گزارش سکوت

 (عکس از تجمع کارگران نیشکر هفت تپه است

امروز۲۸ دی ماه است. نوزده روز از سر دادن اولین شعارها در فلکه ی اصلی یک شهرستان گمنام بنام ایذه، و هجده شب از اولین موج دستگیری های به قول اهالی«زنده قاپان فله ای» می‌گذرد. پیش‌تر گفته شده بود که در ایذه قریب به چهارصد نفر در طی اعتراضات اخیر دستگیر شده بودند. تا کنون با سختی بسیار تنها موفق شده‌ایم نام تعدادی از مردان دستگیر شده را به دست آورده و منتشر کنیم اما…!!!

 بنابر گزارشات  ۴۷ نفر از دستگیر شدگان از زنان شجاع انقلابی بوده اند. چهل و هفت نفری که کسی در باره ی آنان هیچ توضیحی نمی‌دهد و روزهاست در انتظار نامی و خبری از اوضاعشان به سر می بریم. نمی‌دانیم چه بر سرشان آمده است و در چه وضعیتی هستند. هیچ کس دم نمی زند و حتی خود خانواده ها هم به هیچ وجه حاضر نیستند توضیحی در این مورد بدهند. مایل نیستند حتی باور کنند که «دختر»انشان در دست خطرناک جانیان قرار گرفته اند. همه می دانند که خانواده ی این زنان در وحشت و هراس، قرار زندگی  را از کف داده اند؛  وحشت و هراس هم به خاطر به خطر افتادن امنیت یحتمل همه جانبه‌ی جگر گوشه هایشان هم به خاطر نگاه تیرهای جاهل و ستم پیشه ی آینده که هستی زن را با دستان خشن مردسالاری نهادینه شده همواره مورد اصابت قرار می دهد. هستی شهید شده ی زن در میدان جنگی که شهیدانش مرگ را بر نمی تابند. خونریزی می کنند و می جنگند. هستی تصاحب شده ی زن در هر شرایطی بنا بر یک سیطره‌ی زن ستیز مورد هدف و حمله قرار می گیرد؛ حتی زمانی که حق بی چون و چرا عینیت یافته باشد و به طور کامل حرف را تمام کند. این تیرها در هر موقعیتی ماهیت و شکل متفاوت پیدا می کنند. شکل لفاظانه، لوکس و قوانین ظاهری «جهان اولی» می‌گیرند یا شکل خاک و خون «جهان سومی». شکل پوشیده و شیک شهری-مرکزی می‌گیرند یا شکل عریان‌تر سکوت و انکار حاشیه‌ای. ستم سیال جنسیتی، ستم بازیگر و شعبده باز جنسیتی هر دم از لباسی بیرون می‌آید و گاهی حتی خود زن را هم غافلگیر و همراه می کند. تبعیض جنسیتی و زن ستیزی، اشکال بومی و تاریخی خود را همیشه پیش برده است و تمایل ناحق چال کردن زن، پشت اشکال مختلف حجاب همواره سر برآورده؛ جنایات و خرده جنایات روزمره و لحظه به لحظه را رقم زده است. زن لگد کوب شده پشت امواج مهلک «حجاب» اکنون در گوشه های دوردست از بلندگوها، زن بی بهره‌ی بی بهره از صدا، به قیام برخاسته است. حجابِ سکوت را کنار و فریاد زده است. دوباره پشت تاریخ زمخت و ستم پیشه‌ی مردسالاری را لرزانده است. دوباره احساس خطر منفعت محور، از بلند شدن صدای بر حق زن به عنوان ستم دیده ی مضاعف تاریخ، دارد روزنه ی حلقوم ها را می گیرند.

 

 اجزاء در سیطره‌ی کل از نشتی وحشت بسیار دارند. مبهوت اند. حتی خود خانواده‌ها در سیطره‌ی این ستم سیستماتیک وحشت زده و نگرانند؛ ازین رو برای انباشته شدن از پنبه ی سکوت، دهان پیش می برند. تابوی خودترمیم گر ستم جنسیتی با صدای آزادی، دوباره شکسته شده است. شکستن تابو شهامت می خواهد و خطر. خاموش کردن آتش شکنجه‌ی همیشه، به دل آتش زدن می طلبد. انقلابی بودن ادراک و ظرفیت بالا و همه جانبه‌ی مبارزه  می‌خواهد؛ شجاعتی در خور تعیین‌گری تاریخ می خواهد و هرکسی نمی تواند همراه بی چون و چرای شهامت باشد. حالا خود زنجیریان‌اند که بند از دست و پا می‌گسلانند و به جنگ زنجیرباف زمانه می روند. این سکوت خود نمایانگر ناتوانی در همراهی است. ناتوانی در ادراک رهایی بخش صدا، ناتوانی در بی حجابی آزادی، ناتوانی در خطر عبور، و بالاخره ناتوانی در شناخت؛ آری آنان همه بیش از هر چیز ترسیده و مبهوتند؛ چرا که انگار واقعیت برای نخستین بار بعد از این همه سال ننگین، دهان باز کرده و به آنها صریحا می‌گوید:  نه!!! شما دخترانی که زاده‌اید و زنانی که با آن‌ها زیسته‌اید را نشناخته‌اید! به واقع ندیده اید! نه!!! نه!!! نمی‌شناسید!

از شجاعت آنان هول کرده اید! ساکتید و می ترسید!

 بهتر است برای نزدیکی به صبح فردا تنها از آنان فرا بگیرید و پشت سرشان بیاستید!

صدای زنان حتی از دوردست‌های حاشیه بلند شد. دستان هم پیمان ارتجاع، دستان هم پیمان مردسالاری و سرمایه‌داری در نهایت دشمنی آشکار و نفرت قهر، به میدان آمدند. زنان مقاوم را کشان‌کشان بردند و حالا هیچ کس، هیچ کس، هیچ کس نمی‌خواهد باور کند که دشمن دیو صفت را به وضوح دیده است. هیچ کس نمی‌خواهد باور کند که شهامت این زنان و دختران که بعضا هنوز در حال قد کشیدن بوده اند، آن‌چنان زیاد بوده که به جای رویگردانی، مشت‌های خود را بالا برده، رو به رویش ایستاده اند و خشم خود را فریاد زده اند. این که با چنگ  قهر او ربوده شدند خود تجسم بیرونی به دل شعله های شجاعت و آزادی زدن بوده است. کسی نمی‌خواهد تحقیر ترس خورده خود را آشکار کند و نوعی انکار عجیب و ناحق در وجب به وجب تاریخ تا همین لحظه، تا همین روز و همین ثانیه ها دنبال فریاد عاصی زنان آمده است. تا همین لحظه که پس از چندین روز تماس و پیگیری و اصرار و اصرار و البته از زیر تیغ فشار امنیتی حاکمه،  صداهای ترسیده و لرزانی آمد:

بله بله بله!!! بسیاری از زنان را گرفته اند اما هیچ کس به هیچ وجه چیزی راجع به آن ها نمی‌گوید. «حق؟؟!» هم دارند! دلشان نمی خواهد «آبرو» و «آینده»ی دخترانشان به فنا برود.

آبرو و آینده! آیا دردی بزرگتر از تماشای چشم‌های بسته بر فریاد پیکر گرفته‌ی حقیقت وجود دارد؟ آبرو به راستی چه معنایی دارد؟ کدام آینده؟ فنا در مقابل کدام آبادی؟

آنجا که ناحق در لباس حق ظاهر می شود و حق را به تصاحب خود در می آورد موقعیت‌های حسی روانی اجتماعی و… همچون افتخار با تحقیر، سپاس با بی حرمتی، تحسین با سرزنش، آزادی خواهی با اسارت، حقانیت با ناحقی جا به جا می شود. آیا معادل آبرو در این مناسبات وارونه چیست؟ بی آبرویی؟ پس چه حقانیت تحسین برانگیز، رهایی بخش، احترام برانگیز و والایی دارد این بی آبرویی تاریخی! ما اگر بویی از وجدان تاریخی داشته باشیم موظفیم که لحظه به لحظه‌ی تاریخ بی صدایان را ثبت کرده و فریاد بزنیم. کسانی که صدای خشم حق حق شان توسط دستان گوشت آلود طبقات حاکمه و مردسالاری شنیع پیچیده در آن، از کتب فربه تاریخی کنار زده شده است. آری بی‌نامان، تاریخ بسیار بلند و استواری داشته و دارند که ثبت نشده است. تاریخ را روسیاهان با قدرت خود نگاشته و جز آن را سوزانده‌اند. ازین رو ما موظف وجدان خویشیم که تاریخ بی‌صداترین‌ها باشیم. نگارنده‌ی صدای حق حق زنانی که دیوصفتان حاکمه بر تاریخ تلاش کرده و می‌کنند تا به هق هق تبدیلش کنند. دستانی که همواره در کار استحاله‌اند. حتی وجدان را دچار استحاله می‌کنند تا صباحی بیش از خون ستم دیدگان زیر پایشان تغذیه کنند.

همیشه کسانی به جای فریاد، می‌ترسند. همیشه کسانی به جای مرزبندی، بخشی از تن و روان و جان خود را به نیش خونخوار می‌دهند و سکوت می‌کنند. باج می‌دهند و در خفت وجدان استحاله یافته‌ی خویش به انکار دست می‌زنند؛ حتی خود زنانی که(معمولا از سلبریتی‌های درون سیستمی و وابسته به منافع حاکمه یا در کل زنانی از طبقات مرفه: انگلِ انگل) با صورتک‌های خندان در ناشادی خود، به صورت واضح حق خواهان خیره می‌شوند وبا دید از بالا می‌گویند:

«آه من بسیار خوشبختم»!

و فریاد آنان را به گونه‌ای کاملا بی ربط با حقیقت، برای تسکین ترس خود وارونه ترجمه می‌کنند.

اینان همان سکوت پیشه‌گانند. همان زیر بار روندگان حجاب. حجاب همه جانبه‌ی هستی در دایره‌ی حاکمیت طبقاتی و مردسالار.

حالا پس از تقریبا بیست روز نمی‌دانیم چه بر سر آن زنان بی نام آمده است. آیا آزاد شده‌اند؟ شکنجه شده‌اند؟ اکنون در چه حالند؟ اصلا که بودند؟

مشت‌ها همیشه می رویند. می رویند و سکوت تاریخ شکست خواهد خورد:

 

ای مُشت سرخ

که می‌درخشی

در استحاله‌ی ترس!

ای مشت سرخ که بر فراز سر ایستاده‌ای

و «رو»ی تو «آب»[۱] حیات می‌دهد

 در کویر حجاب!

ای مشت

مشت سرخ

که چو خورشید فردایی

نام تو چیست؟

نام تو در کجای صدا بغض کرده است؟

نام تو در کجای شکنجه‌ی اکنون؟

نام تو در کجای سطرهای زمین

نام تو در کجای حروف زمان ایستاده است؟

ای مشت سرخ زنانه

ای قلبِ برفراز!

نام تو در کجای گلو «آه» می کشد؟

آه ای شکست سکوت

در روسیاهی شب

آه ای تجسم قاطع نه!!!

ای تبلور زیبایی

در استعاره‌ی خون!

نام تو روزی کتاب خواهد شد

نام تو روزی سرنوشت خواهد ساخت

نام لگد خورده‌ات

 بلند خواهد شد

نام تو در رهایی باد

رقص خواهد کرد.

یقین بدار

یقین!!!

که نزدیک است:

 که بیرق نامت

پرنده خواهد شد

تو پرواز می‌شوی ای نام!

ای بی‌صدای غربت اکنون

که نام تمام همه‌گانی

تو پَر می‌بری به استخوان خانه‌ی پیر

عضله می‌دهی از تکانه های صدات

و خشم که می‌رود تا به شادی آویزد

پیام تو می‌برد با خود!

تو ای سرود مبارک

تو ای زن در بند

که یاد تو حتی ز ترس خاموش است

طلوع نام تو فردا ستاره خواهد کرد

و میوه‌های نور را به سفره خواهد برد

تو نان گرم زمینی به سفره‌ی تاریخ

و اتصال دلی به ساعت شادی

افق تویی، شفقی، سپیده دمی

خوشا به سر زدنی که تویی

طلوع آزادی!

آیدا پایدار

۲۸دی ماه ۱۳۹۶

[۱]  آبروی به حق تاریخ

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)