میخانه‌ی مکدّر – رضا مقصدی

میخانه ی مکدّر

                                          به دوست ِ بزرگِ ایران

                                                                             دشمنِ فرهنگِ مرگ :

                                                                                     صادق هدایت

                                                 
با آه وُ آینه 
آری، برابرست.

با لحظه های روشن ِ آبی
میل اش به دوستی ست .

در واژگان ِ سبز ِ درختی تلخ 
تکرار ِآن هجای بهارین ست.
گیرم خزان، سرود ِ بلند ش را 
غمگین وُسرد کرد.

چشمش به سوی ناب ترین، آب
معنای آشنای غزلهای حافظ ست:
ـ آنجا که عشق را
گلواژه ی معطر ِتیراژه، می کند.

ـ آنجا که آسمان 
آنگونه نا توان ست
غمنامه یِ بلندِ «امانت » را
بر شانه ی شکسته ی شبنم

 گذاشته ست.

**

اینجا نگاه وُ جان ِ فروزانش 
در گُسترایِ هستی 
بر هر چه از مظاهر ِ مستی 
می تابد
تا
میخانه ی مکدر ِ ذاتش 
آتش، به هر ترانه فرو بارد
شاید که عشق را 
پیغام ِ روشنی 
از مشرق ِ پیاله ی پی در پی 
پیدا شود
با هر چه از ستا یش وُ زایش.

جُغدی، هزار با ل 
ـ از تیره ی ترانه ی خیام ـ
باز آمد وُ به شانه ی رعنایش 
منزل کرد
تا وای وای ِهر شبه اش را 
در بغض ِ شامگاهی ِاین «آه»، بشکنَد 
و
این خیل ِخواب بداند:
هستی ، دمی ست 
بیدار وُ بیقرار.

در گوشهای تاریک
پژواک ِ باستانی ِ «مِهر» ست.
در نبض ِ آب
نجوایِ نازنین ِ درخت ِ سیب.

و
در گلوی خاک
غمناکی ِ صبورترین شعر ِعاشقان.
وقتی گیاهواره ی انسان
از شور 
از شکوه ِشکفتن 
خالی ست.

می بینمش
از پشت ِ یک حصار ِ اساطیری 
قد، می کشد به دیدنِ زیبایی. 
بر سینه ی شکسته ی گلدان 
طرحی می افکَنَد
از رمز وُراز ِعشق ِ شکوفنده، از ازل .
عشقی که در جهان ِابد، جاری ست.

…………………
کلن ۱۳۷۵خورشیدی

رضا مقصدی

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)