آرش غفوری در مصاحبه با نشریه خرداد گفته: “انتخابات باز هم تنها فرصت بازگشت ما به خیابان‌هاست. من در مقام ارزش گذاری آن نیستم. اما فرصت اینکه ما خودمان در خیابان باز هم به مردم بشناسانیم و بازی کنیم همین انتخابات است…”

در این فضای قطبی دفاع از انتخابات مثل خودکشی است. اما من چند استدلال را در این جا مطرح می کنم. اولا من اصلاح طلب نیستم -یعنی به ظرفیت های دموکراتیک قانون اساسی اعتقادی ندارم، اصلا اصلاحات را با ساختار حقیقی و حقوقی فعلی ممکن نمی دانم- ولی فکر می کنم انتخابات فرصت قانونی عمل سیاسی را فراهم می کند. امکان بسیج عمومی را مطرح می کند و برخی از مطالبات را می شود در تریبون های رسمی مطرح کرد. استراتژی تحریم انتخابات خلاقیتی ندارد و به اپوزیسیون ضربه می زند.ما باید از تاکتیک‌های مختلف استفاده کنیم.  اگر ما ۴ سال پیش به حرف اکبر گنجی گوش می کردیم و انتخابات را تحریم می کردیم جنبش اعتراضی هم خلق نمی شد. ما حد اقل ده سال است که می دانیم حاکمیت در نتایج انتخابات دست می برد. فارغ از نتایج انتخابات باید از فرصت استفاده کرد و مطالبات کارگران را مطرح کرد. از سیاستمداران خواست که در برابر فساد اداری دولت قبل موضع گیری کنند.

در آخر فکر می کنم بین دولت عارف و پورمحمدی تفاوت وجود دارد. حتی بین قالیباف و فلاحیان فرق وجود دارد و نمی شود عموم مردم را متقاعد کرد که در انتخابات شرکت نکنند به امید روز بزرگ رستاخیر!

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com