hamburger-2683042_1280

مقدمه

۱۶ اکتبر روز جهانی غذاست . تابلو وضعیت کنونی گرسنگی در جهان به طور مختصر به شرح زیر است :

 

در چنین وضعیتی مواد غذایی بسیاری صرف نظر از سیاست های نئولیبرالی و امپریالیستی در اثر عدم توجه به نیاز ها و زیرساخت های مرتبط با تولید مواد غذایی از بین می رود و عملا به تشدید فقر و گرسنگی یاری می رساند. سرمایه گذاری های کشورهای خارجی در کشورهای پیرامونی بسیار اندک به فراهم آوردن شرایط مطلوب برای بهبود وضعیت و امنیت غذایی اختصاص می یابد . یکی از وظایف مهم تحولات اجتماعی درکشورهای پیرامونی از جمله در کشور ما غلبه بر عقب ماندگی زیر ساختی و فراهم کردن شرایط برای افزایش تولید ، جلوگیری از هدر رفتن مواد غذایی در اثر چرخه معیوب تولید و حمل و توزیع است که کارشناسان این رشته باید وسیعا به آن بپردازند. مقاله زیر به هدر رفتن مواد غذایی در هند می پردازد.

هاتف رحمانی

 

هدر رفتن مواد غذایی در جهان گرسنه : ۱۶ اکتبر روز جهانی غذا

معین قاضی – برگردان : هاتف رحمانی

هند برای تامین نیاز های تمام جمعیت خود مواد غذایی کافی تولید می کند، و زمین کشاورزی ویژه ای در اختیار دارد که پتانسیل تولید غذای اضافی برای صادرت را دارد. با این حال ، قادر به تغذیه غذایی میلیون ها مردم ، به ویژه زنان و کودکان نیست . هند در فهرست گرسنگی جهان ،که  (در این فهرست) همواره جایگاه ضعیفی دارد ، در میان ۱۱۹ کشور جایگاه صدم را دارد (GHI2017 ). در واقع ، به نظر می رسد هدف گرسنگی صفر جهانی در حال نزول باشد تا حتی نزدیک تر .

سرزمینی بزرگتر از چین را تصور کنید . اکنون تصور کنید که آن سرزمین تنها برای تولید مواد غذایی مورد استفاده قرار گیرد . بعد تصور کنید تمام دانه ها و محصولات به دست آمده  از آن زمین  ۲.۵ میلیون هکتار ی خورده نمی شود و برای پوسیدن رها می شوند. با تصور همه این ها شما تصوری از مقدار غذایی که هر ساله جهان هدر می دهد به دست می آورید.  این مقدار تازه یک سوم مواد غذایی هدر رفته جهانی است . این مقدار از نظر وزنی به ۱.۳ میلیارد تن بالغ می شود . اقدام عملی زمانی که ملاحظه می کنیم در سطح جهانی یک نفر از ۹ نفر دچار سوء تغذیه است حتی قوی تر می شود.

با وجود این واقعیت که یک دوازدهم هندی ها باید با شکم خالی بخوابند ، کشور غذایی بالغ بر مبلغ عظیم ۵۸.۰۰۰  میلیارد  روپیه در سال ، تقریبا ۷ درصد از کل تولید مواد غذایی را هدر می دهد. این مقدار در طی خرمن ، یا درانتقال از مزرعه به بازار از بین می رود – در حقیقت تولید، پردازش ، خرده فروشی و مصرف فاقد تاسیسات خنک کننده دلیل عمده برای نابودی دانه ها بعد از خرمن است.

همان طور که از مسیر گل وشل  حیات حراج مواد غذایی تحت اداره دولت یا مندی   mandi,قدم می زنید ، انبوهه ای از به ظاهر محصولات تازه را خواهید دید که همه جا روی هم انباشته شده است، که برای جلب توجه شما زیرنور خورشید در رقابت با سگ های بیمار پشم ریخته و موش های درحال جست وخیز می پوسند. فقدان اموزس عمل بعد از خرمن معمولا به کنترل ضعیف و آسیب دیدگی محصول در موقع جابجایی می انجامد .پردازش بهتر و بازیافت (این محصولات) می تواند ۱۱ درصد از جمعیت جهان را تغذیه نماید .

یکی از شیوه های مهم بهبود امنیت غذایی در هند به سادگی کنترل هدر رفتن مواد غذایی است . هند دومین تولید کننده بزرگ سبزیجات و میوه است اما ۲۵-۳۰ درصد آن به خاطر حمایت نابسنده ترابری ، فقدان نگهداری سردخانه ای ، تنگناهای عرضه زنجیره ای ، حمل و نقل ضعیف و کانال های بازار یابی توسعه نیافته هدر می رود. سازمان غذا و کشاورزی FAOاین رقم را حدود ۴۰ درصد، به ارزش ۸.۳ ( هشت و سه دهم) میلیارد دلار بر اورد می کند.

 بیست ویک میلیون متریک گندم، که تقریبا برابر با تولید سالانه استرالیا است ، هر ساله به خاطر انبار کردن نا درست می پوسد . طبق گفته وزیرامور تجارت ، کشور سالانه از بین رفتن ۲ لاخ کرور (۲۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰) روپیه (معادل ۲۷.۱۷۳.۹۱۳.۰۴۳دلار امریکا)  پسا خرمن را تجربه می کند . کمتر از ۴ درصد از تولید هند ، در مقایسه با بیش از ۹۰ درصد محصولات در بریتانیا با زنجیره یخچال دار حمل می شود. انبار کردن سردخانه ای بهتر ، زیر ساخت های بهبود یافته و آموزش در باره جابجایی مواد عذایی می تواند به تغییر این وضعیت کمک نماید.

بانک جهانی اخیرا اعلام کرد که نزدیک به ۶۰ درصد از سوبسید مواد غذایی کشور به فقرا نمی رسد ، بلکه از طریق واسطه ها تلف می شوند. اصلاح  سیستم متزلزل توزیع عمومی که اساسا دانه های دارای سوبسید برای فقرا ، و مدرن سازی مناطق آن ها ، مانند کامپیوتری کردن رسانه ها و کنترل ماهواره ای بر حرکت وسایل نقلیه  را تامین می کند ، می تواند دست واسطه ها را کوتاه کند.

شرکت غذایی هند در سال ۱۹۸۴ برای  ایجاد انگیزه برای سیستم های حمایت قیمت ، تشویق توزیع ملی و حفظ دانه های حیاتی مانند گندم و برنج تاسیس شد اما کارکرد ان به صورت تاسف باری در مقایسه با نیاز های کشور نا کافی بوده است. حدود یک درصد تولید نا خالص ملی سالانه به شکل هدر رفتن مواد غذایی تراشیده می شود . شرکت غذایی هند نه ظرفیت انبار و نه نیروی انسانی  کافی دارد تا این ذخیره بزرگ دانه های غذایی را مدیریت کند.

دولت هر ساله میلیون ها تن دانه های غذایی از کشاورزان خریداری می کند تا اطمینان دهد که آن ها برای تولیدشان ، به خاطر برنامه های بسیارزیادغذایی سوبسید دار و برای حفظ یک سپر اضطراری قیمت خوبی می گیرند. حقیقت بی رحم ، اما آن است که بسیاری از محصول در فضای باز آسیب پذیر زیر باران رها می شود و مورد حمله خرگوش ها قرار می گیرند یا در فضاهای موقت ، پوشیده ازورق های تارپولین انبار می شوند ، از این رو شانس فساد را افزایش می دهند. کشورهای بسیاری اکنون از سیلو های فلزی دانه ها برای محافظت از حمله قارچ ها به انبار دانه های خوراکی استفاده می کنند.

بر آورد می شود که یک میلیون تن پیاز در مسیر خود از مزارع به بازار نابود می شود ، همان طور که ۲.۲ میلیون تن گوجه فرهنگی . گوجه فرهنگی ها اگر درکیسه های کنفی بسته بندی شوند له می شوند. روی هم رفته ، پنج  میلیون تخم مرغ  به خاطر فقدان سردخانه آسیب می بیند یا می گندد . تنها سه ایالت هند – پنجاب ، مدیا پرادش و هاریانا –  بیشترین دانه های غذایی هند را تولید می کنند و مواد غذایی باید به مناطق بسیار دور و پرت افتاده حمل و نقل شود .

مطالعه انجام شده از سوی شورای تحقیقات کشاورزی هند (۲۰۱۳) تاکید می کند که سبب عمده از بین رفتن پسا خرمن در کشور به خاطر زیر ساخت برای انبار کردن کوتاه مدت ، به ویزه در سطح مزرعه ، ونیز، فقدان پردازش  در سطح میانه در آب خیز های تولید است . اگر راه مناسب ارتباط دهنده مزارع به بازار ها وجود نداشته باشد، کشاورزان نمی توانند به راحتی محصول مازاد خود را ، که ممکن است قبل از آن که خورده شود از بین برود بفروشند. بهبود راه و ظرفیت راه اهن کشاورزان را به دست یابی به خریداران و به همین ترتیب رسیدن کودها و دیگر منابع کشاورزی به دست کشاورزان را میسر می سازد . موسسه مدیریت هندی کلکته ، افشا  کرده است که تنها ۱۰ درصد از محصول فساد پذیر در هند به امکانات سردخانه ای دسترسی دارند. این امکانات عموما برای سیب زمینی استفاده می شوند تا درخواست قوی هند به چیپس را تامین کنند. این ،  همراه با مدیریت نا مناسب زنجیره تامین ، سبب شده است تا هند به مشارکت کننده مهم هدر دادن مواد غذایی هم در سطح پیش و هم در سطح پسا خرمن تبدیل شود . مطالعات بر آورد می کند که هند به تاسیسات انبار برای ۳۷۰ میلیون متریک تن محصول آسیب پذیر نیاز دارد .

علاوه بر تلف شدن غذا ، از بین رفتن منابع ارزشمند در گیر در تولید ان نیز وجود دارد. طبق اعلام سازمان ملل ، برآورد می شود هند سالانه بیش از ۲۳۰کیلومترمکعب آب آشامیدنی ، برای تولید مواد غذایی که در نهایت هدر خواهند رفت استفاده می کند. با مورد توجه قرار دادن این امر ، این مقدار آب برای تدارک آب اشامیدنی برای ۱۰۰ میلیون نفر در سال کافی است . علاوه بر این ، نزدیک به ۳۰۰ میلیون بشکه نفت استفاده شده در روند ها نیز در نهایت هدر می رود.

 هند بعنوان بزرگترین تولید کننده موز در جهان ، فقط ۳دهم  درصد از بازار جهانی موز را در اختیار دارد . تولید در مقایسه با مزارع تجاری بزرگ مقیاس رقبای آن ، با کشاورزان دارای زمین های کوچک که حمایت تجاری یا فنی اندکی دارند تکه تکه است .

هزینه انتقال انرژی به راه دور ،به مناطق روستایی برای به کار انداختن تاسیسات انبار داری هم کاملا بالاست و این به معنی آن است که حتی وقتی تاسیسات انبار داری ساخته می شوند ، ممکن است قادر به کار نباشند.

در سال های اخیر ، ابتکارات و دخالت های بسیاری از سوی دولت هند ، و بازیگران محلی و جهانی برای هدف قرار دادن از بین رفتن مواد غذایی و هدر رفتن آن در زنجیره ارزش کشاورزی ، از طریق اصلاح سیستم توزیع عمومی برای کاهش هدر رفتن و از دست دادن در رابطه با توزیع و انبار داری دانه های گیاهی انجام گرفته است . دولت نیزحمایت خود را از تاسیس طرح های زنجیره سرد گسترش داده است که در اثر آن ۱۳۸ طرح زنجیره سرد نصب شده اند.

مطالعات همچنین نشان می دهد که دخالت های در مزرعه نیز می تواند نسبت به کاهش از دست دادن غذا و هدر رفتن آن کمک نماید . بعنوان مثال ، یک مطالعه آزمایشگاهی (پایلوت) مورد حمایت بنیاد بیل و ملیندا گیتز کاهش از دست رفتن مواد غذایی حدود ۶۰ درصدی را در دوره بررسی مزرعه ، تکنیک های انبار داری کم ارزش و کارکرد جابجایی نشان داده است . مطالعه دیگری که در پنجاب صورت گرفته است که بر خرمن «کینناو» ( یک میوه مرکبات) متمرکز بود نشان داد زمانی که ترکیبی از فن آوری های خرمن مورد استفاده قرار گرفت چگونه از دست رفتن مواد غذایی از ۱۰ درصد به تنها دو درصد کاهش یافت .

هند برخی زنجیره های مدرن  در رابطه باشرکت های فرآوری غذا ، مانند نستله، پپسی، یونیلیور، و دل مونت را توسعه داده است اما این شرکت ها تنها بخشی از مواد غذایی فساد پذیر کشور را اداره می کنند.

هند به بسیج سرمایه گذاری های کلان در روش های زنجیره سردخانه ها، حمل و نقل یخچالی و دیگر ترابری مدرن برای مدرنیزه کردن زنجیره مواد غذایی خود نیاز دارد. جدای از این یک اراده قوی طبقه سیاسی و نفکر خلاقانه در سمت سیاست گذاران نیز مورد نیاز است .

معین قاضی نویسنده کتاب پر فروش دفتر خاطرات روستایی یک بانکدار بدعت گذاراست . او تقریبا ۴ دهه در بخش توسعه مالی کار کرده است . با ای میل زیر می توان با او تماس گرفت : moinqazi123@gmail.com

منبع : کانتر کیورنت

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com