشمند بنشینید یک پروسه اعتصاب غذا را بررسی کنید؟! می‌توانید تصور کنید چه بر سر زندانیان هفت‌تپه آمده است؟ یا افیون فراموشی هنوز در سرمان سنگینی می‌کند؟
منفعت مشترک را نمی‌توانیم ببینیم؟ ابعاد یک جنبش را چی؟
آیا فکر می‌کنید فقط باید از رفیق کناردستی‌تان حمایت کنید؟ پس قطعاً سیاسی نیستید!
آیا فکر می‌کنید هنوز بعد شش ماه بگویید این‌ها با کارگران در ارتباط بودند، خطرناک بودند، آوانتوریست بودند، از «ما» نیستند، و … همکاری غیرمستقیم و مستقیم با وزارت اطلاعات نیست؟ خودتان هم می‌دانید این سم‌پاشی‌ها و لجن‌پراکنی‌های شما یک اشتباه لُپی نیست!
ما قبل‌تر توانسته‌ بودیم که در کنار هم، اسرایمان را آزاد کنیم. اما امروز از چه می‌ترسید؟ از اینکه امیرحسین به دلیل اعتصاب غذای خشک جان خود را از دست دهد، یا از اینکه روزی کنار هم در مقیاس وسیع بتوانیم جان آنان را نجات دهیم و سرکوبگران را مجبور به عقب‌نشینی کنیم؟
آیا با وجود تجربه دهه شصت و پس از آن، هنوز توهمی دارید که ماشین سرکوب، در رابطه با حمله به سوسیالیست‌ها، اولویت بندی ایدئولوژیک یا حتی تشکیلاتی می‌کند؟!
بسیار واضح است که با سرکوب فعالان چپ‌گرا، کارگران ترقی‌خواه را هم بسیار راحت‌تر سرکوب می‌کنند. چرا که مشخص است که چه کسانی عملاً از منافع فوری و آتی طبقه‌کارگر حاضر هستند دفاع کنند و هزینه بدهند. پس منافع طبقاتی مشترک را فراموش نکنیم.
نگذاریم تا این حد از تعرض به حامیان طبقه کارگر «عادی‌سازی» شود، که سیستم با همین عادی‌سازی‌ها و تحمیل پروسه‌های خودش زنده است!
این روزها باید کارهای بزرگ، در مقیاس بزرگ برای جلوگیری از تعرض بیشتر به صف طبقه‌کارگر و حامیانش کرد و لازمه این حرکت اتحاد است. امروز در دوران پس از اعتصابات قدرتمند فولاد و هفت‌تپه، دوباره به یک صدای بلند و همگانی در حمایت از مطالبات بدیهی و پیشرو کارگران نیاز داریم…
همه چیز به اراده جمعی ما بستگی دارد، موانع اتحاد را هرچه سریع‌تر باید برداریم.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)