عبدالرضا قنبری: به پاس نگرانی دوستان زندانی ام، به اعتصاب غذا خاتمه میدهم.

به نام خدای مهربانی ها

بدون شک یکی از بزرگترین فضیلت ها در عالم هستی، مهربانی است، محبت سنگ بنای جهان و باعث پیدایش انسان است، آری از محبت است که دَردها شافی میشوند و از محبت است که سِجن گلشن می شود.

پیام محبت آمیز بزرگمردانی که از زندان اوین محبتشان را همچون آبشاری روح بخش بر وجودم جاری کردند، تاریکی زندان را به گلشنی روح افزا تبدیل نمود و روح تشنه ی مرا سیراب ساخت، در پاسخ این مهرِ سرشار، سخن شیخ اجل سعدی را چراغ راه خود ساختم که:

” آزردن دوستان جهل است و کفارت یمین سهل.”

پیام این عزیزان مرا بر آن داشت که به اعتصاب غذای خود پایان دهم و خانواده و دوستان را از نگرانی درآورم.

به اطلاع میرسانم که پیگیری‌هایی که همسر و وکیل اینجانب در این چند روز انجام دادند به اینجا ختم شده است که مسئولین قول داده اند به خواسته ام مبنی بر بازگشت به زندان اوین در اسرع وقت رسیدگی نمایند.

برخود فرض میدانم که مراتب سپاس خود را از برادران بزرگوارم در زندان اوین، آقایان:
آریاسب باوند، محمود بهشتی لنگرودی، رضا خندان، مصطفی دانشجو، حسین سرلک، عبدالفتاح سلطانی، قاسم شعله سعدی، اسماعیل عبدی، آرش کیخسروی، محمد علی محمودی، مرتضی نظری، اعلام نمایم.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)