استیکرهای خیابانی در حمایت از زندانیان نشریه گام

زندانی سیاسی وقتی دست به اعتصاب غذا میزند، به چنان مرحلۀ استیصالی رسیده که دیگر هیچ سلاحی دربرابر زندانبان، جز تهدیدِ جسم و جان خودش برایش باقی نمانده. برای او، اعتصاب غذا هم یک تاکتیک مبارزه است. اما این تاکتیک برای آنکه به ثمر برسد سخت نیازمند آنست که در بیرون از دیوارهای زندان پوشش رسانه‌ای و تبلیغاتی یابد تا به اهرم فشاری علیه زندانبان بدل شود، در غیر این صورت به بن‌بست میخورد و تنها نتیجه‌اش بیحاصلی صدمات جبران‌ناپذیر به سلامت زندانی و رنجی است که چه بسا تا آخر عمر گریباش را بگیرد.

ساناز الهیاری و امیرحسین محمدی فرد زوج زندانی عضو نشریه گام، هر دو از هفتۀ گذشته با همان پیکر نحیفشان دست به قمار جانشان زده و اعلام اعتصاب غذای نامحدود کرده‌اند.

تقویت صدای آنان بر دوش مایی است که در بیرون از زندان امکانات لازم را داریم تا نگذاریم این مبارزه تن به تن باقی بماند.

از زمان انتشار طراحی سوخته تا امروز، ۶ ماه تمام میگذرد. رژیم سلاح‌های سرکوب زیادی دارد: از انفرادی و شکنجه تا بازجویی‌های طولانی و فشار بر خانواده و…

اما فرسایشی‌ترین سلاحش همیشه «زمان» بوده‌است. در «زمان» است که فراموشی زائیده میشود، اخبار زندانیان سیاسی «تکراری» میشود و درست در همین قاعدۀ مشمول «مرور زمان» شدن است که زندانبان به زندانی میقبولاند که در بیرون فراموش شده‌. علیه این فراموشی باید که کاری کنیم.

در همین راستا کارزار «خیابان: تریبون زندانی سیاسی» با اجرای طرح‌ها و استیکرهای خیابانی در دفاع از اعتصاب غذای ساناز الهیاری و امیرحسین محمدی فرد، به سهم خود تلاش کرد، بلندگویی برای انعکاس صدای آنان در خیابان باشد.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)