“مبارزه‌ی مسلحانه دریچه‌ای به دنیایی جدید بود”, گفت‌ و گویی با محمدتقی سیداحمدی

محمدتقی سیداحمدی یا آنگونه که رفقایش او را خطاب میکنند “رفیق مَمد” هرچند موهایش را دیگر سفید کرده اما هنوز در رس سودای جوانی دارد، او همچنان به آرمان دوران جوانی اش، به سوسیالیسم وفادار است.
هرچند در دورانی که سرکوبگران سابق “چریک پیر” لقب میگیرند نام او در میان این همهمه گم باشد. سیداحمدی که مبارزه را در سالهای ابتدایی دهه ی چهل از محفل های مذهبی و “نهضت آزادی ایران” در مشهد آغاز کرده است، در همان محافل با امیرپرویز پویان آشنا میشود و بعد از طریق اوست که در جریان آغاز جنبش مسلحانه ی ایران و تاسیس چریکهای فدایی خلق در کوران ماجرا قرار میگیرد.
کارگر زحمتکشی که به میانجی شور جمعی و اراده ی رزمنده به چریکی مبارز تبدیل میشود.
با او در مورد فعالیت محافل مذهبی و نهضت آزادی در مشهد، چگونگی گرایشش به مارکسیسم و جنبش مسلحانه، پیوندهای تشکیلاتی و مبارزاتی با اولین هسته های چریکهای فدایی خلق و فصل خونبار زندان و اعدام گفتگو کرده ییم و البته در تمامی این گفتگو یک نام به وضوح درخشان است:

امیرپرویز پویان،

آن جان شیفته ی جوان.

مبارزه‌ی مسلحانه دریچه‌ای به دنیایی جدید بود 

http://manjanigh.de/wp-content/uploads/2018/05/falakhan110.pdf

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)