«اعتراف» شعری از: خالد بایزیدی (دلیر)

خالد بایزیدی (دلیر)

دلم گرفته
می خواهم به وسعت آسمان بهاری بگریم
امازلف طلایی ام
چشمان آبی ام
دیواری اندبرابرچشمان دریایی ام
می ترسم پدرم بگوید:
دخترم…چرا؟
مگرآسیایی اید…
می خواهم دل به دریابزنم وبگویم:
نه…!
نه…!
آمریکائیم…
اماقبل ازهرچیزانسانم
پدر!…انسانها
همه شان فرشته نیستند
مانیزفرشته نیستیم
صدهاسال است
دستهایتان
به خون کودکان فلسطین.افغانستان.عراق.آفریقا.
خون آلوداست
ازگرسنگی می میرند
آرزوهای نورس شان را
سرخواهیم برید
پدر!…ماخطاکاریم
قسمت آنان رابه دریامی اندازیم
مگرچشمان دریا
زیباتر…
زلال تراست
مگردریاگرسنه تراست
یاکودکان فلسطین.افغانستان.عراق.آفریقا
که هرچه گندم است 
پدردردهان اش می ریزیم؟!
صدهاسال است
دستهایتان
به خون فرزندان مستمند
خون آلوداست
کودکی درهرگوشه ی جهان کشته شود
کودکی درهرگوشه جهان که ازگرسنگی میمیرد
طرحی دیرینه است
برصلیب زنگاربسته ما
که صدهاسال است
دراجرای طرح اش هستیم
الان نیزبایدمنتظرباشیم
که این کودکان
که این گرسنگان
باشادی ورقص وپایکوبی
برای تروریست هاکف بزنند
امانگاه خشمگین پدرم
اجازه نمی دهد اعتراف کنم
پدرماگناهکاریم
پدرماخطاکاریم
……………………………………………

……………………………………………
«ئیعتراف»
دلم گیراوه
ده مه وی به پانایی ئاسمانی به هاری بگریم
به لام قژی زه ردو
چاوی شینم
دیواریکن به رامبه رچاوه ده ریاییه کانم
ده ترسم باوکم بلی:
کچه که م…توبوچی؟
مه گه رئاسیاییت…
ده مه وی دل له ده ریابده م وبلیم:
نه…!
نه…!
ئامریکائیم…
به لام به رله هه مووشتیک ئینسانم
بابه…!
ئینسانه کان
هه موویان فریشته نین
ئیمه ش فریشته نین
سه دان ساله ده ستان
به خوینی منالان له فه له ستین.ئه فگانستان.عیراق.ئه فریکا خویناوییه
له برسان ده مرن
ئاواته نه پشکووه کانیان سه رده برین
بابه…!ئیمه تاوانبارین
ئیمه گوناهکارین
به شه که ی ئه وان ده خه ینه ناوده ریا
مه گه رچاوی ده ریا
جوانتروگه شتره
مه گه رده ریابرسی تره
یان منالانی فه له ستین.ئه فگانستان.عیراق.ئه فریکا
که هه رچی گه نمه ده یریژینه ناوده می؟!
سه دان ساله ده ستان 
به خوینی روله ی هه ژاران خویناوییه
منالیک له هه رگوشه ی دونیاکه ده کوژری
منالیک له هه رگوشه ی دونیا له برسان ده مری
گه لا له یه کی له میژینه یه
له سه رسه لیبی ژه نگاوی ئیمه
که سه دان ساله له دارشتنیداین
ئیستاش ده بی چاوه روان بین
که ئه م منالانه
که ئه م برسیانه
به هه لپه رکی وپیکه نینه وه
به خوشی وخورازینینه وه
بوتیرورستان چه پله لیبده ن
به لام نیگای توره یی باوکم
ئیزنم پی ناده
که بیدرکینم
بابه…!
ئیمه تاوانبارین
ئیمه گوناهکارین
………………………………………….

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)