نامه‌ای به زحمت‌کشان رادیو زمانه: ما در دو شیفت چرخشی ۱۲ ساعت روز و ۱۲ ساعت شب کار می‌کنیم

با سلام و خداقوت به زحمت کشان رادیو زمانه

اینجانبان کارگران ساده ای هستیم مشغول به کار در یکی از واحدهای تولیدی کشور عزیزم ایران (شهر مشهد) که تصمیم به گفتن حرفهایمان از طریق این رسانه کردیم چرا که هرچه با مسئولین مربوطه صحبت کردیم به نتیجه ای نرسیدیم.

قضیه ازین قرار است که ما کارگران در یک شرکت نولید کیک و کلوچه و …. مشغول به کار هستیم با سوابق مختلف از ۲ سال تا ۱۵ و ۲۰ سال
طبق قانون کار ایران و بیشتر نقاط دنیا ساعت کاری ۸ ساعت میباشد که ما در دوشیفت چرخشی ۱۲ ساعت روز و ۱۲ ساعت شب کار میکنیم که به هر شکلی برایمان تحمل پذیر است و بخاطر زندگیمان و معیشتمان قبول کرده ایم اما ظلم وارده به کارگر را در ذیل توضیح میدهیم.

لازم به ذکر است کارگرانی که در شیفت شب مشغول به کار هستند از ساعت ۱۸ عصر در محل کار حاضر میشوند تا ساعت ۷:۰۰ صبح فردا . اما با کمال ناباوری به آنها گفته میشود از ساعت ۷:۰۰ صبح تا۱۴ ظهر باید در سر کارشان هم چنان حضور داشته باشد و اجبارا” این مورد از انها خواسته میشود و اذعان میشود چنانچه از این خواسته سر باز بزنند آنها را از شرکت بیرون میکنند یعنی کارگری که ۱۳ ساعت سر کار بوده باید ۸ ساعت دیگر هم سر کار باشد یعنی میشود ۲۱ ساعت مدام کار کردن.. و کارگر بیچاره از ترس اینکه بیرونش نکنند و بیکار نشود و اهل خانه اش گرسنه نمانند و اجاره خانه اش عقب نیفتد و سرش جلوی مردم پایین و دستش جلوی دیگران دراز نشود مجبور میشود این ظلم را به جان خریده و دم نزند.البته این یک طرف ماجراست.

از طرف دیگر ما کارگرانی که گرفتار چنین معضلی و چنین ظلمی هستیم تا ساعت ۱۴ ظهر که سر کاریم اگر راهمان نزدیک باشد ساعت ۱۴:۳۰ به منزل میرسیم بعداز کمی استراحت و صرف ناهار اگر توان خوردنش را داشته باشیم میشود ساعت ۱۵:۳۰ دوباره ساعت ۱۷:۳۰ دقیقه باید در سر مسیر حاضر شویم تا با اتوبوسی که بعنوان سرویس برای ما در نظر گرفته شده به محل کار برویم.

واقعا به تنگ آمده ایم. از خودمان و کارمان و از زندگی بدمان آمده است. هر روز استرس و هر روز نگرانی از اینکه بیرونمان کنند امنیت شغلی نداریم. گذشته از این اگر قرار باشد ۳۰ سال کار کنیم آنهم به این شکل ظالمانه، بعد از چند سال دیگر چیزی از جسممان و همچنین روحمان باقی نخواهد ماند چه برسد که آرزوی بازنشستگی هم داشته باشیم.

دیگر اینکه ما کارگران وقتی ۲۱ ساعت کار سخت را با تمام شرایط سخت به پایان میرسانم آیا آرامشی هم میتوانیم به خانه ببریم
آیا میتوانیم یا توانش داریم با فرزندانمان کمی بازی کنیم و اصلا حوصله حرف زدن با همسر و فرزندانمان را داریم. جز عصبانیت و پرخاشگری و خوی بد و بی حوصلی ارمغان دیگری به خانه نخواهیم برد. با تمام مشکلات جامعه کارگری اعم از تعدیل نیرو – نداشتن مرخصی یا ندادن مرخصی – نداشتن امنیت شغلی به هر لحاظ و …..ساخته ایم که نه به خاطر اطاعت از دستورات ظالمان بلکه فقط برای تداوم و آسیب ندیدن زندگی مان.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)