جمعی از فعالان حقوق زنان، کنشگران مدنی و زندانیان سیاسی سابق دیروز چهل و ششمین سالروز تولد نرگس محمدی فعال حقوق بشری را که از چهار سال پیش در زندان است، گرامی داشتند. اغلب حاضران در این مراسم ضمن تقدیر از شجاعت نرگس و توضیح فعالیتهای تأثیرگذار او در عرصه حقوق بشر و کانون مدافعان حقوق بشر تأکید کردند او با وجودی که از دوری خانواده مخصوصاً فرزندانش رنج زیادی میکشد، با سرافرازی مقاومت میکند و از مواضع خود کوتاه نمیآید.
به گزارش کانون زنان ایرانی، نسرین ستوده، فعال حقوق بشر که خود چندین سال در زندان بوده، در آغاز مراسم گفت: «ما امروز اینجا گرد هم آمدهایم تا سالروز تولد نرگس محمدی را گرامی بداریم. نرگس محمدی که نایبرئیس کانون مدافعان حقوق بشر و سخنگوی آن بود مدت چهار سال است که دور از خانواده و فرزندانش در زندان به سر میبرد. به دلایلی که همه ما میدانیم کودکان خردسالش مجبور به ترک ایران شدند تا با پدرشان زندگی کنند، بنابراین از دیدن فرزندانش محروم است و این شرایط دشوار و سختی را برایش ایجاد کرده اما با همه اینها نرگس بر سر آرمانهای خود پایدار مانده و در پیامی که به مناسبت دریافت جایزه بنیاد ساخارف از داخل زندان فرستاد نشان داد که همچنان به همه آرمانها و اهدافش پای بند است و این از نظر ما بسیار حائز اهمیت و ارزشمند است.»
ستوده اضافه کرد: «بسیاری از کسانی که امروز اینجا هستند از همبندیهای او هستند که دوران مشترکی را با او سپری کردهاند و خاطرات خود را از او بیان خواهند کرد و همچنین اینجا گردآمدهایم تا یادی کنیم از صمیمیت و مهر و محبتی که توسط نرگس در بین همه ما جاری و ساری است.»
در ادامه، نسیم باقری، یکی از زندانیان عقیدتی که مدتی با نرگس محمدی در بندزنان اوین بوده، گفت: «شجاعت نرگس محمدی واقعاً قابلتقدیر است البته همهکسانی که او را میشناسند میدانند چقدر احساساتی و عاطفی است اما احساسات و عواطفش را کنترل میکند تا بتواند مقاومت کند. من از بودن در کنار نرگس خیلی چیزها آموختم. او همیشه به فکر دیگران است، وقتی مأموران دادستانی یا مسئولان زندان به بند میآمدند نرگس درباره پروندهها و مشکلات دیگر زندانیان با آنها صحبت میکرد نه درباره خودش.»
مهوش شهریاری زندانی عقیدتی که سابقه ده سال زندان دارد و مدتی نیز با نرگس محمدی هم بند بوده، از خصوصیات بارز نرگس گفت: «نرگس بسیار خود نگهدار است، او حتی وقتی غم زیادی در دل دارد میخندد. همه میگویند که نرگس خیلی شجاع است، بله شجاع است اما برخی وقتها هم میترسد اما باوجودی که میترسد جلو میرود و عقبنشینی نمیکند و باوجودی که خیلی نگران فرزندانش است همچنان مقاومت میکند. این چیزها را درباره نرگس فراموش نمیکنم همچنان که تصویر نماز شبهایش را که ساعتها روی سجاده نماز میخواند و اشک میریخت فراموش نخواهم کرد. نمیتوانم برایتان حالات راز و نیازهایش را توصیف میکنم فقط میتوانم بگویم نرگس یکی از شریفترین انسانهایی است که در زندگیام دیدهام و فکر میکنم آشنایی با نرگس پاداش سالهای طولانی زندانم من بوده است.»
فریبا کمالآبادی، یکی دیگر از زندانیان سیاسی که سال گذشته پس از تحمل ده سال زندان آزادشده، نیز گفت: «آنچه بیش از هر چیزی درباره نرگس من را تحت تأثیر قرار میدهد خضوع و فروتنی اوست. همواره نوع برخوردش با افراد جوری است که میخواهد از آنها یاد بگیرد و هرگز در رفتارهایش تحکم و حالت یاددهی وجود ندارد و همواره با نوعی خضوع زیاد مسائل را برای دیگران عنوان میکند.»
رقیه زارع پور، همسر زندانی سیاسی رویین عطوفت نیز در ادامه مراسم گفت: «زندانی درعینحال که خود درد میکشد در ملاقات با خانوادهاش خود را شاد و خندان نشان میدهد که فشاری بر عزیزانش وارد نکند، حتی رویین گاهی به من میگوید اینجا در زندان همهچیز عالی است اما من می دانم که این گونه نیست. رویین از تحمل زندان ناراحت نیست اما از برخی فعالان که گاه منفعل و کم تلاش میشوند گلایه دارد. چندباره برای رویین درخواست مرخصی کردهام اما هر بار با آن مخالفت شده و میگویند در زندان فعالیت دارد، میگویم چه فعالیتی؟ میگویند از همبندیهایش زیاد دفاع میکند.»
نرگس حسینی از دختران خیابان انقلاب نیز که در این جمع حاضر بود، گفت: «نرگس پای حق مردم ایستاده و صدایش را بلند کرده است. افرادی مثل من که جرئت کردیم روی سکو (در اعتراض به حجاب اجباری) بایستیم از نرگس محمدی و افرادی مثل او شجاعت را یاد گرفتیم. من در جادهای خیلی صاف حرکت کردم، جادهای که توسط همه شما (خطاب به زندانیان سیاسی آزاده شده) صافشده بود و من این شجاعت را پیدا کردم که بروم روی سکو بایستم.»
کیوان صمیمی، سردبیر مجله ایران فردا و زندانی سیاسی سابق نیز گفت: «من بهجای صحبت کردن درباره نرگس محمدی میخواهم از چیزهایی حرف بزنم که نرگس و نرگسها دوست دارند. میخواهم از جنبش اجتماعی سخن بگویم که تقویت آن تنها راه نجات از استبداد است. این تقویت با گسترش فردگرایی و فاصله گرفتن از جمعگرایی ممکن نیست. ما باید در چارچوب همین قانون اساسی و مقدورات موجود جنبش اجتماعی را تقویت کنیم. شروع حرکتها باید از افرادی آگاهتر شروع شود و اگر کنشگران شروع نکنند از گوشه و کنار جامعه حرکتها شکل خواهد گرفت اما ممکن است که تبدیل به شورش کور و حرکتهای خشونت آمیزشود که ما کنشگران در اینجور اتفاقات مقصر هستیم. وقتی میگوییم در ذیل قانون اساسی فعالیت، کسانی میگویند این حرفها چیست؟ من هم به آنها میگویم شما که سنگ بزرگ برداشتهاید علامت نزدن است. ما از همین حرکتهای کوچک شروع میکنیم. از درخواست تغییر یک لایحه، از تجمع در برابر مجلس و…. یکهو نمیتوانیم به مرحله دهم برسیم. در شرایط فعلی مانع اصلی فعالیت برای کنشگران «زندان هراسی» است. مدام فکر میکنیم نکند یک کاری کنیم برویم زندان. ما عاشق زندان نیستیم اماهرکاری هزینهای دارد و زندان یکی از هزینههایش است. زندان هراسی تبدیل به یک مصیبت شده است. اگر دنبال حقوق بشر و فعالیت هستم اینقدر زندان را ترسناک نشان ندهیم. زندان هراسی تقصیر برخی از فعالان زندانی هم بوده که آنقدر شرایط بد را بزرگ کردهاند، حالا شما مدتی در سلول انفرادی بودید و میدانیم زجرش را هم کشیدید اما اگر جوری درباره آن انفرادی حرف بزنید که انگار کل شش سال زندان را در آن شرایط گذراندهاید، نادرست است و زندان هراسی ایجاد میکند. برخی فکر میکنند با این کار افشاگری میکنند اما این زندان هراسی یک مانع و دستانداز در برابر جنبش اجتماعی مردم است.»
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر میکنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و میخواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.