بهشت سکینه، نام قبرستانی در نزدیکی کرج است. برخی از خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده در کشتار ۱۳۶۷ بر این باورند که فرزندان آن‌ها را در بیابان‌های اطراف این گورستان دفن کرده‌اند.
بیش از ۴۰۰ زندانی سیاسی در تابستان سال ۱۳۶۷ در زندان گوهردشت کرج به دار آویخته شدند. بیشتر آنان، سال‌های زیادی را در زندان، به عنوان مدت محکومیت خود که از سوی دادگاه‌های انقلاب صادر شده بود، سپری کرده بودند. برخی از آن‌ها حتی بعد از سپری کردن دوره محکومیت خود هم آزاد نشده بودند، چون از توبه و ابراز ندامت خودداری کرده بودند.
به عنوان مثال، حسن گلزاری که در ۱۷ سالگی به اتهام هواداری از مجاهدین زندانی شده و از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ در زندان بوده است از مادر یکی از این زندانیان چنین نقل می‌کند: «موسی کریم‌خواه که یکی از صمیمی‌ترین و انسان ترین آدم‌هایی هست که توی زندگیم دیدم، وقتی من رفتم خونه شون که سال ۶۷ اعدام شد. من رفتم بعد آزادی و مادرش با من صحبت می‌کرد. مادرش گفت بچه‌ها رو توی همین بهشت سکینه دفن کردند. دسته جمعی. آن بیابون‌های اطراف بهشت سکینه را، آن دور و بر را می‌گفت.»
******
در این باره بیشتر بخوانید:
پلتفرم شنیداری – دیداری خاکْ رنج
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.